Lanet Ya Da Mucize

48: Zaman

"Adrien,"

+ Bir süre sessizce bana baktı.

"Tüm bunlara sebep olan kişi, annen.."

+ Şaşırmamıştım. Şanslı böcek ile karşılaştığımız an, Adrien'e sorduğum soruyla bunu anlamıştım zaten. Ama Adrien'e söylemeyi unutmuştum!

"Ne demek annem!?"

"Adrien ben bunu tamamen unuttum! Bayıldığım gün, bayılmadan önce bunu anlamıştım. Sonra bir sürü şey olunca aklımdan çıkmış."

+ Mahçup gözlerle baktım. Fazlasıyla öfkeli bakıyordu. Sonra sert ifadesi yerini hüzüne bıraktı.

"Tahmin etmeliydim.."

"Bu kolye kırılırsa ve tüy, uğur böceği mücevheri sayesinde arındırılırsa o yok olacak. Ve gerçek Marinette uyanacak."

"Ne?!"(Marinette)

+ Ben, yok mu olacaktım yani?!

Adrien bir anda sinirle ayağa kalktı. Ancak tuhaf bir şeyler vardı. Sanki zaten bu anı bekliyormuş gibi. Ya da zaten buna hazırlıklıymış, ama yine de sinirine hakim olamıyormuş gibi.

"Bunu yapmayacağız! Buna izin veremem!"

"Mecburuz. Yaşaması gereken o değil benim kızım! O içeride yatarken bir başkasının onun hayatını yaşamasına izin mi vereyim yani?!"

+ Sabine'de sinirini yatıştıramıyordu, haklıydı. Söz konusu olan kızıydı. Öte yandan, ben var olmayı hak etmiyordum bile. Bir başkasının hayatını çalmıştım.

"Bu yanına kalmayacak!"

+ Adrien'in boşluğa bakarak söylediği bu cümleyle ona baktım. Ne hissedeceğimi, ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Öylece kalakalmıştım.

"Ne?"

+ Bir anda elimi tutup beni ayağa kaldırdı.

"Bize biraz zaman verin. Anlayışlı olmanızı umuyorum."

+ Sabine şaşırtıcı bir şekilde, içtenlikle gülümsedi. Sonra elindeki kolyeyi bana uzattı.

"Sizi anlıyorum, ve sana güveniyorum... Marinette.."

+ Bana güvenerek kolyeyi vermişti. Kızını uyandırabilecek tek şeyi bu zamana kadar kullanmamıştı bile. Çok güzel bir kalbi vardı...

İçtenlikle gülümsedim, onu yüzüstü bırakmayacaktım. Güvenini boşa çıkaramazdım. Sadece zamana ihtiyacım vardı. Aklımda Oğuz Atay'ın şu cümlesi belirdi bir anda.

'Zaman her şeyin ilacıysa, fazlası intihara girmez mi?'