Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 10

Precies om tien voor vier kwam de trein het station van Duivendrecht binnen gerold. Eva stond op toen de trein tot stilstand kwam en liep naar buiten. Ze zag de matzwarte Mercedes van Jurgen al op haar staan wachten. Eva glimlachte en liep naar zijn auto toe.

‘’Hey.’’ zei Jurgen terwijl ze instapte. 

‘’Hey, hoe was je training?’’ vroeg Eva en klikte haar gordel vast. ‘’Het ging echt lekker! De coach was heel tevreden.’’ verzon Jurgen stoer en ze grinnikte. ‘’Mooi zo.’’ Jurgen wilde niet dat Eva wist dat het eigenlijk best slecht ging vandaag. Hij wilde niet onderuit gaan bij haar. 

‘’Wat had je bedacht om vanavond te gaan doen?’’ vroeg Eva en keek Jurgen aan. ‘’Eerst samen wat eten en daarna een filmpje kijken ofzo op Netflix?’’ stelde Jurgen voor. "Sounds good!" Eva stak haar duim op. 

‘’Dat dacht ik al. Laten we gaan want volgens mij is er slecht weer opkomst.’’ ze keek naar de lucht en zag dat de donkergrijze wolken zich al snel samen voegden. Jurgen knikte, startte de motoren en ze reden richting zijn appartement. Ondertussen was Angels erop van Robbie Williams en Jurgen draaide de radio harder. 

I sit and wait.

Does an angel contemplate my fate.

And do they know.

The places where we go.

When we're grey and old.

'Cause I have been told.

That salvation lets their wings unfold.

So when I'm lying in my bed.

Thoughts running through my head.

And I feel the love is dead.
I'm loving angels instead...

And through it all, she offers me protection! 

A lot of love and affection!

Whether I'm right or wrong.

And down the waterfall!

Wherever it may take me.

I know that life won't break me.

When I come to call, she won't forsake me...

I'm loving angels instead! 

Onder het zingen trok Jurgen wat gekke bekken en Eva moest erom lachen. Hij probeerde heel hoog te zingen; iets wat natuurlijk mislukte en ze schoten allebei in de lach. 

‘’Jij moet je echt nooit gaan inschrijven voor The Voice Of Holland.’’ grinnikte Eva. ‘’Hey! Beter lach je me gewoon toe nu.’’ antwoordde Jurgen dreigend en begon haar met een hand te kietelen.
‘’Dat doe ik ook.’’ zei Eva bloedserieus.

‘’Ik geloof je niet.’’ hij bleef haar door kietelen en lette ondertussen op de weg. 

‘’Stop Jur, straks krijgen we nog een ongeluk!”’ riep Eva lachend uit. ‘’Oh jee, dat moeten we ook niet hebben.’’ antwoordde Jurgen en hij stopte gelijk. ‘’Maar straks wil ik wel revanche want dit was gewoon niet eerlijk. Ik kon niks doen.’’ zei Eva pruilend. 

‘’Daag je me nou uit?’’ vroeg Jurgen terwijl hij nu wel op de weg lette. ‘’Misschien.’’ grijnsde Eva. 
‘’Oké, it’s on. Maar ik waarschuw je alvast voor mijn spierballen.’’ antwoordde Jurgen. ‘’Daar kan ik best tegenop.’’ zei Eva stoer. ‘’Dat zullen we nog wel eens zien.’’ grijnsde Jurgen en reed snel door naar zijn appartement. 

‘’Gaat u voor.’’ Eva grinnikte en liep als eerste Jurgen zijn appartement binnen. Dit was de tweede keer dat ze er was en ze kon zich nog een aantal plekjes herinneren. De laatste keer dat ze hier was, was toen Chiara en Luna haar hadden achterlieten tijdens het uitgaan. Eva slikte en probeerde er niet meer aan te denken. 

‘’Gaat het wel?’’ vroeg Jurgen toen hij haar gezicht zag. ‘’Ik herinner me weer de laatste keer waarom ik hier was.’’ stamelde Eva en voelde heel snel eventjes aan de onderkant van haar oog. 

‘’Dat begrijp ik. Kom hier.’’ Jurgen sloeg zijn armen om haar heen, waar Eva maar al te graag instapte. ‘’Je moet ze vergeten, hoe moeilijk het ook is. En anders ben ik er voor je.’’ Jurgen keek haar serieus aan. ‘’Ik weet het. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Ik..-’’ begon Eva. 

‘’Wat is er gebeurt met je oog?’’ vroeg hij ineens en ze had niet door dat hij de rode plekken gespot had. ‘’Ik uhm…’’ Eva kon niet zo snel iets verzinnen. ‘’Eva?’’ herhaalde Jurgen en keek het meisje doordringend aan. 

‘’Het is niks.’’ mompelde Eva en keek weg. ‘’Dat noem ik niet niks en dat weet je zelf ook. Wat is er gebeurt?’’ vroeg Jurgen nogmaals. Eva begon te snikken en opnieuw sloeg hij haar armen rond haar heen. "Hey, stt, wil je anders eerst eventjes zitten?" vroeg Jurgen. Eva knikte zonder iets te zeggen en ging stilletjes op de bank zitten.

"Wat is er gebeurt?" Jurgen kwam naast haar zitten en gaf een kop warme thee aan haar. "Vanmiddag toen ik naar het station liep om mijn trein te halen, kwamen Chiara en Luna naar mij toe. Ik vond het al raar want normaal gesproken nemen zij altijd de bus." begon Eva en hij knikte bemoedigend. 

"Toen kwamen ze dus naar me toe met twee andere jongens van mijn klas. Jord heeft me een klap gegeven." zei Eva heel zacht en durfde niet naar Jurgen te kijken. "Nee! Dat meen je niet." ongelovig keek hij haar aan. "Ik wil echt eens een goed woordje met ze spreken. Maar vanavond gaan we er even lekker niet aan denken." Eva glimlachte naar Jurgen. 

"Wat heb je in huis voor het eten?" vroeg Eva toen ze een half uurtje later allebei in de keuken stonden. "Uhm, we kunnen burritos gaan maken." antwoordde Jurgen die met zijn hoofd in de kastjes zat en kwam overeind. Hij haalde de ingrediënten te voor schijn.

"Toppie. Dan doen we dat, anders zijn we straks nog niet klaar, denk ik." Jurgen gniffelde en knikte instemmend. "Dat is waar. Meestal ben je drukker met verzinnen dan met het maken." ze verdeelden de taken en gingen aan de slag met het avond eten.