Mafya Savaşları

Evlat Acısı

Eve geldiğimde Elif Hanım şaşkınlıkla "Kızım ikisinin burada ne işi var?" diye sordu.

"Aynı ortamda bulunmak istemezseniz tabii anlarım." dedim.

"Ben zaten bu adamın yaşamasından rahatsızım." dedi Elif Hanım.

"Ben neler olduğunu anlamıyorum." diyen karısına "Tanışma fırsatı bulamadık. Adınız neydi?" diye sordum.

"Tuğçe." deyince "Bende Eflanur. Yanımdaki hanımefendi de kocanızın eski eşi, aynı zamanda benim eşimin annesi, Elif Hanım." dedim.

"Mehmet daha önce evlenmediğini söylemiştin." dedi Tuğçe Hanım.

"Tuğçe Hanım, evlat acısı çektiğinizi biliyorum. Kızınız öldürüldü ama katili cezasını buldu. Elif Hanım da evlat acısı çekiyor ama katili hala yaşıyor." dedim.

"O katil kimse cezasını bulmalı. Evlat acısı çok kötü." dedi Tuğçe Hanım.

"Katili, kocanız. Yanlış anlamadınız, kocanın kendi çocuğunu öldürdü. Hemde kardeşinin gözünün önünde. Hemde sırf siz onların varlıklarını öğrenmeyin diye." dedim.

Elif Hanım'ın gözleri dolarken Tuğçe Hanım sinirle ayağa kalktı ve "Mehmet sen nasıl bir insansın!" diye bağırdı.

"Ben sadece bunları söylemek için sizi buraya getirdim. Şimdi ben hamileyim ama kocanız benim eşimi, kendi oğlunu kaçırdı. Ölmüş olma ihtimali var. Çocuğumu öksüz bırakmış olabilir." dedim.

Tuğçe Hanım "Yapabileceğim bir şey var mı?" diye sordu.

"Hayır, sadece kocanız ölmeden önce istediğiniz bir şey var mı?" diye sordum.

Tuğçe Hanım, itin yüzüne sert bir tokat attı ve "Artık gidebilir miyim?" diye sordu.

"Tabii." dedim.

Tuğçe Hanım giderken içeri adamım girdi.

"Elif Hanım'ı dışarı çıkarın, gezin. Ayrıca sodyum pentothali geliştirerek elde ettiğimiz kimyasalı getirin. Birde beni eğlendirecek birkaç işkence aleti."  dedim.

"Emredersiniz Eflanur Hanım." dedi ve Elif Hanım'ın tekerlekli sandalyesini ittirerek odadan çıktı.

Derin bir nefes aldım ve "Umarım Tuna'ya bir şey olmamıştır. Yoksa işkencen şiddetleşir." dedim.