Always wish we could be more-LS (Dutch)

{41} where do broken hearts go?

Harry P.O.V.

Ik sla de deur achter mij met een luide klap dicht. Nog steeds overdonderd door wat ik net gezien heb loop ik naar mijn auto waar ik net was uitgestapt en ik stap zonder enige twijfel weer de auto in. Eens ik de deur heb dichtgedaan sla ik tilt. Wat moet ik nu doen? Stap ik straks gewoon weer binnen? Of ga ik bij iemand anders?

Misschien was er een goede reden voor...

Ik wil heel erg graag terug naar binnen gaan, maar ik start toch de auto. Ik moet alles eerst even tot me laten doordringen voor ik weer met hem ga praten. Mijn gedachtes lopen over van ideeën tijdens de rit.

Wat deed dat meisje bij hem?

Naar wie zijn huis ga ik nu rijden?

Waarom had ze zijn kleren aan?

Wanneer startte dit allemaal?

Tranen vormen zich in mijn ogen, maar er loopt geen enkele traan over mijn wangen. Het lukt niet op de een of andere manier. Alle emoties in mij zijn zo sterk dat ik niks fysiek kan laten zien.

Ik voel me verdoofd.

Mijn hoofd begint pijn te doen van al het denken over de situatie en het feit dat ik me ook nog eens moet concentreren op de weg en het verkeer. Mijn hart klopt drie keer sneller dan normaal en mijn handel trillen. Ik voel me onrustig, maar ik weet ook dat ik rustiger word door muziek dus zet ik de radio snel aan. De muziek speelt door de boxen en ik zet het volume zo luid mogelijk. Ik moet me even kunnen focussen op de weg en de pijn van Louis vergeten.

Ik moet nu echt wel beslissen naar wie zijn huis ik zal gaan. Na lang twijfelen beslis ik om bij Niall te gaan. Hij is tot slot mijn beste vriend in de band en hij kan me altijd goed troosten en dat heb ik nu gewoon even nodig. Ik rijd de straat van Niall in en parkeer mijn auto op zijn oprit.

Nadat ik de deur van de auto met een klap heb dicht geslagen voel ik de woede opborrelen in me. De reden waarom ik opeens zo woedend ben weet ik niet, maar ik weet wel als ik nu eerst niet kalmeer dat ik gewoonweg ga ontploffen en alle emoties eruit ga laten, en dat moet niemand van de anderen zien.

Ik ben altijd de persoon geweest die alle emoties voor zichzelf houdt. Anderen helpen vind ik veel leuker en belangrijker dan mezelf helpen, ook al weet ik dat ik af en toe ook gewoon iemand nodig heb om naar mij te luisteren en mij advies te geven.

Mij open stellen tegenover Louis over mijn verleden was een grote stap vooruit in het proces van praten over mijn problemen, maar tegen Louis kon ik nu niet praten aangezien hij het probleem is.

Ik leun met mijn rug tegen de motorkap van de auto en adem diep in en uit. Het lijkt te werken, want ik voel de woede die opeens kwam langzaam wegtrekken. Eens ik kalm genoeg ben om mijn emoties in te houden, stap ik weg van mijn auto en loop ik langzaam naar de deur van Niall's huis.

Ik zucht even en raap dan al mijn moed bijeen om aan te bellen.

Ik hoor voetstappen naar de deur komen en niet veel later gaan de deur open.

'Het is voor iedereen ochtend! Laat mij slapen for fuck sa-'

Hij kijkt op en ik zie zijn warrige haar, hij is net opgestaan denk ik.

'Harry? Jij hier?'

Ik kijk hem aan en waarschijnlijk ziet hij onmiddellijk mijn rooddoorlopen ogen.

'Alles oke H?'

Ik schud mijn hoofd en Niall neemt me mee naar binnen. Ik ga naast hem op de bank zitten en hij kijkt me met een bezorgde blik aan.

'Louis.', weet ik uit te brengen.

'Wat is er met Louis?'

Ik leg Niall de hele situatie uit en raar genoeg lukt het me om mijn tranen en emoties binnen te houden. Niall staart voor zich uit, hij had deze waarschijnlijk niet zien aankomen.

Ik ook niet.

'Dus als ik alles goed begrepen heb lag Louis deze ochtend met een meisje in jullie bed?'

Ik knik en kijk dan naar de grond, want als ik in zijn ogen zou kijken zou ik weer beginnen huilen en dat is echt wel het laatste dat ik wil op dit moment.

'Wat moet ik nu doen Niall?'

Ik kijk op en zie Niall nadenken. Hij kijkt naar het plafond en prutst wat aan zijn nagels, maar het ziet er naar uit dat ook hij ten einde raad is.

'Eerlijk? Ik heb geen idee, Harry, echt niet. Dit is niet Louis.'