Hayatı oyun sanıp belli planlar ve kurallar dahilinde yönetmeye çalışırken farkında olmadan aslında, kendi içimizde kaybolup oradan oraya sürükleniyor, doğru ile yanlışı aynı mantık çerçevesi içinde arıyorduk ama unuttuğumuz bir şey vardı. Biz, birb...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bölüm Şarkısı: Emre Aydın - Buralar Yalan)
Merhaba sevgilim. Ben geldim. Sana geldim. Seninle vedalaşmaya geldim. Vedalaşıp yılların birikmişliğini konuşup anlatmaya, söyleyemediklerimi söylemeye ve senin sessizliğini dinlemeye geldim.
Seni saklayacağım, sevgilim. Seni, kimsenin görmediği ve bilmediği bir yerlerde saklayacağım. İçimde bir yerlerde... En derinlerim de... Ve hep senden bahsedeceğim. Herkese anlatacağım. Seni nasıl sevdiğimi. Beni nasıl sevdiğini. Seni nasıl kaybedip yarım kaldığımı... Özür dilerim, sevgilim. Her şey için özür dilerim. En çokta, seni dinlemediğim için özür dilerim. Biliyorum, bunun için artık çok geç ama yine de bilmeni istiyorum. Elbet, bir gün buluşacağız. Buluşup kavuşacağız, konuşacağız. Ve o gün, geldiğinde sen beni dinleyeceksin. Ben de seni. Benden sonra, nasıl devam ettiğini anlatacaksın bana. Ben de sana.
Çocuklarımızı anlatacağım, mesela. Amalie Sera ve Jonas Iraz. Evet, sevgilim. Doğru duydun. Oğlumuza senin ismini verdim. Sen, burada bizimle olmasan da ismini oğlumuzun yaşatmasını istedim. Eğer sen yaşasaydın buna gerek kalmazdı. Çocuklarımızın isimlerini birlikte seçerdik. Belki de Jonas'a amcası Joakim'in ismini verirdik. Kim bilir? Bunu asla bilemeyeceğiz, sevgilim. Ama şunu biliyorum. Kızımızda oğlumuzda bu dünyadaki en güzel ve en mükemmel çocuklardan biri. Onları görmeni çok isterdim, sevgilim. Onları görmeni ve yaşamanı...
Belki de bir yerlerden bizi izliyorsundur ama ben yine de onları sana anlatmak istiyorum. Oğlumuz, sana kızımız, bana benziyor ama karakter olarak tam tersiler. Jonas'a baktığımda seni görsem de Amalie'nın düşünce ve davranışlarında seni yaşıyorum. Biliyor musun, sevgilim istemeden de olsa onları çok üzdüm. Sen, zaten yanımızda yoktun ve ben de iyi bir anne olamayıp üzdüm onları. Bana ihtiyaçları varken yalnız bıraktım. İncittim, bir başlarına büyümelerine neden oldum.
Bana kırılmışlar mıdır, sevgilim? Kırılmasınlar. Ben onları çok seviyorum. Canımı veririm onlar için. Ve diğer bebeklerimiz için. Evet, doğru duydun, sevgilim. Diğer çocuklarımız. Karlee'nin belki de bizim için yaptığı tek güzel şey onlar oldu... Çok mutluyum, sevgilim. Çünkü onları tanıma ve onlarla vakit geçirme fırsatım oldu. Annelerinin, ben olduğumu babalarının da, sen olduğunu hiçbir zaman bilmeden yaşandı o eşsiz anlar. Bu can yakıcıydı, sevgilim. Eğer, bir gün bu dünyadan göçüp senin yanına gelirsem hepsine bıraktığım mektupta ve video da bunu öğrenecekler. Anne ve babalarının hikayelerini, kendi gerçekliklerini öğrenecekler...
Belki, bu yüzden bana çok kızacaklar. Annemiz, bencillik yaptı diyecekler. Hatta, bu fırsatı ellerinden aldığım için benden nefret bile, edecekler ama bu kadar mutlularken onların hayatlarına bir kâbus gibi çökmezdim, sevgilim. Bir de benim için hayatlarından fedakârlık yapmalarını isteyemezdim. Asıl, bencillik bu olurdu...
İyi bir anne olamadığım için lütfen sen de bana kızma, sevgilim. Böyle olmasını ben de istemezdim. İnan ki, istemezdim. O zamanlar kendimde değildim. Yemin ederim kendimde değildim. Yoksa, bir anne çocuklarını incitmeye nasıl kıyar? Yalnız büyümelerine nasıl izin verir? Ya da onlardan gerçeği nasıl saklar? Üstelik onlar, senden bana yadigar kalmışlarken. Nefes alma sebeplerim olmuşlarken, bu hayatta ki tek gerçeklerim onlarken...
