Lanet Ya Da Mucize

8: Annemin biricik oğlu..

"O KİM BİLİYORMUSUN, SEVGİLİ ANNEMİN BİRİCİK VE TEK OĞLU."

+ Kalakalmıştım. Sürekli kafamda tekrarlanıyordu. "𝔄𝔫𝔫𝔢𝔪𝔦𝔫 𝔟𝔦𝔯𝔦𝔠𝔦𝔨 𝔳𝔢 𝖙𝖊𝖐 𝔬𝔤𝔩𝔲"

O ise arkasına bile bakmadan yürüyordu. Ben onun umurunda bile değildim. Sonunda kendime geldiğimde o çoktan gözden kaybolmuştu.

Ne yapıyordum ben?? Koşmaya başladım. Neredeydi? Yol tarifi de soramazdım Agreste malikanesi nerede diye. Ne yapacaktım şimdi?

Bir süre yürüdüm. Adrien'e seslendim. Yoktu.. Yoktu işte... O an gerçekten boşlukta hissettim kendimi. Yıllar sonra yine yalnızdım.

Daha fazla dayanacak gücüm kalmamıştı, bir an.. bi an gerçekten bir şeylerin değişeceğini düşünmüştüm. Tam bir aptaldım. Şimdiyse her şey eskisi gibiydi işte...

Ağlamaya başladım boş sokaklarda öylece geziyordum. Lanet... lanetlendiğimi neden kabul edemiyorum ki, neden bir şeylerin değişeceğine inandım...

Aptalım, tam bir aptalım! Sonsuza kadar yalnız olacaktım ama ben hâlâ bir şeylerin düzeleceğine inanıyordum.

Yürümek bile gelmiyordu içimden. Yorgun hissediyordum kendimi, yorgun olduğum için değil üzgün olduğum içindi...

Bir yere oturdum.. Saatlerce sadece gözlerimi kapatıp hayal kurdum.. Alya ve ben yan yanayız.. En yakın arkadaşlar olarak birlikteyiz... İyi anlaşıyoruz eğleniyoruz, Adrien kötü işleri bırakmış, annesi ona şefkatle sarılıyor.

Saatlerdir yatıyordum... Hiç bir şey yapmadan öylece... Düşünüyordum.. Boş boş gök yüzünü izliyordum. En garibiyse bazı şeyleri bilmeme rağmen kabul edemememdi.

Biraz daha düşününce delirdiğimi fark ettim.. Bunca sene düşünmekten, yanlızlıktan, bir hiç olmaktan... Delirdim... Belki de tek umudumu kaybettim.