Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 22

"Wat doen jullie nou weer hier?" ook Carel kwam bij hen staan en gaf Isis een kus. Ze moest glimlachen. Eva vond de twee zo leuk samen en het leek altijd goed te gaan bij hun. "We kunnen ook wel weer gaan." grinnikte Roos en deed net alsof ze weg liep. "Niets daarvan." Perr sloeg zijn armen om zijn vriendin en ze moesten allemaal lachen. 

"Waarom komt Jurgen niet?" vroeg Kjell verbaast. "Geen idee." mompelde Eva. Jurgen had nog een paar keer naar hen gekeken maar ging gewoon door met zijn oefeningen. Ze voelde tranen achter haar ogen branden maar ze wilde ze niet laten gaan. Merendeels kwam het omdat ze Jurgen totaal niet begreep. "What the fuck." mompelde Perr en schudde afkeurend zijn hoofd. 

"Hij kan op zijn minst gedag komen zeggen, wat is dit nou weer?" mopperde Isis op de jongen uit Zeist, die alle verhalen van Eva had gehoord van wat er tussen hen allemaal gebeurde. "Wij gaan weer eventjes terug want volgens mij willen ze gaan afronden." de meiden knikten. Kjell en Perr gaven Eva een knuffel en ze glimlachte half naar de twee jongens. 

Na de training kwamen alle jongens het veld af, onder andere Jurgen en Eva beet op haar lip. Ze probeerde zijn blik te vangen maar hij liep straal langs haar heen samen met Noussair. Ze hoorde hen met elkaar praten en fronste. "Jur, doe normaal, ga gewoon naar haar toe." zei hij tegen zijn teamgenoot. 

"Laat me verdomme met rust." snauwde Jurgen en liep zonder op of om te kijken weg. Eva keek hem geschrokken na en herkende hem niet meer. Wat was dit ineens? Ze zakte op een bankje in de dug-out en staarde voor zich uit. Was dit het dan? Ze hadden een keer gezoend en hij hoefde haar niet meer?  

"Eef? Gaat het?" vroeg Antony, die naast haar plaats nam. Ze schudde haar hoofd zonder iets te zeggen. Hij nam haar in zijn armen en ze begon te snikken. "Waarom moet ik verliefd worden op Jurgen?" vroeg ze hardop en Antony suste haar. "Zo gaat het leven helaas. We kunnen onze gevoelens niet sturen, hoe graag we dit soms wel willen." en hij trok haar tegen zich aan. 

"Zullen we gaan? Volgens mij gaan we nog koffie drinken in de kantine." zei Antony na een tijdje. "Is goed." Eva haalde diep adem en knikte. "Kom, ga gewoon bij de andere meiden zitten. Hoef je niet bij Jurgen in de buurt te zijn." ze bedankte de jongen en samen kletsend liepen ze naar de kantine. 

"Laat hem maar, hij heeft vast zijn dag niet." zei Roos tegen Eva. Jurgen zat nu bij Noussair en David en moesten ergens om lachen. "Maar hij helpt mij altijd, nu is er iets met hem en negeert hij mij." zei Eva verontwaardigd. Caya nam haar in een knuffel en ze zuchtte eventjes.  

"Laat het eventjes los. Jurgen komt vanzelf naar je toe." beurde ze Eva op. "Ja vast." mompelde ze zacht dat de anderen het niet konden horen. "Ik ga." nadat ze wat gedronken en gekletst hadden stond Eva op. "Nu al?" vroeg Isis verrast. "Ik moet nog boodschappen doen voor mijn ouders." verzon ze snel en de meiden knikten. 

"Als er iets is, je hebt mijn nummer." zei Antony en Eva knikte. "Ik zal er aan denken." glimlachte ze dankbaar. Ze nam afscheid van de meiden en liep de kantine uit. Eva besefte dat ze nu terug moest met de trein naar Amstelveen. Ze zuchtte diep en begon te lopen richting station Duivendrecht. Vanaf het sportcomplex was dit een klein kwartier tot twintig minuten wandelen. 

Toen Eva op het station aankwam, checkte ze in met haar studenten ov kaart en liep naar het goede spoor. Ze zakte op een bankje neer en liet haar tranen gaan. Roos kon wel zeggen dat het niets was maar Eva liet moeilijk mensen binnen. Ze vond dit echt een rot actie van Jurgen. De trein kwam het station binnen rollen en ze veegde haar tranen weg. 

Net toen Eva in de trein zat zag ze dat Jurgen haar probeerde te bellen. Ze fronste en twijfelde kort. Maar Eva dacht weer aan hoe hij haar voorbij liep en schudde haar hoofd. Ze drukte de oproep weg en stopte haar oordopjes in. De trein begon langzaam te rijden. Het liefste wat Eva nu wilde is naar haar eigen huis en weg van Jurgen. Waarom dacht ze überhaupt dat ze een kans had bij een voetballer? En ze schudde haar hoofd. 

Misschien reageerde ze overdreven, maar dan was dat maar zo. Ze probeerde niet aan hem te denken en pakte een boek uit haar tas. In de trein zaten mensen altijd op hun mobieltjes.

Eva hield daar totaal niet van dus had ze voor lang geleden bedacht dat ze ging lezen als ze in de trein zat. En het beviel haar heel goed. Langzaam maar zeker verdween ze helemaal in het boek en reed de trein in volle vaart richting Amstelveen.