Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 24

Eva werd doorgestuurd naar het ziekenhuis om foto's te laten maken. Haar ouders waren er inmiddels van op de hoogte. Toen Eva en Antony de draaideur door liepen van het UMC Amsterdam stonden Cynthia en Joris al te wachten op hen. "Ach meisje toch, gaat het?" vroeg haar moeder direct. "Ja, een beetje." half glimlachte Eva naar Cynthia.

"Zullen we maar gaan?" vroeg Joris en  allemaal knikten ze instemmend. In een groepje liep het viertal naar de receptie van het UMC. Eva was nog nooit in een ziekenhuis geweest dus ze vond het best ingrijpend. De hoge witte muren en de muffe geuren waar iedereen altijd over sprak waren er zeker. Ze vond het maar niets. 

"Goedemiddag, wij werden door verstuurd naar het ziekenhuis. Mijn dochter is gevallen tijdens een hardloopronde en de huisarts dacht dat haar pols gebroken is." vertelde Joris voor Eva. "Even kijken. Wat is je geboortedatum en je achternaam?" vroeg de vrouw achter de receptie. "Eva Verbrugge, zeventien april 1996." beantwoordde Eva de vraag. De receptioniste knikte en tikte wat in op de computer. 

Ze vertelde hen naar welke afdeling ze konden en Joris bedankte haar. Antony ondersteunde Eva terwijl ze naar de goede afdeling liepen. "Zit ik je vrije tijd niet dwars?" vroeg ze aan hem. "Nee joh. Dat doe je helemaal niet. Daarnaast was ik niet van plan om jou in het Amsterdamse Bos achter te laten met zoveel pijn." ze glimlachte dankbaar naar hem. Hij negeerde haar tenminste niet. 

Nadat Joris en Cynthia bij de receptie van de afdeling waren geweest werden ze door verstuurd naar een dokter. "Kom binnen, een persoon mag mee, anders wordt het te druk." vertelde de dokter. "Wat wil jij?" vroeg Cynthia aan Eva. "Maakt mij echt niks uit." antwoordde ze. "Misschien is het verstandig als die jongen mee gaat. Want hij was bij je toen het gebeurde." vond Joris en Eva knikte. 

"Ik ben Antony." stelde hij zich snel voor en gaf haar ouders een hand. "Oke, komt u maar mee naar binnen." Eva en Antony volgden de dokter. "Ik ben dokter van der Laan. Het eerste wat we altijd willen weten is hoe en waar het precies gebeurt is. Daarna controleer ik uw arm en gaan we foto's maken." Eva knikte begrijpend en ze gingen zitten op de twee stoelen voor het bureau. 

*******
De foto's waren gemaakt en Eva kon gelukkig direct naar huis. Het nadeel was dat ze wel gips om haar arm droeg wat ze nu al zat was. "Eva, ik denk dat je in goede handen bent nu je weer bij je ouders in de buurt bent. Ik wens je heel veel beterschap." buiten het ziekenhuis sprak Antony tegen haar. 

"Dank je wel, voor alles." glimlachte Eva en Antony gaf haar voorzichtig een knuffel. "Laat me weten als je thuis bent?" vroeg hij en ze knikte meteen. "Natuurlijk." glimlachte het meisje. "Dan wacht ik daarop." knipoogde hij. Ze namen alle drie afscheid van Antony en liepen richting de auto. 

"Ik dacht dat jij met die Jurgen Ekkelenkamp ging?" vroeg haar moeder verbaast terwijl ze richting Amstelveen reden. "Mam, dat is nu eventjes niet belangrijk." kreunde Eva en zuchtte diep. "Sorry! Ik was alleen verrast iemand anders te zien." antwoordde Cynthia terwijl ze op de weg lette. "Hij was er toevallig, verder is er niets aan de hand." zei Eva kortaf en Joris moest erom lachen. 

Cynthia draaide hun straat in en Eva knipperde eventjes met haar ogen. Zag ze het nou goed? Toen de auto dichterbij kwam, werden haar vermoedens steeds duidelijker. Jurgen stond echt bij hun huis met zijn eigen auto.

"Hey, daar is Jurgen! Ik vind hem echt een gezellige gozerd." zei Joris met een lichte grijns. 

"Pap!" riep Eva uit en hij suste haar grinnikend. "We maken maar een grapje, dat weet je toch? Je bent veel te snel aangebrand." suste Joris zijn dochter. Eva haar hart begon sneller te boeken terwijl ze voorzichtig uit de auto stapten. Haar vader ondersteunde haar toen ze richting Jurgen liepen. 

"Pap, mam? Kunnen jullie ons eventjes alleen laten?" vroeg Eva serieus en ze knikten meteen. Cynthia fronste kort maar naar een waarschuwende blik van Eva liep ze achter haar man aan naar binnen. Eva draaide zich om naar Jurgen, die ongemakkelijk opstond. 

"Jurgen, wat doe je hier?" vroeg Eva uiteindelijk na een poosje stilte. Hij slikte en zei: Om eerlijk te zijn had ik gehoord van Antony dat je je arm gebroken had. Ik voelde me schuldig." "En terecht." mompelde ze en Jurgen knikte begrijpend. "Zullen we anders binnen verder praten voor wat meer privacy?" vroeg Eva, aangezien de pers ook al uitgevonden had dat zij met Antony in het Amsterdamse Bos was. 

Dit aanbod nam Jurgen graag met beide handen aan. "Ja, alsjeblieft." glimlachte hij voorzichtig en Eva knikte. "Kom maar mee." ondanks alles vlogen haar gevoelens voor de jongen uit Zeist overal in het rond. Alles kriebelde en ze moest haar best doen niet te glimlachen omdat ze hem eindelijk weer zag. 

Resoluut schudde Eva haar hoofd. Jurgen moest eerst met een goede uitleg komen en ze zouden serieus gaan praten. Anders had Eva geen zekerheid die ze zo graag wilde. Achter Jurgen aan liep ze naar binnen. Inmiddels kende hij haar huis heel goed en hing zijn jas op. Eva had hetzelfde met zijn appartement.

Ze zou eerst wel eens zien wat Jurgen haar te vertellen had…