Geçmişin İzleri

19. Bölüm: Karanlıktan Gelen Umut.

Herkese merhaba. Nasılsınız sayın okurlarım?

Yepyeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz.

Buraya okuma tarihinizi yazar mısınız? Ben de paylaşacağım tarihi yazacağım. 14.05.2021

Arkadaşlar bir de yeni bir haberim var. Bildiğiniz üzere her bölümü bir kişiye ithaf ediyorum. Siz sayın okurlarıma da ithaf etmek isterim. Eğer size ithaf etmemi istiyorsanız buraya ufak bir işaret bırakabilirsiniz.^^

Keyifli okumalar...

19. Bölüm: Karanlıktan Gelen Umut.

"Özlemek güzeldir, sonunda kavuşmak varsa."

Elimdeki silahı fark ettiklerinde arabayı durdurdular. Yukarı kaldırdığım elimi yavaş yavaş arabaların olduğu yöne doğru indirdim. Arabanın içinde bir hareketlilik yoktu. Kaç dakika daha böyle duracaktık ki?

Beş dakika geçti ne bir ses ne bir soluk çıkıyordu. Ne arabadakiler kıpırdayıp aşağıya iniyorlardı, ne de ben hareket edebiliyordum. Sonra ben birkaç adım sağa doğru gidince arabanın kapısı açıldı. Yine içinden o siyah giyinimli korumalar indi. İki araçtan tam dört tane koruma inip üzerime doğru yürümeye başladı. Bende geri geri gidiyordum.

"Açelya hanım, lütfen bize zorluk çıkartmayın. Binin arabaya!" dedi korumalardan uzun boylu olan.

"Hayır, gidin buradan!" diye bağırdım. Uzun boylu koruma daha fazla yaklaşınca kendime hakim olamadım ve korumanın bacağına ateş ettim. Koruma yerde kıvranırken ve diğer korumalar da ona bakarken bunu bir fırsat bilip ağaçların içine doğru kaçmaya başladım.

"Kaçıyor!" diye bağırdı korumalardan biri. Elimden geldiğince hızlı koşuyordum. Arkama bile bakmadan koşmaya başladım. Ağaçların arasından geçerken yerdeki sarmaşıklar ayağıma dolanıyordu ve beni yavaşlatıyordu.

Hiç durmaksızın yarım saat boyunca koştum. Arkama baktığımda kimse yoktu. Hiç kimse yoktu. Hava artık kararmıştı ve yıldızlar bulutların arkasına saklanmayı tercih etmişti. Ay ise yıldızlar gibi gökkubedeki bulutların ardından usulca yer yüzüne bakıyordu. Etrafıma baktığımda ise ne bir ses ne bir kimse vardı. Koskocaman ormanın içinde kaybolmuştum. Şimdi ne yapacaktım?

Yavaş yavaş yürüdükten sonra üzerimdekilerin ıslandığını ve ayakkabımın iyice çamur olduğunu fark ettim. Yorulduğumu hissediyordum yavaş yavaş. Dengemi kaybedecekken ağaçtan tutundum. Ağacın dibine doğru oturdum. Yaramın olduğu yere baktığımda kanadığını fark ettim. Tişörtümün rengi kırmızı olmaya başlamıştı. Hem terlediğimi hem üşüdüğümü hissediyordum. Ceketimi iyice kendime sardım. Ufak bir titremem vardı. Başımı gökyüzüne kaldırıp baktığımda bulutların arasından parlamaya çalışan ufak bir yıldız gördüm. Açık tutmakta zorlandığım gözlerim kapanırken tek bir cümle söyleyebildim.