Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 19

"Het was echt zó geweldig!" met een grote glimlach liep Eva naast Jurgen het circustheater uit. "Ik moet toegeven dat het een hele goede musical was." knikte Jurgen en glimlachte ook. "Wat wil je doen? Het is nog aardig vroeg, half negen." Eva dacht eventjes na. "Het is nog licht, we kunnen naar het strand?" vroeg ze hem. "Ik vind het goed." zei Jurgen. 

De twee kwamen op de boulevard van Scheveningen terwijl de zon al laag hing. Jurgen pakte haar hand en ze maakten een kleine wandeling over de boulevard langs de cafeetjes en winkeltjes. "Wil je erop?" vroeg Jurgen toen hij Eva naar de pier zag kijken.

"Alleen als jij het wil." antwoordde ze. "Het maakt mij niks uit." glimlachte Jurgen en Eva knikte. "Dan wil ik er wel op." en ze liepen richting de pier. 

"Wauw." zeiden ze tegelijk toen ze op het eind van de pier waren. Eva sloot haar handen om de papieren Starbucks beker die ze eerder vanavond gehaald hadden. Ze leunden over de reling van de pier en luisterde naar het klotsende water van de zee. Eva kon het niet geloven dat ze hier, twee maanden later stond met de jongen die ze voor kort geleden nog niet binnen wilde laten. 

Beide zeiden ze niets maar het was geen ongemakkelijke stilte. Eva stond vlakbij Jurgen en genoot van de wind om hen heen. Ze had nooit gedacht überhaupt op dit soort plekken te komen met Jurgen of met haarzelf. Eva was heel blij dat ze de kaartjes van Yvette had aangenomen. Anders hadden ze dit samen nooit kunnen beleven. Eva keek opzij naar Jurgen en hij leek erg in gedachten terwijl hij met zijn ellebogen op de reling leunde. 

"Jur?" vroeg Eva en hij schrok op. "Gaat het wel?" voegde ze eraan toe. "Ja ja, het gaat. Sorry." hij toverde een glimlach op zijn gezicht. "Eva, ik moet je iets vertellen." Jurgen haalde diep adem en verrast keek ze hem aan. "Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?" vroeg ze en raakte kort zijn hand aan. "Ja…" mompelde hij en keek haar aan. 

"Eva, ik vind je leuk. Al heel lang. Ik uhm… houd van je." zei Jurgen heel zacht en keek verlegen naar zijn voeten. Eva stond eventjes versteld van zijn woorden. Alles viel op zijn plaats. Waarom Jurgen zich zoveel om haar bekommerde, waarom Jurgen haar zoveel mee nam, alle kleine dingen die tussen hen gebeurden… Isis had dus toch gelijk gehad. 

"Maar ik snap het als je niet wil, ik bedoel, ik ben een voetballer die alleen maar aan geld denkt." zei Jurgen in een sneltreinvaart achter elkaar. "Jur, doe normaal! Zo denk ik helemaal niet over je. Wie hebben dat gezegd? Ik vind jou ook leuk, al heel lang. Naarmate we elkaar vaker zagen hoe meer mijn gevoelens groeiden. De meiden praatte al de hele tijd op mij in maar ik wilde het niet geloven. En ik heb het eindelijk toegelaten." 

"E-echt?" stamelde Jurgen en keek naar haar en Eva knikte. "Zoiets had ik ook. Nadat Kjell mij overhoorde op een training paar weken terug besefte ik hoe leuk ik je vind. Toen je mijn slaapkamer binnenkwam tijdens het onweer, in die veel te grote trui, wist ik het zeker." hij keek haar aan en werd lichtjes rood. "Dus je vind me wel leuk?" herhaalde Eva voor de zekerheid en Jurgen knikte. 

"Ik heb dit voor het beste moment bewaard vanavond…" fluisterde Jurgen en zette een stap naar voren. Eva huiverde en kon bijna zijn lichaam tegen de hare voelen. Haar hart ging als een razende tekeer en het leek net alsof ze zich momenteel in een sauna van tachtig graden bevond. Misschien zelfs warmer. Eva moest bijna lachen om haar eigen gedachten maar hield zich in. 

"Ik houd van je." fluisterde Jurgen voor hij zacht maar voorzichtig eindelijk zijn lippen op de hare drukte. Met zijn hand drukte hij haar voorzichtig tegen zich aan en sloot de ruimte tussen hen. Nu genoot Eva even meer dan dat ze al deed. Ze had eindelijk een antwoord van de jongen die ze leuk vond. En het voelde zeker heel goed. 

"Wow." mompelde Jurgen toen hij Eva los liet. "Zeg dat wel." ongemakkelijk verschoof ze haar voeten. Zijn hand gleed in de hare en zo bleven ze nog een poosje staan. Eva stond tegen Jurgen aan terwijl hij zijn armen om haar heen had geslagen. Waar dit allemaal heen ging wist ze niet maar ze hoopte in ieder geval dat het een goede stap was voor hen beide.

"Zullen we terug gaan naar het hotel?" vroeg Jurgen na een hele tijd naar de zee te hebben gekeken. "Ja, strak plan." knikte Eva en rilde. Natuurlijk liet ze niet aan de jongen uit Zeist merken dat ze het koud had. Want anders maakte hij zich weer onnodig zorgen om haar. Jurgen greep haar hand vast en keek haar voorzichtig aan. 

"Het is oké." vertelde ze hem en hij glimlachte. Samen wandelde ze op hun gemak de pier af die pas over een uur gesloten werd. Dus ze hadden nog alle tijd om eraf te gaan. Eva voelde zich heel gelukkig en enorm moe tegelijkertijd. Haar benen voelden zwaar aan zoals gewoonlijk als ze altijd moe was. Vandaag hadden ze dan ook veel gelopen en een lange dag gemaakt.

Maar de avond was zeker geslaagd...