Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 2

De volgende ochtend was Eva zich aan het klaarmaken om naar de voedselbank te gaan. Ze zag er ontzettend tegenop. Er kwamen allemaal arme gezinnen bij de voedselbank en ze wilde iedereen proberen te helpen. Maar dat kon nou eenmaal niet zomaar. Het liefste wilde ze er zo snel mogelijk weg. 

Eva schudde haar hoofd en probeerde er zo min mogelijk aan te denken. Gelukkig had ze Xem al klaar voor vertrek gemaakt. Momenteel vermaakte hij zich met Spongebob op de televisie. Als Eva haar broertje nu niet had klaargemaakt waren ze nog steeds niet vertrokken. Om half drie zou hun voedselpakket klaar staan. Maar het was zo dichtbij dat ze er lopend heen konden. 

Eva trok haar spijkerjack aan en wierp een snelle blik in de spiegel. Ze knikte goedkeurend en liep toen de badkamer uit naar beneden. In de periode dat ze net arm waren kon het Eva niet zoveel schelen. De situatie was nieuw en haar uiterlijk boeide haar niet zoveel. Daarna begon ze voor haar broertje en zichzelf te zorgen en veranderde ze. Aan het begin was het heel moeilijk geweest maar nu was ze er zo onderhand wel aan gewend. 

"Xem! Kom, we gaan." Eva liep de kleine woonkamer van hun huis in. Het was echt een rotzooi overal maar dat ruimde ze op als ze weer thuis waren. "Ik wil nog Spongebob kijken." zeurde hij en Eva zuchtte geïrriteerd. "Straks oké? Dan mag je net zolang kijken als je wil." antwoordde ze en probeerde aardig voor Xem te blijven voordat hij begon te huilen. Daar had ze al helemaal geen zin in. 

Eva zette de televisie uit. Gelukkig stond Xem zonder te mokken op en ze trok hem zijn jas aan. Eva zuchtte opgelucht en liep gelijk naar de deur. Xem sjokte achter haar aan en ze pakte zijn hand. Eva haar grootste angst was om haar broertje kwijt te raken. Naast haar ouders was hij alles wat ze had. 

"Ik spelen?" vroeg Xem terwijl hij opgewonden naar het speeltuintje wees. Verderop van hun huis was een grasveld met een speeltuin gevestigd waar de jonge buurtkinderen bijna iedere dag zaten. "Straks, goed? Je wil van alles maar dat kan pas als we ons eten hebben gehaald." antwoordde Eva. Xem knikte teleurgesteld en pakte weer haar hand vast. 

********
Een kwartier later liepen Eva en Xem de oude gymzaal binnen. Hier haalden ze dagelijks hun voedselpakket op. Het was van een basisschool geweest, maar omdat zij een nieuwe locatie kregen, waren ze verhuisd naar een andere plek. Er stond al een aardige rij en Eva sloot netjes achteraan met haar broertje. 

Langzaamaan kwam de rij beetje bij beetje in beweging. Eva zuchtte en pakte haar telefoon. Dit duurde altijd ontzettend lang maar vandaag leek het langer te duren dan normaal gesproken. Er klonken opgewonden stemmen door de grote hal en Eva fronste. Wat was hier aan de hand? Ze probeerde haar nek te strekken maar er stonden teveel mensen. 

"Lars!" Xem trok zich ineens los van Eva haar hand. "Xem! Doe normaal." antwoordde ze half geschrokken. Het kleine kinder handje trok haar niet helemaal omver maar deed haar iets wankelen. Xem had zich al enthousiast losgetrokken en verdween in de mensen voor hun. 

"Shit shit." mompelde Eva en duwde zich door de mensen. "Sorry, mijn broertje is er vandoor." verontschuldigde zich aan de geïrriteerde blikken die ze kreeg toegeworpen. Eva keek rond en probeerde op de hoogte van Xem te kijken. Ze zuchtte diep en er ging van alles door haar heen. 

Wat als hij plotseling de weg op rende? Wat als ze hem echt kwijt raakte? Wat als er toevallig een pedofiel rond liep en hem meenam? Eva haalde diep adem en probeerde zich te concentreren. De gymzaal was niet heel groot dus Xem kon niet heel ver zijn. Ze baande zich een weg door de menigte en probeerde ondertussen over de hoofden heen te kijken. 

"Eva! Eva!" ineens hoorde ze een bekende stem, nog steeds enthousiast roepen. Ze zuchtte opgelucht toen ze haar broertje in de armen van een jongen zag. Hij stond achter de lange tafel waar de voedselpakketten allemaal op lagen. 

"Xem! Doe zoiets nooit meer, ik was me dood geschrokken." zei Eva, lichtelijk boos. "Hij kwam ineens enthousiast hierheen rennen, volgens mij zag hij een bekende. Maar daarna liep hij hier alleen rond." verklaarde de jongen die Xem nog steeds in zijn armen had. Eva keek naar de ingang en zag Lars en zijn moeder lopen; hun buren. 

"Willen jullie op de foto?" vroeg de jongen. "Waarom?" Eva fronste toen hij dat zei. Zijn maat naast hem begon te lachen en de jongen wierp hem een boze blik toe. 

"Wij komen helpen met de voedselpakketten vandaag vanuit Ajax. We gaan naar verschillende locaties om mensen te verrassen." legde hij uit. "Oh…" Eva werd knalrood. Ze had niet eerder het Ajax logo op zijn trainingspak gezien. 

"Sorry, ik had je niet herkend." voegde ze eraan toe. "Geeft niks! Dan zal ik me even voorstellen. Ik ben Jurgen Ekkelenkamp." hij stak zijn hand uit. "Ik heet Eva en dat is Xem." antwoordde Eva zo kort mogelijk. "Wil je op de foto?" vroeg Jurgen vriendelijk aan Xem, die vrolijk knikte. Oh nee… 

"Vooruit dan maar. Wel opschieten Xem, ik moet de was nog doen voordat papa en mama thuis komen." Jurgen fronste naar haar maar ze probeerde het te negeren. Xem klom weer in de armen van Jurgen en ze maakten samen een foto. 

"Wil jij ook?" vroeg Jurgen toen aan Eva. "Uhm…" twijfelde ze. "Ah, kom op, meisje! Hij is hartstikke goed hoor, later gaat hij groot worden in de voetbalwereld en dan ben je blij dat je met hem op de foto kon." zei een wat oudere vriendelijke man achter haar. Jurgen bloosde en Eva zuchtte. Waarom zat alles haar zo tegen vandaag?  

"Ik maak de foto wel." zei de speler naast Jurgen en grijnsde. Jurgen gaf hem nog één blik en keek naar Eva. Die knikte en samen maakten ze een foto. "Hier is jullie voedselpakket." Jurgen gaf het aan haar. Snel bedankte ze de spelers voor hun tijd en liep met Xem richting de uitgang.