14: Ağlıyordum, ağlıyorduk..

121 31 3
                                    

**Marinette'in dilinden devam ediyor**

+ Sözünü tamamlamasına fırsat vermeden sarılıverdim... O yumuşacık sarı saçlarında gezdiriyordum ellerimi.. Kokusunu çekiyordum içime..

O da bana sarıldı.. Boynuma değen su damlalarını hissedebiliyordum... Boyum ondan kısa olmasına rağmen. Beni yukarı kaldırmıştı..

Ağlıyordum... Ağlıyorduk.. Bir süre öylece kaldık sonra beni indirdi. Sonra Adrien gülümseyerek göz yaşlarını sildi ve odadan çıktı.. Bende arkasından gittim. Yüzümde istemsizce bir gülümseme belirmişti.

"Niye gülüyorsun gerizekalı!"

+ Gözlerinden ateş çıkıyordu. Gittiğimi düşünmüştü ve çok kızgındı. Sanki mümkünmüş gibi gülümsemem yüzüme daha da yayıldı.

Adrien bir şey demedi. Benden istediği şeyi anlamıştım. Hemen görünür oldum.

"SÜRPRİİZZ!"

+ Luka bir an için şok olmuştu. Tuhaf tuhaf bakıyordu. Bu haline kıkırdadım.

: Luka?

+ Bir anda beni kucağına alıp döndürmeye başladı. İkimiz de kahkahalar  atıyorduk ve evin her tarafında gülüşlerimiz yankılanıyordu. Ah ve bir de bay Agreste 'in sinirli bağırışları hahahha!

"Durun! Aptallar! Bir şeyleri düşürecek siniz! Durun dedim!!"

+ Onun bu sözleri hiçte inandırıcı değildi. Alya ve Nino'nun da benimle aynı fikirde olduğuna emindim açıkçası. Onlar da kahkaha atarak Adrien'e bakıyorlardı çünkü. Daha çok benim düşmemden korktuğunu düşünüyorum ben..

Bölümü çok kısa yazmışım ve yeni fark ediyorum 😅, neyse en iyisi diğer bölüme geçin ve lütfen oy vermeyi unutmayın!

Diğer kitabım; kış perisi: üvey abimden kaçış, isimli kitabıma da bakabilirsiniz. Seviliyorsunuz!

Lanet Ya Da MucizeHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin