A Secret Affair

Chapter 24

We are still below the in this beautiful mountain. The mountains has it's breathe taking view. We walk slowly until we are on our destination. We are now in the top of the mountain.

Ang sarap ng simoy ng hangin. Ang hangin na  binibigay sa amin ng kapaligaran ay malamig na. Napayakap tuloy ako sa aking sarili. Hindi masyadong mataas ang bundok pero dahil nasa taas na ito kitang-kita namin ang magandang view.

To my eye, their peaks are the green line of a doctor's graph. I saw those rocks at dawn, those slopes that give home to so much life, a foundation for trees and shrubs, grass and ferns. With blue above and below, in the sky and lake, ever lightening as the sun rose, I know this will be a worth it. I just knew.

“You can scream and shout Hailey. Shout all the pain.” He encourage me.

“Is it okay? I am urging to shout for this last few days. Is it really okay?” tanong ko ulit saka humarap dito para sa kompirmasyon.

“Really. This is the main reason why we are here. Shout!”

“Bakit sa akin pa nangyari ito? Oo, naging makasalanan ako...naki-apid ako sa lalaking may asawa pero nagbago na naman ako ahh?!  Bakit kailangan pang kunin ng taong tinanggap ako at minahal? Ang sakit sakit...ang sakit na hanggang ngayon dineal pa rin ako...”

Napaupo na ako. Umiiyak pa rin at sumisigaw.

“Sobrang sakit makita kang umiiyak. Kung pwede ko lang kunin lahat ng sakit na nararamdaman mo kinuha ko na.” Malakas na sigaw nito.

My gaze fix to David. My mouth parted I can't believe what I just heard a seconds earlier.

“Baliw ka ba? Alam mo ba kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon?”

“Hindi ko alam Hailey kaya gusto kong malaman at kung pwede gusto ko mailipat sa akin ang sakit na nararamdaman mo. Walang ibang nakaka-alam nito Hailey pero sasabihin ko...alam mo ba sa tuwing nakikita kitang umiyak ilang beses kong hiniling sa panginoon na...na sana ako na lang ang namatay Hailey...na sana hindi si Cross ang namatay at sana ako Hailey.”

“Huwag mong sabihin 'yan David kahit pa sobra akong nasaktan ng namatay si Cross pero never pumasok sa isip ko na may iba pang mawala.”

“Alam mo ba na kahit hindi ko alam kung gaano kasakit ang nararamdaman mo. Ramdam na ramdam ko pa rin. Triple ang sakit na nararamdaman ko sa tuwing nakikita kitang umiiyak Hailey. Sumigaw ka pa! Lahat ng sakit isigaw mo Hailey. Sabi nila nababawasan kahit papano ang sakit kapag sumigaw ang isang tao.”

“Ang sakit sakit kailan ba mawawala ang pesting sakit na nararamdaman ko?” parang tanga na sumigaw ako ng sumigaw habang nakaupo pa rin.

Nang makuntento ako napatakip ako sa aking  mukha. Tuluyan na akong napaupo sa damohan. Kahit papano nabawasan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi man nawala atleast nabawasan na ang sakit.

“Okay na ba? Kung okay na pwede na tayong umuwi.”

“Pwede na mag-stay na muna tayo kahit ilang minuto lang?”

“Sure! Can I sit besides you?”

I nodded.

In art, people often use sunrises and sunsets to depict life and death. As the sun slowly creeps up the horizon, we are reminded of new life sprouting out of fresh ground. Sure, the sun is actually right there. It only seems like it appears in the morning and goes away at night because of how the world rotates on its axis.

But science aside, the mere sight of the sun rising and setting is enough to bring in this symbolism. Somehow, when the sunsets, it reminds people that there will always be an end looming ahead.

“Sunsets is not just a piece of scenery, a romantic scenery to be exact. Sunset has it's own symbolism. Sunsets are not just reminiscent of gloomy things like death. In fact, a sunset can symbolize hope just as much as a sunrise can. A sunset is, after all, is a welcome scenery for anyone who’s having a bad day.”

“I won't think sunset as a romantic scenery either. Balik na tayo sa metro.” Tumayo na ako at pinagpagan ang aking puwet at ang pantaloon na aking suot.

Nitong nakaraan araw ay panay na ang suot ko ng highwaist jeans at t-shirt na puti. Kagaya ng mga nakagawian ito ang nagbukas ng pinto para sa akin.

“Salamat.” Tangging ngiti ang naging sagot nito.

“Put your seatbelt.” Hindi kaagad ako nakinig.

Nagulat ako, paglingon ko ay sobrang lapit na ng mukha ni David sa akin. Nakatingin lang ako sa side view ng mukha nito. Focus na focus ito sa ginagawa.

“Done.” Napalunok ako sa sariling laway ng matapos na ito sa ginagawa.

Sobrang awkward ng atmosphere sa sasakyan. Ako lang siguro ang nakaramdam ng awkwardness kanina. Hindi ko kasi inaasahan ang gagawin nitong paglalagay ng seatbelt.

“Nagugutom na ako David.” Sabi ko ng makita ko na papalapit na kami sa isang karenderya.

“Pwede mo pa naman siguro tiisin ang gutom mo ng ilang minuto? Five minutes drive na lang at mararating na natin ang restaurant.”

“May problema ba kung sa karenderya tayo kumain? Gutom na gutom na talaga ako.” Napabuntong hininga na binagalan nito ang pagpapatakbo ng sasakyan.

“Hindi tayo sure kung malinis ang pagkakaluto ng mga ito.” Tilang diri na diri na ani nito.

“Malinis man o hindi, nagugutom na talaga ako David. I'm craving for a chicken liver.”

“Okay...” Labag sa loob na ani ni David.

Binuksan ako nito ng pinto. Ilang metro pa ang lalakarin namin ni David bago kami makarating ng karenderya. This isn't my first time eating in a karenderya.

Caren introduce it to me. Ganoon na ganoon din ang reaksiyon ko ng niyaya ako ni Caren na kumain dito. I have the same reaction with David. Binuksan ko ang mga lalagyan at hinanap ang gusto kong kainin.

“Yown, dalawang serving po nito. At dalawang cup ng rice. Pumili ka ng kakainin mo David.” Nanlalaki ang mga na tumingin ito sa akin.

Si ateng tindera na nakikinig at nakatingin ay mayroong ngiti sa labi. Nahalatang pinipigilan nito ang pagtawa ng malakas.

“Akala ko para na sa ating dalawa ang order mo?”

“Luh? Nawalan ako ng ganang kumain this past few days David at sobrang kaunti lang ng order ko para sa ating dalawa.” Umiling ito.