+18 şiddet ve küfür içerir...🔥
İlk kitabın yazılma tarihi: 12 Mart 2018 💫
İlk kitabın yayınlanma tarihi: 10 Haziran 2020⭐
İlk kitabın bitiş tarihi: 09 Şubat 2022🌟
•Güvendiğin insanlar herkesten fazla acıtırla...
Hayat onları çıkmaza götürürken di...
Yepyeni bir bölüm ile karşınızdayım umarım beğenirsiniz.
Buraya okuma tarihinizi yazar mısınız bende paylaşacağım tarihi yazacağım. 09.05.2021
Bölüm şarkımız "Gripin- Nasılım Biliyor Musun?"
Medya Kıvırcık saçlı kızın arabası.
Bu bölümü anneme ithaf etmek istiyorum. Bugün anneler günü. Başta annem olmak üzere tüm annelerin anneler günü kutlu olsun. ^^
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17. Bölüm: O Sensin!
"Korkmayı zayıflık zannediyorlar. Halbuki bizi ayakta tutan tek şey o."
Korku neydi? Kelime anlamı olarak ; bir belirsizlik karşısında tehdit algısı ile tetiklenen, rahatsız edici ve olumsuz bir his. Bu his öyle bir histir ki insana her şeyi yaptırır. Yapmam dediğin ne varsa yaparsın. Tıpkı şu an benim yaptığım gibi. Yerde, Ömer'in kucağında bir seksen yatıyordu maskeli adam. Çok fazla kan vardı etrafta. Ben az önce ne yapmıştım?
"Açelya sakin ol ve o silahı yavaşça yere indir." dedi Ömer. Sesi boğuk boğuk geliyordu.
"Ben katil oldum." dedim. Ben katil mi olmuştum gerçekten.
"Hayır sen katil değilsin Açelya. Sakin ol, mantıklı düşünemiyorsun şu an." dedi beni sakinleştirmeye çalışarak. Karşımdaki kana bakmaktan midem bulanmaya başlamıştı. Ağladığımın bile farkında değildim. Ayakta duracak halimin kalmadığını hissettim. Tutunmak için pencere kenarına elimi uzattım. Sonra mideme ani bir kramp girdi. Boğazıma doğru bir alev çıktığını hissediyordum. Bir anda elimi ağzıma kapatıp odanın içindeki banyoya doğru koştum. Krem rengi kapıyı açıp içeri girdim ve hemen klozetin önüne çömeldim. Tek yapabildiğim öğürmekti. Boğazımın yandığını hissediyorum.
Biraz rahatlamak için çömeldiğim yerden kalkıp, sağ taraftaki lavaboya gittim. Suyu açıp elimi yüzümü yıkadım belki rahatlarım diye. Her seferinde suyu yüzüme çarptığımda rahatlamak yerine daha da yaptıklarımı tekrar yaşıyormuşum gibi oluyordu. Suyu kapatıp aynaya baktığım ne kadar kötü olduğumu fark ettim. Sahi bu ben miydim? Üzerimdeki tişört baya bol geliyordu. Çok zayıflamıştım. Ela gözlerimde eski renk yoktu. Gözlerimin altı morarmıştı. Dudaklarım kurumuştu, kabuk kabuk olmuştu. Saçlarım yıpranmıştı. Eski sarılığı yoktu artık. Sahi bu aynadaki kişi ben miydim?
Daha fazla bakmaya dayanamadım. Sağ tarafta musluğun yanında duran saç kurutma makinasını elime aynaya fırlattım. Ayna tuzla buz olurken bende geri geri gidip sırtımı soğuk duvara yasladım. Ayakta kalacak gücü bulamayınca yavaş yavaş kendimi yere bıraktım. Yere oturup dizlerimi kendime çekip, kollarımı etrafımda doladım. Başımı da dizlerimin üzerine indirdim. Dayanamıyordum artık. Yaşamak neydi onu bile unuttum. Sevdiklerimden ayrı geçirdiğim her saniye bir ömre bedeldi. Özlem duygusu içimde yanıp tutuşurken sağlıklı düşünemiyordum. Kendimi bile tanıyamaz oldum artık. Ben az önce bir adamı yaraladım. Bunu ben yaptım. Ben, Açelya. Açelya Vural. Ahmet Vural'ın kızı Açelya Vural yaptı bunu.
