Het Liefst Met Jou✔

Hoofdstuk 25

"Wil je iets te drinken?" vroeg Eva en Jurgen knikte. "Lekker, doe maar een kopje koffie." ze knikte en maakte koffie voor hen beide. Gelukkig lieten haar ouders hen met rust zodat ze konden praten. Jurgen was erg rustig in tegenstelling tot andere momenten. 

"Alsjeblieft." Eva gaf één kopje aan hem. "Bedankt." Jurgen glimlachte naar haar. "Zullen we naar boven?" vroeg ze en hij knikte. Samen verlieten de twee de keuken en gingen onderweg naar boven. Eva besefte dat Jurgen nog nooit op haar slaapkamer was geweest en ze zuchtte.

"Hier is het." Eva deed de deur open en ze liepen haar slaapkamer binnen. "Leuke kamer heb je." glimlachte Jurgen. Haar slaapkamer muren waren zwart met een turquoise muur. Ze had allerlei posters van verschillende artiesten op de muur gehangen. Daarnaast was het verlicht met een draad waar kleine lampjes aan zaten zoals in de Kerstboom. Haar gitaar stond aan de andere kant in een hoek van de kamer. 

Voorzichtig ging Eva op bed zitten met Jurgen naast haar. "Hoe ben je gevallen?" vroeg hij en nam een slokje van zijn koffie. "Over een boomstam die iets te dik was en ik lette niet op. Toen kwam Antony me helpen." mompelde ze en Jurgen zijn gezicht betrok. 

"Eva, het spijt me, echt waar." vertelde hij haar. "Jur, daar heb ik niets aan en dat weet je. Vertel, waarom niet?" vroeg ze en beet op haar lip. "Ik werd bang voor mijn gevoelens. Ze waren zo echt dat ik in paniek raakte. Ik dacht dat als ik…-" begon hij. "Mij zou negeren dat het wel zou verdwijnen?" maakte Eva zijn zin af en hij knikte. 

"Jurgen, ik denk dat je me niet alles verteld." zei ze ongeduldig en haalde eventjes adem. "Jij en Antony, die foto, weet je nog?" vroeg hij en ze knikte verrast. Waarom begon hij hierover? Hij had het in ieder geval dus wel gezien. "Ik wist meteen dat mijn ex, Nikita, dit gedaan had. Dus ik ging naar haar toe na de training." Eva slikte en voelde dat ze jaloers werd. 

"Waarom denk je dit?" vroeg ze aan Jurgen en probeerde haar gedachten onder controle te houden. Dit gesprek leidde tot enorme verwarring voor haar. "Nikita werkt bij de krant. We hebben erge ruzie gehad dus ik weet hoe graag ze me dwars wil zitten. Daarom maakte ze die foto van jou met iemand anders. Zodat ik anders over je ging denken." Jurgen zuchtte opgelucht. 

"Waarom heb je nooit eerder over haar verteld?" vroeg Eva scherp aan hem. "We hadden het zo leuk samen. Het kwam er simpelweg niet op neer. Ik vond het niet nodig om onverwacht daarmee te komen." ze knikte begrijpend. "Jur, maar Nikita heeft er voor gezorgd dat we allebei anders over elkaar gaan denken." mompelde Eva en keek weg. 

"Eef! Begrijp het alsjeblieft niet verkeerd. Want dit is precies wat ze wil. Het is bijna bij mij gebeurt dus ik wil zeker dat het jou niet overkomt. Je moet weten…-" hij stopte in het midden van zijn zin en hij klapte dicht. Eva fronste en keek hem aan. "Hoeveel ik van je houd." mompelde Jurgen erachter aan en keek verlegen naar zijn handen. 

"Jur, ik weet het. Ik vind jou ook leuk…" zijn gezicht veerde op. "Echt?" vroeg hij verbaast. "Maar dan moet ik weten dat je het serieus met me meent. Ik wil gewoon zekerheid." ging Eva verder. "Eva, ik hou van je, je wil niet weten hoeveel." fluisterde Jurgen en een glimlach doorbrak op haar gezicht. 

"Ik zweer, ik verpest het niet nog eens. Dat kan Nikita niet…-" ze drukte haar lippen op de zijne om hem te laten stoppen met praten. Jurgen maakte een verrast geluidje maar zoende haar wel terug. "Eva, het is misschien niet super romantisch, maar zou je mijn vriendin willen zijn?" zei Jurgen in een sneltreinvaart achter elkaar. 

"Ja, heel graag." glimlachte ze en er viel een zware last van haar schouders. Dit had ze echt even nodig. Jurgen kon haar wel overal mee naar toe nemen maar later begon ze er serieus over na te denken. Ze hadden nooit echt goed gepraat erover en uiteindelijk was dit eruit gekomen. Eva had nooit verwacht dat het zó goed zou uitpakken tussen hen. 

"En Nikita?" vroeg Eva en voorzichtig trok Jurgen haar tegen zich aan. "Die kan niks meer doen, althans, daar ga ik voor zorgen." stelde hij haar gerust en opgelucht knikte ze. "Maar vergeet nooit dat ik van je houd, echt niet. Want dat doe ik wel." vervolgde Jurgen oprecht en drukte een kus op haar voorhoofd.

"De groep vraagt of we morgen iets komen doen?" vragend keek hij Eva aan. "Ja gezellig!" glimlachte ze. "Dan kun je misschien bij mij slapen aangezien we toch in Amsterdam zijn en…-" Jurgen leek haar iets te willen vragen. "Wat is er, Jur?" Eva keek haar aan. "Ik weet niet of het heel handig is met je arm." zuchtte hij daarna. 

"Jurgen, als jij er bent, ben ik er ook." zei Eva meteen. "Oh, ik ben er zeker." grijnsde Jurgen ineens. "Nee! Wat? Vertel, Jurgen!" antwoordde ze zeurend en hij moest lachen. "Het is een verrassing en ik regel dit wel. Dit is te leuk." antwoordde hij geheimzinnig.

"Pfff." deed Eva en hij moest weer lachen. 

"Sorry schat, maar je ziet het zondag wel." glimlachte hij. "Ugh oké." ze ging weer wat beter zitten. "Speel je eigenlijk?" vroeg Jurgen en knikte naar haar gitaar. "Ja, ik speelde voor kinderen in het ziekenhuis. Maar toen we arm werden moest ik aan het werk." zei Eva zuchtend. "Wel mooi." glimlachte Jurgen en ze knikte. 

"Ik had er dan ook veel plezier in." ze gaapte. "Ben je moe?" vroeg hij en ze schudde haar hoofd. "Kom, je arm moet rusten." zei hij zorgelijk. Dit deed haar weer denken aan die eerste nacht bij hem thuis na het uitgaan. Dat leek nu eeuwen geleden. "Waar denk je aan?" vroeg Jurgen toen hij zag hoe diep zijn vriendin in gedachten was. 

"Jou." Eva sloot haar ogen nadat ze in zijn armen lag en viel als een blok in slaap.