Suyun Buruk Ruhu (Namjin)

17.Bölüm "Ben Bu Çocuğa..."

Medya: Bizim güzellikler...

Uçtum, geldim...

Desteklerinizi esirgemeyin lütfen...

***

 "Hyung sence saçlarımı bağlamalı mıyım?"

"Hayır Kook, böyle gayet yakışıklı gözüküyorsun."

Çocuklarla buluşmamıza yaklaşık yarım saat vardı ve ben hâlâ Kook'un kararsızlığını çekiyordum.

"Hyung! Benimle ilgilenmiyorsun!"

"Jungkook ne giyersen giy yakışıyor. Sen de bunun farkındasın. Neden bu kadar heyecanlısın anlamıyorum ki."

"Uzun zamandan sonra ilk defa buluşuyoruz hyung."

"Bizim için süslenmediğin bilinir bir gerçek. Bu yüzden zorlama ve dökül."

"Tae ile uzun zamandır konuşuyoruz. Her seferinde benimle flörtleşiyor ama daha ilerisi için çabalamıyor. Onu... Etkilemek istiyorum."

"Belki de o ileri adımı senden bekliyordur? Ayrıca aynı fakültedesiniz, hiç mi görüşmüyorsunuz?"

"Birkaç kere görüştük ama sürekli arkadaşlarıyla olduğu için rahatsız oldum. Biliyorsun iletişim kurma konusunda pek de yetenekli değilim. Buluşmak istediğinde de reddettim. Çünkü üç kere kabul ettim ve üçünde de başka kişilerle geldi. Arkadaşlarının ise benim bir ucube olduğumu düşünmeleri bu durumda adım atmamam da büyük bir etken."

"Hey! Bunu da nereden çıkardın?"

"Bir kere yanında getirdiği arkadaşları lavaboya gitmişti. Ben de o sırada elime kahve dökmüştüm. Lavaboya gittiğimde benim sessiz bir ucube olduğumu ve onlara veremliymişim gibi baktığımı söylediler.  Yüzüme söylemeseler de, bana söylediler sonuçta."

"Aish! Onların adlarını biliyor musun? Güzel bir dayağı hak ediyorlar!"

"Hyung boş ver. Öyle söylemelerinde benim de hatam var. Ama onlar sayesinde bazı şeylerin farkına vardım. Artık daha cesur olmaya çalışıyorum. Sınıfta birkaç arkadaşım bile oldu."

"Sakın bizden daha yakın olmaya çalışma yoksa seni bir güzel döverim."

Yanıma gelerek oturdu ve başını omzuma yasladı.

"Saçmalama hyung. Kimse senin yerini alamaz."

Kollarımı ona sararak yumuşak siyah saçlarını okşadım. 

"Dün annemlerle konuştum. Bir dahaki ziyaret gününde seni de getirmemi istediler."

Ah Kook'un ailesi beni çok severlerdi. İlk başlarda sadece oğullarına sahip çıktığım içindi ama sonradan beni kendi oğulları gibi bellemişlerdi.

"Söz veremiyorum. Çünkü ben de annemleri özledim."

Kolumdaki saati kontrol ederek konuştum.