Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 23

Het was een paar dagen later. Sinds de training had Jurgen Eva nog een paar keren geprobeerd te bereiken. Waarschijnlijk had een van zijn teamgenoten op hem ingepraat. Maar Eva vond dat Jurgen zelf naar haar toe moest komen. Hij kwam er niet zo gemakkelijk vanaf met één belletje. 

Wat deed ze nou? Eva had zichzelf nog zo voorgenomen er niet meer aan te denken. Vandaag had ze besloten om een rondje te gaan hardlopen om alles even te vergeten. Eva pakte een Ajax shirt met Jurgens nummer. Ze schudde haar hoofd en trok het shirt toch maar aan. Het was een van de weinige sportshirts die ze had en de rest zat in de was. 

"Zo, ga je een ronde hardlopen?" vroeg Joris toen zijn dochter de trap af kwam. "Jep." knikte Eva en was van plan om eerst te gaan ontbijten. Anders zou het niet heel handig zijn om zonder gegeten te hebben hard te gaan lopen. Haar ouders wisten niets over het voorval met Jurgen. Daar had ze heel bewust voor gekozen omdat ze anders veel te bezorgd raakte. Vooral na wat Luna en Chiara haar geflikt hadden tijdens het uitgaan. 

Nadat Eva haar ontbijt op had samen met een kop koffie, stond ze op. "Ik ga hoor." Joris knikte. "Ik ben straks een paar boodschappen doen bij de Albert Heijn. Mama is eventjes naar een vriendin." vertelde hij. "Is prima, ik ga een uurtje." antwoordde Eva. "Succes lieverd." antwoordde haar vader en ze glimlachte naar hem.

Eva stopte haar oortjes in en niet veel later knalde de muziek er door. Ze had een mooie route uitgestippeld door het Amsterdamse Bos. Het lag gelukkig redelijk dichtbij hun huis. Ze wilde eventjes helemaal nergens aan denken en gewoon lopen. Eva rende hun straat uit richting het bos. De afgelopen tijd kwam ze meer het huis uit. Ze wist door wie het kwam maar wilde er niet aan toe geven. 

"Au! Verdomme!" Eva gilde het bijna uit terwijl ze met een klap op de grond terecht was gekomen. Ze keek achter zich en zag een dikke boomstam wie de oorzaak was van haar val. Eva kreunde een hield trillend een hand voor haar arm. De pijn schoot erin en het huilen stond haar nader dan het lachen. Waarom was ze ook zo stom om niet op te letten? Dit was helemaal haar eigen schuld als er iets gebeurde. 

"Eva?" vroeg een vrij bekende stem dichtbij haar in de buurt. Verrast keek ze op en keek in het gezicht van Antony. "Wat is er gebeurt?" vroeg hij bezorgt en ging op zijn hurken voor haar zitten.

"Ik ben net gevallen." Eva knikte met haar hoofd richting de boomstam een eind verderop. "Oh shit, ik ga even je arm controleren." Antony stond weer op en liep vervolgens om haar heen. 

"Voel je dit?" Eva schudde haar hoofd. "En dit, dit en dit?" vroeg Antony. "Auw." kreunde Eva en voelde de tranen branden achter haar ogen toen hij de rest van haar arm onderzocht.

"Oke, het lijkt me beter als hier een huisarts naar gaat kijken. Ik bel er wel een maar eerst zetten we jou stabiel neer." Antony hielp haar met opstaan en ze liepen, met heel veel moeite, naar het dichtstbijzijnde bankje. 

"Wat deed jij hier eigenlijk?" vroeg Eva terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak viste. "Ik wandel hier iedere dag voor mijn conditie." vertelde Antony en toetste ondertussen het nummer in van een huisartsenpost. De telefoon ging een paar keer over voordat ze een medewerker te pakken kregen. 

"Goedemorgen, waarmee kan ik u helpen?" vroeg de vrouw aan de andere kant van de lijn beleefd. "Een vriendin van mij is gevallen in het Amsterdamse Bos. Ik denk dat haar arm gebroken is. Heeft u plek vandaag?" vroeg Antony. "Even kijken hoor." snel keek de vrouw in het systeem. "Ja, ik zie het hier. Als u zometeen deze richting uit komt, bent u over twintig minuten aan de beurt." vertelde ze. 

"Hartstikke bedankt, dan komen we er gelijk aan." Antony nam afscheid van de vrouw en klikte zijn telefoon uit. "We kunnen terecht. Mijn auto staat op de parkeerplaats. Het is een kwartier lopen." Eva keek hem aan en knikte.

"Moet lukken." zei ze. "Niets daarvan. Jij gaat echt niet lopen met die arm." voordat ze tegen kon stribbelen, tilde Antony haar voorzichtig op en liepen ze naar zijn auto. 

"Heb je je ouders eigenlijk al een berichtje gedaan?" vroeg Antony terwijl ze zaten te wachten bij de huisarts. Ze waren naar de dichtstbijzijnde wijk gereden en moesten nu tien minuutjes wachten omdat ze nog met een patiënt bezig waren. "Nee, dat moet ik wel eventjes doen." zei Eva nadat ze even na had gedacht. 

"Zal ik het voor je doen? Het is belangrijk dat je nu rust houd." Eva knikte want het had geen zin om er verder op in te gaan. Ze kende de spelers onderhand zo goed dat ze dat al wist. Eva vertelde hem haar code en Antony stuurde haar ouders een berichtje. 

"Je hebt ook een bericht van Jurgen." vertelde Antony haar en Eva fronste. "Wat moet hij nu weer." verzuchtte ze en hij liet het haar zien. "Shit, de pers heeft ons gezien in het Amsterdamse Bos. En nu denkt Jurgen dat wij iets hebben." kreunde Eva. "Sorry dat ik je hier mee op zadel." zei Antony en voelde zich schuldig. 

"Het geeft niks, we zoeken eerst uit wat we met mijn arm moeten doen. Daarna handelen we het wel af met de pers. Daarbij heeft Jurgen niks te willen en kan hij eventjes de pot op."  Antony knikte en toen kwam de assistent binnen. 

"Mevrouw Verbrugge?" Eva knikte. Antony hielp haar met opstaan en ze liepen achter de assistente aan.