Lanet Ya Da Mucize

27: Benim kadar sevinmediğine eminim..

**Marinette'in dilinden**

"Marinette!!"

+ Bir anda ne yaptığının farkına varamayarak bana sarılıverdi. Bende ona karşılık verdim. Kendindeymiş gibi görünmüyordu.

"Çok korktum, çok özür dilerim!"

"Tamam. Sakin ol. Geçti..."

+ Evet bende çok korkmuştum. Ama artık o yanımdaydı ve güvende hissediyordum. Diğer hiçbir şeyin bir önemi yoktu artık benim için.

"*burun çekme* benim yüzümden oldu."

"Hayır hayır. Senin suçun yok."

+ Saçlarıyla oynamaya devam ettim. Bir süre sonra uyuduğunu anlamıştım. Hâlâ başı kucağımda olduğu için kalkamıyordum.

Biraz onu izledim. Kusursuzdu. Güneşe benzeyen saçları, orman yeşili gözleri... İnsan bakmaya doyamıyordu.

Bir süre sonra Nino içeri girdi.

"Siz kapıyı açmayınca koruma beni içeri aldı."

"Sorun yok. Hatta iyi ki geldin. Biraz yardım hiç fena olmaz."

+ Gözlerimi Adrien'e çevirdiğimde ne demek istediğimi anlamış ve kafasını dikkatlice üzerimden kaldırmıştı. Bende başının altına yastık koymuştum. Sonrasında Adrien rahatsız olmasın diye odaya geçtik.

"Tekrardan teşekkür ederim Nino."

"Hiç sorun değil."

"Adrien'e anlatacak mıyız?"

"Anlatmayalım diyeceğim ama, ne kadar ısrarcı olduğunu bilirsin."

"Niinoo! Dalga mı geçiyorsun sen??"

"Ah, afedersin unutmuşum."

"Nino??" (Adrien)

"Uyandın mı uyuyan güzel."

+ Bunu söylemesiyle gelen gülmemi bastırdım.

"Sensin uyuyan güzel."

+ Kenarda duran yastığı hafifçe Nino'ya doğru attı.

"Rüya gördüm."

+ Adrien hâlâ uyku sersemiydi ve beni fark etmemişti.

"Ne gördün?"

"Marinette gelmişti, bana sarılıp saçlarımla oynuyordu."

"Ehem ehem. O kadar içersen tabi rüya sanarsın şapşal."

"Ha? Dur..."

+ Gözlerini ovuşturdu. Yükleniyor...

"Ama bu gerçek!!"

+ Bu sefer bana sarılmadı, onun yerine yakınıma gelip gülümsedi.

"Burda olmana sevindim."

+ Onun yapmak isteyip yapamadığı şeyi yaparak ona sarıldım. O da karşılık verdi. Sonrasında kulağına fısıldadım.

"Benim kadar sevinmediğine eminim..."