Always wish we could be more-LS (Dutch)

{33} the trip 2

Louis P.O.V.

We staan ongeduldig beneden te wachten tot er iemand komt aanbellen. Het management heeft een zwart busje geregeld met beslagen ramen waardoor je niet kan zien we erin zit, want als de fans hier achter komen, dan is larry gewoon 'bevestigd', en dat mag helaas niet... waarschijnlijk gaan de fans ons toch doorhebben aangezien ze gewoon de FBI zijn, maar ja dat zien we dan wel weer binnen twee weken.

De klok tikt trager dan anders heb ik de indruk. De tijd lijkt zo traag voorbij te gaan, het lijkt alsof de klok al eeuwig op 20:00 staat. Het busje kwam ons halen om 20:30, dus staan we hier nog een half uurtje.

Opeens voel ik twee armen om mij heen. Harry. Ja logisch, wie anders?

Hij slaat zijn armen om mijn middel, dan gaat hij langzaam met zijn handen tot aan mijn armen. Opeens draait hij mij om en doet hij mijn mouwen omhoog.

'Ik heb je toch gezegd dat ik het niet meer zou doen?' Zeg ik een beetje geïrriteerd.

Hij knikt als teken van verontschuldiging en ik zie medelijden en liefde in zijn blik. Hij trekt me snel in een knuffel, en opeens lijkt de tijd voorbij te vliegen. Voor we het weten gaat de bel en moet ik Harry loslaten om open te doen.

Het is effectief de chauffeur van het busje die net aanbelde, dus pakken we onze koffers, doen het licht uit, draaien de deur op slot en dan stappen we in de auto. We rijden naar een geheime locatie ergens in Engeland, want op de luchthaven van Londen zouden we sowieso wel ergens gezien of herkend worden, en dat is wat we net moeten vermijden.

De autorit duurt lang en is verschrikkelijk saai aangezien Harry in slaap is gevallen, met zijn hoofd leunend op mijn schouder, en de chauffeur is ook niet zo'n spraakwaterval. Ik kijk dus wat op Twitter en reageer op een paar tweets.

Na een rit van bijna 2 uur komen we eindelijk aan op de locatie waar we met een privé vliegtuig naar ons privé eiland zullen worden gebracht. Ik maak Harry wakker en met moeite opent hij zijn ogen, maar eens hij beseft waar we zijn is hij klaarwakker.

'Zin in?' Vraagt Harry nog half slaperig maar toch klaarwakker.

'Tuurlijk!' Roep ik uit van plezier.

We stappen hand in hand met onze bagage naar ons vliegtuig en het personeel laadt onze bagage in. Na een kwartiertje zijn we klaar voor vertrek. Harry neemt mijn hand vast, want ik weet dat hij stiekem nog een beetje bang is om te vliegen, ook al vliegt hij bijna dagelijks als we op tour zijn.

Eens we goed in de lucht hangen, maken we onze riemen los en nemen we een fles champagne. Harry maakt de fles open en giet ons allebei een half glaasje uit, aangezien het niet de bedoeling is dat we allebei dronken op het vliegtuig zitten en eraf stappen met een kater. Het is de hele nacht vliegen, we arriveren daar om 6 uur 's morgens UK tijd, dus dat is daar dan 1 uur 's nachts, dus kunnen we daar prima nog slapen.

De hele vlucht praten we over van alles: we praten over de band, over eten, over vuur en zelfs over verwarming voor in ons huis, aangezien ik altijd koud heb, maar zijn antwoord was: ik hou je wel warm dan. Ach ja, dat zal ook wel werken zeker...

Na een lange vlucht komt het eiland eindelijk in zicht. We klikken de gordels weer vast en dan landen we, alles verliep veilig. Eens we geland zijn bedankten we de crew en we liepen naar ons huisje, dat 100 meter verderop lag.

We konden onze ogen niet geloven. Wat een paradijs! We zaten op een 50 meter van de zee, en het huisje was prachtig met een zwembad dat zicht op zee had en binnenin het huisje was alles heel strak en modern maar tegelijkertijd ook heel gezellig ingericht.

'We gaan de tijd van ons leven hebben!' Spring ik rond Harry te roepen.

'Zeker weten!'

We pakken onze koffers uit, en dan gaan we slapen, zodat we morgen uitgerust kunnen genieten van onze 2 weekjes alleen met elkaar. Zonder stoorzenders. Just the two of us.

Korter hoofdstukje oops hahaha maar er komt nog een reis hoofdstukje aan :) vote please <333