Amimad: Hey!
Amimad: Merhaba.
Amimad: Sana yazmayalı neredeyse 1 hafta oldu.
Amimad: Ve ilk yazdığım zamanda ki gibi bir giriş oldu.
Amimad: Nostaljik oldu.
Amimad: Bu hoşuma gitti. (:
Amimad: Aslında, bakarsan sana yazmak hoşuma gidiyor.
Amimad: Ve evet, bu bir itiraf. (;
Amimad: Belki de arada edindiğim bir alışkanlık olduğu için böyle hissediyorum.
Amimad: Bilmiyorum.
Amimad: Ama sadece, yazmak istedim. Yazıyorum.
Amimad: Çünkü birilerine yazmaya ve içimdekileri anlatmaya ihtiyacım var.
Amimad: Ve senin dışında hiç arkadaşım yok.
Amimad: Aslında, bakarsan arkadaş olmadığımızı biliyorum.
Amimad: İki yabancıdan başka hiçbir şey değiliz. Onu da biliyorum.
Amimad: Kendimi daha iyi hissetmek ve rahatlamak için yazıyorum.
Amimad: Hiç yorgun ve kaybolmuş gibi hissettiğin oldu mu? Ya da oluyor mu?
Amimad: Ben çoğu zaman öyle hissediyorum.
Amimad: Ve kendimi tanıyamıyorum.
Amimad: Bu beni korkutuyor.
Amimad: Aslında, bana dair bilip sessiz kaldıklarım...
Amimad: Ve hiç bilmediklerim daha çok korkutuyor.
Amimad: İnsan, kendini tanımaz mı?
Amimad: Ben, bazen tanıyamıyorum.
Amimad: Neye göre şekillendiğimi de bilmiyorum.
Amimad: Sadece, bir gün düşüncelerim ve hislerim arasında kaybolmaktan, tanımadığım benin, beni tüketmesinden korkuyorum.
Amimad: Sanırım, ben kendi kendimi yitirmekten korkuyorum.
Amimad: Ve bunun önüne geçemiyorum.
Görüldü, KeyserJonas
-venusdarca
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİRSAM | YARI TEXTİNG
RandomHayatı oyun sanıp belli planlar ve kurallar dahilinde yönetmeye çalışırken farkında olmadan aslında, kendi içimizde kaybolup oradan oraya sürükleniyor, doğru ile yanlışı aynı mantık çerçevesi içinde arıyorduk ama unuttuğumuz bir şey vardı. Biz, birb...
