Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 12

Eva werd die nacht wakker van gekletter tegen het raam. Ze wreef in haar ogen en kwam overeind. Zoals Jurgen voorspeld had, was het noodweer buiten. Een eindje verderop was er een flits te zien. Ze pakte haar telefoon en zag dat het drie uur in de nacht was. 

Eva klikte haar telefoon uit en merkte toen pas dat haar handen aan het trillen waren. Ze was altijd al bang geweest voor onweer. Vroeger waren zij en haar ouders ternauwernood ontsnapt in een gebouw waar later brand uitbrak. Grotendeels gebeurde dat door het onweer die avond. Ze slikte toen ze opnieuw een flits zag en twijfelde of ze naar Jurgen zou gaan. 

In de verte klonk geluid van schreeuwende mensen uit het gebouw. Het geluid van knetterend vuur en de geur van smeltend materiaal. De flashbacks van de brand schoten door Eva haar hoofd heen en zag weer voor zich hoe haar moeder een hand uitstak. Eva pakte de hand aan en vlak achter haar viel een balk met een luide klap op de grond. 

Zou het niiet stom zijn om naar Jurgen te gaan? Eva keek naar de deur en beet op haar lip. Wat moest hij wel niet denken? Straks was het een enorme afgang en lachte hij haar uit. Het was inmiddels kwart over drie toen Eva weer op haar telefoon keek. Ze haalde eventjes adem en merkte nu pas dat haar benen trilden. 

Eventjes dacht Eva terug aan eerder vanavond. Samen met Jurgen hadden ze alle drie de films gekeken van The Maze Runner. Opnieuw moest ze huilen toen Newt en Teresa er niet meer waren. Jurgen had haar getroost en gefluisterd dat het maar een film was. Na de trilogie hadden ze nog normaal televisie gekeken en lag ze in zijn armen. 

Zou Jurgen nu ook zo reageren als ze zei dat ze bang was voor onweer? De slaapkamer werd opnieuw verlicht en later volgde er een donder ergens vlakbij. Eva was zo diep in gedachten dat ze er van schrok. Voordat ze het wist liep ze gauw naar de deur. Nog half twijfelend legde ze haar hand erop en liep toen naar de gang. Op de tast volgde Eva die naar de slaapkamer van Jurgen. 

"Jurgen?" ze stond nerveus in zijn slaapkamer. Langzaamaan begonnen haar ogen te wennen aan het halve donker. "Eef? Wat is er?" kreunde Jurgen en ging rechtop zitten. "Ik uhm… Ben bang voor het onweer." mompelde Eva en staarde naar de grond. 

"Waarom had je dat niet eerder gezegd? Kom hier dan." snel liep ze naar Jurgen toe, die gelijk klaar wakker was. "Ik dacht dat het vast stom zou zijn." zei Eva zacht en durfde hem niet aan te kijken. "Wel nee joh, je kunt dat soort dingen gewoon tegen mij zeggen." antwoordde Jurgen serieus en trok haar tegen zich aan. Meteen voelde Eva zich stukken veiliger. 

"Wil je naar het onweer kijken?" vroeg Jurgen. "Jij bent gek." Eva schudde haar hoofd en keek hem vreemd aan. Jurgen stond op en stak zijn hand naar haar uit. "Vertrouw me." hij glimlachte bemoedigend naar haar. Eva keek een paar seconden naar zijn hand, stond langzaam op en pakte hem aan. 

"Kom, dan kun je het prachtige ervan zien." voorzichtig trok Jurgen Eva mee naar het raam. Ze keken uit over de daken van Amsterdam en zagen wat verderop een lichtflits die bijna de hele wijk verlichtte. Jurgen sloeg zijn armen om haar heen en ze kroop tegen hem aan. Een poosje stonden de twee samen te kijken naar het onweer. 

Eva gaapte maar probeerde dat te verbergen. Haar benen voelden zwaar aan en ze kon haar ogen nog maar net open houden. "Ben je moe?" vroeg Jurgen. "Hmh." mompelde Eva en schudde haar hoofd. "Wel dus." hij tilde haar op en legde haar op bed neer. Ze wilde tegenstribbelen maar het spieren werkten niet mee omdat ze zo moe was. 

"Vind je het oké als ik naast je kom liggen?" vroeg Jurgen. Zonder te twijfelen knikte Eva direct. Jurgen ging naast haar liggen en sloot de ruimte door haar voorzichtig tegen zich aan te drukken. Eva lag op haar zij en kon zo naar het onweer kijken. Het zat niet meer vlak boven hen maar ze zagen nog wel de flitsen een eindje verderop. 

"Waarom dacht je dat ik het stom zou vinden als ik erachter kwam dat je bang was voor onweer?" vroeg Jurgen na een poosje stilte en Eva draaide zich om. "Vroeger waren mijn ouders en ik op vakantie. We waren in een gebouw die bijna instortte omdat het geraakt was door de bliksem. Ik heb er veel nachtmerries aan over gehouden. Daarnaast werd ik op school vaak uitgelachen omdat ik bang was voor het onweer." vertelde Eva hem keek naar hem. 

"Wow, dan snap ik dat je er bang voor bent. Je hebt er een soort van trauma aan overgehouden." zacht wreef Jurgen met zijn duim over haar hand om haar gerust te stellen. Eva merkte dat ze zich opnieuw veilig voelde in zijn armen. Jurgen dacht dat zij hem nog niet binnen had gelaten maar ondertussen had ze dat, zonder dat ze het zelf in de gaten had, vanaf dag nul al gedaan. 

"Ga maar proberen te slapen. Het is alweer vier uur." zei Jurgen terwijl hij eventjes op zijn telefoon keek. Eva kon een gaap niet onderdrukken en kroop weer tegen hem aan. "Bedtijd voor kleine meisjes." zei Jurgen en ze grinnikte. "Ik ben niet klein." mompelde ze. Daarna merkte Eva pas hoe moe ze was en viel direct in slaap in Jurgen zijn armen.