Los Ricos #2: A Man Once Mine (Memories)

Ending

Alaala

Lying down next to her after our steamy love making made my heart wants to burts with so much happiness. I've never been this happy and contented.

I've fall in love before she even came, but the love I have for her now was ardent and I can't compare to anyone else.

Hindi ko inakalang posible iyon, gayong halos mabaliw ako sa nangyari kay Andrea. I loved her.

And I can't believe I could love my Boss(Liza) more than that.

Pinili naming magpahinga matapos ang seremonya ng kasal kanina sa resort dito sa Batangas, hindi ko makalimutan kung paano nagliwanag ang mukha niya ng makita ang bahay sa tabing dagat. I might not able to save their house, but I made sure to build one near the seashore.

Huli na ng malaman kong kanila ito. Huli na rin ng paimbestigahan ko siya.

Bigla siyang dumating noon, hindi ko inaasahan. She's claiming I'm her boyfriend. I'm sure I haven't met her, but why her voice sounds so familiar?

Pinilit kong iwaksi ang una naming pagkikita. Abala ako sa kailangan kong gawin lalo na't kababalik ko lang. Hindi puwedeng malihis ang atensiyon ko lalo pa't ayaw umamin ng mga suspek sa panghahalay kay Andrea ng tunay na nag-utos sa kanila.

Iyon ang una kong naisip ng matauhan ako sa isang hindi pamilyar na lugar, kasama ang isang lalaki sa isang sasakyan. Ang bumalik at ituwid ang lahat.

Everything was hazy but I'm certain of what I need to do. Come home to where it started.

I didn't know how did it happened but I woke up again on a hospital bed. Though my body is aching, I managed to stand up and head out.

Before taking a step ahead, I should visit Andrea first. I should let her know that I'm ready to give her the justice she deserve. And there Adriana found me too.

I've learned from my mom that I suffered from amnesia for almost two years. No wonder the date is confusing. I got lost the other day and they relieved when I came back. Ngunit ano pa man ang nangyari hindi ko na pinagtuunan ng pansin iyon, mas mahalaga ang rason ko kung bakit ako naririto ngayon.

Bago sa akin ang makasama silang lahat. Umalis ako sa buhay nila noon, kung hindi ako nagkakamali labing dalawang taon na ang nakakalipas.

Hindi kami magkasundo ni Dad, noon pa man malayo na ang loob ko sa kanya. Si Mommy naman sunud-sunoran sa kanya. Kaya rin puro arranged marriage ang nangyari sa dalawa kong kapatid na nakatatanda.

That's the reason why I left our home. I don't want to be ruled. I'll rule my own life. One more thing is I'm not interested in our business. I believe that I can succeed on my own, without depending on them.

The night I met Boss(real), the one who sheltered me. I found family in him. He taught me a lot of things, mas tatay pa ang turing ko sa kanya kaysa sa tunay kong ama.

Then that night happened, Andrea's lost. He helped me to find her. Ilan kaming naka-motor na umikot ng umikot kung saan-saan matagpuan lang siya. Kaya lang natagpuan ko siya sa kanila, yakap-yakap ni Adi habang umiiyak.

Masakit. Ang makitang nasa ganoong kalagayan ang kasintahan mo, masakit. Pero dahil kailangan ako ni Adi kailangan kong maging malakas.

Halos basagin ko ang pader ng hospital ng malamang ginahasa siya. I respected her. How dare they do that to her? How dare they touched her?

Dinoble ko ang paghahanap sa gumawa noon sa kanya, pero mailap sila. Marami sa tauhan ni Boss ang katulong ko, pero hindi ko pa rin mahanap.

Miminsan kong nakausap si Andrea ng matino sa Mental Intitute, at ang minsang iyon ay naubos sa pakiusap niyang huwag kong pababayaan si Adi.