Ikinci Bahar....

Bölüm 29

     (Arel)

   Meral sabah erkenden kalkıp, kahvaltıyı hazırlamıştı. İki erkeğinde en çok sevdiği kahvaltılıkları hazırlamış, sıra onları uyandırmaya gelmişti. Bu evde son günleri idi. Kahvaltıdan sonra hemen çıkmaları gerekyordu, iki saat sonra eşyalar gelmiş olacaktı. Evin temiliği de yapıldığı için içi çok rahattı Meral'in. İki erkeği de uyandırarak kahvaltı masasına oturdu Meral, Murat ve Tolga'nın masaya gelmesini bekliyordu. Murat,

        - Günaydın... diyerek Meral'in yanağında öptüğü sırada Tolga geldi.

        - Kıskanıyorum ama... Diyerek Meral'i iki yanağında öptü.

        - Bu evdeki son günümüz, son kahvaltımız. Artık hepimiz için yeni başlangıçlar var, hepimiz daha mutlu  olacağız.. dedi Meral.

         Hepsi aynı fikirde olduğu için, hepsinin içinde mutluluk vardı. Bu gün tüm sorunlar çzülecek,  kendileri için yeni bir sayfa açacaklardı. 

        Murat için yeni bir kız kardeş vardı artık hayatında. Onu korumak için herşeyi yapabileceği, yaralı bir kardeş. Tabi Tolga'yı da unutmaması gerekir. Sahip olamadığı erkek kardeş gibi Tolga'da onun için. Bir kardeşini kaybetmiş, ama iki kardeş kazanmıştı. Yaşama sevincini yeniden bulmuştu Murat, ikisine de çok şey borçlu idi. Özellikde Meral için yapmayacağı şey yoktu. Minnetle baktı iki kardeşede. 

         Tolga ise yıllar  önce kaybettiği kardeşini yeniden bulmuş, yeniden kazanmıştı. Bunun için Murat'a minnettardı. Murat olmasa halen daha Meral'i düşünerek Mutsuz olacaktı, ama artık mutlu idi. Eskisinden daha mutlu. Bir kardeş kazanırken, yanında bir tane daha kazanmıştı. Bu mutluluğu bozmamak için herşeyi yapabilirdi artık. İki kardeşine de baktı uzun uzun. İkisininde mutluluğu gözlerinden okunuyordu.

        Meral'in hayatı roman gibi bir şey olmuştu zaten, tüm sevdiklerini kaybetmiş, aradan geçen onca yıldan sonra, abisini, can kardeşini geri kazanmış, yanındada çok değer verdiği bir dostluk kazanmıştı. Murat onun için kardeşten öte olmuştu, her anında Meral'in yanında olmuştu. Hayatında bu iki erkek varken, mutsuz olması imkansızdı artık, kendisi için yapmadıkları şey kalmamıştı. İkisi içinde canını verebilirdi. Onlarsız bir hayat düşünemiyordu bile, aslında bu evi almasının en öenmli sebebi idi bu, ikisi ile de aynı yaşamak. Her an yan yana olmak istemesi. İkisini de yalnız bırakmak istemiyordu. Onlar yokken kendini eksik hissediyordu. Bu eksikliği bu şekilde kapatabileceğini düşünüyordu. Kafasını kaldırıp iki kardeşine de baktığında gz göze geldiler..

        - Zannedersem, hepimiz aynı şeyleri dşünüyoruz.. dedi Meral.

        Üçü de gülmeye başladılar, aslında bu sözde gülünecek bir şey yoktu, ama üçününde içi içine sığmıyordu bu gün, özellikle Murat, Bu gün dna testi yeniden yapılacak ve sonuç ne olacak diye biraz huzursuzdu. Soucun farklı çıkması, kızın yaşıyor olacağı düşüncesi bile huzursuz  ediyordu onu. Biliyordu ki böyle birşey olursa, Meral'i kızı bile toparlayamazdı. Bir yandan da yaşamasını diliyordu. Meral'in acı çekmesini artık istemiyordu. Herşey bu gün yapılacak testte belli olacaktı. Aslında Tolga'nın da aynı şeyler vardı aklında. Etrafına belli etmemeye çalışıyordu, ama onunda huzursuzluğu vardı. Meral ise bu konuyu düşünmek bile istemiyordu. Düşüncesi bile kendisini kötü hissetmesine neden oluyordu. Sadece eve odaklanmak ve onunla alakalı konuşmaya çalışıyordu. Başarıyordu da, evi düşündükçe, konutukça aklına bile gelmiyordu, ama her sustuğunda da aklındn çıkmıyordu. Nasıl bir ikilemdi bu, bu günden sonra hayatının değişeceğini biliyordu. İnşallah diyordu kendi kendine, inşallah bu değişim iyi yönde olur.