+18 şiddet ve küfür içerir...🔥
İlk kitabın yazılma tarihi: 12 Mart 2018 💫
İlk kitabın yayınlanma tarihi: 10 Haziran 2020⭐
İlk kitabın bitiş tarihi: 09 Şubat 2022🌟
•Güvendiğin insanlar herkesten fazla acıtırla...
Hayat onları çıkmaza götürürken di...
Yepyeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz.
Buraya okumaya başlayacağınız tarihi yazar mısınız? Ben de yayınlayacağım tarihi yazacağım. 02.05.2021
Bu bölümü @EsraSolmaz0 çiçeğime ithaf ediyorum. İyi ki varsın çiçeğim..
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16. Bölüm: Mavi Kelebekli Maske.
"Herkes tercihlerinin kurbanı olur."
Bir hafta oldu. Gözümü açalı tam bir hafta. Her gün lanet ede ede uyandığım koskocaman yedi gün. Tabi birkaç günde uyutulmuştum. En son tek hatırladığım şey Emir'in 'beni bırakma' deyişi. Peki ne oldu ondan sonra? Ben bu eve nasıl geldim? Yine nasıl bir oyunun kurbanıydım, bilmiyorum.
Yattığım yataktan yavaş yavaş kalktığımda kalkarken yine bir sızı oluştu yaranın olduğu yerde. İlk günlerdeki gibi değildi ama yine de sızlıyordu. Oturur pozisyona geldiğimde etrafıma bakındım. Allah'ın cezası odadan bir türlü çıkmama izin vermiyorlardı. Benimle sadece burada yemekleri yapan bir kadın ve doktor diye görevlendirdikleri biri ilgileniyordu. Kapıyı tekmelesem de odada bir şeyleri yıksam da kimse hiçbir şey yapmıyordu. Sadece kendime zarar veriyordum. Dikişlerim açılıyordu ve kanıyordu. Bundan sonra tek bir çözüm yolum kalmıştı. Madem oyun kuralına göre oynanıyordu ben de o zaman öyle oynayacaktım.
Ayaklarımı yatağın kenarından sarkıttım ve yavaş yavaş ayağa kalktım. Üç adımda pencerenin önüne gittiğimde dışarı bahçede on tane adam vardı. İkisi ana giriş kapısının oradaydı. Diğer iki kişi eve giriş kapısının oradaydı. Geriye kalan altı kişi de evin etrafına dağılmıştı. Ben dışarıdan nasıl kaçabilirim diye düşünürken kapıyı tıklatmıştı biri.
"Gelebilir miyim?" demişti kapıdaki kişi. Kendi kendime gülmeye başladım o anda. Kapıdaki kişi de kapı kilidini açıp o anda içeri girip bana bakmaya başlamıştı. "Neden gülüyorsun?" dedi doktorum olduğunu bildiğim kişi. O kadar çok gülmüştüm ki bir anda yaramın olduğu bölgeye kramp girmişti. Yavaş yavaş yaramı tutarak yatağa oturdum.
"Bana gülmemem için sebep söyle lütfen? Kapıyı tıklatıp gelebilir miyim diyorsun. Sanki gelme desem gelmeyeceksin." dedim gülerken. Karşımda duran uzun boylu, kıvırcık saçlara ve kahverengi gözlere sahip olan yaklaşık yirmi beş otuz yaşları arasındaki kişi bana delirmişçesine bakıp yanıma geldi. Çantasını komodinin üzerine indirdi ve komodinin üzerinde duran eldivenleri eline taktı. Yaramı temizlemek için gelmişti. Üzerimdeki pudra pembesi tişörtü yaramın olduğu yere kadar çekmemi bekliyordu. Yatağa uzanıp tişörtü yukarı çektim. Bana şaşkın bir şekilde bakıyordu.
"Hayret, bu sefer beni yormadın." dedi. Gülümsedim.
"Yoruldum artık. Ne yaparsam yapayım yine de bildiğini okuyorsun." dedim. Yavaşça yaranın üzerindeki beyaz bandı açarken gözlerimin içine baktı. Bu adamda çözemediğim bir şey vardı.
