Always wish we could be more-LS (Dutch)

{31} I've got scars, even though they can't always be seen

Louis P.O.V.

'Louis?'

Ik word uit mijn slaap gehaald door een stem. Het is niet die van Harry, deze stem is niet zo laag en teder. Ik ben nog te moe om mijn ogen open te doen, dus blijf ik doodstil liggen in bed.

'Louis, je moet echt opstaan, er is bezoek voor je beneden.'

Ik vraag me af waarom Liam opeens in mijn huis is en waarom Harry mij niet gewoon wakker maakt. Ik open mijn ogen en dan zie ik pas dat ik helemaal niet in mijn eigen bed lig, maar in de logeerkamer van Liam zijn huis. Ik probeer te bedenken hoe ik hier gekomen ben en waarom ik hier ben. Na enkele seconden komt alles van gisteren weer boven. Harry bedroog mij met zijn ex. Hij heeft me laten vallen voor zijn ex waar hij mee samen was voor hij mij kende. Ik heb gewoon mijn tijd verspild met te denken dat Harry oprecht van mij hield. Ik ben niet goed genoeg voor hem, ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit zijn. De tranen beginnen weer te prikken in mijn ogen.

'Louis, kom je nog?' hoor ik Liam roepen onderaan de trap.

'Ja, geef me nog 10 minuutjes en ik ben er!' roep ik dan maar terug.

Ik stap uit het bed en neem in mijn tas een nieuwe outfit en mijn tandenborstel. Ik slenter naar de badkamer en als ik in de spiegel kijk schrik ik mezelf dood.

Ik heb wallen onder mijn ogen van hier tot in Tokio. Mijn ogen zijn helemaal rood van al het huilen en ik heb ook rode vlekken net onder mij neus, ook van te huilen waarschijnlijk. Ik probeer me wat te fatsoeneren en daarna stap ik de trap af.

Als ik de deur naar de woonkamer open zie ik Liam in de ene zetel zitten. Hij zit met zijn gezicht naar mij. Dan kijk ik naar de andere zetel die met de rug naar mij gedraaid is. Ik zie donkerbruine, halflange en krullende haren. Ik weet direct wie het is, Harry...

Op het moment dat ik besef dat Harry hier is draait hij zich om en kijkt hij recht in mijn blauwe ogen. Ik krijg eerst een warm en liefdevol gevoel door in zijn prachtige smaragdgroene ogen te kijken, maar die warmte en liefde verandert al snel in woede, angst en verdriet. Ik kijk naar beneden en een tijdje later begint hij te praten.

'Lou, kom je even zitten?' zegt Harry met een stille stem.

Ik hoor aan zijn stem dat hij gehuild heeft. Waarom zou hij huilen? Hij is degene die vreemd gaat, ik niet. Zou hij spijt hebben van zijn acties? Als hij spijt heeft, komt spijt nu wel een beetje te laat. Ik wil naar boven lopen maar Liam houdt me tegen bovenaan de trap.

'Louis! Laat Harry zijn verhaal doen, please?' vraagt Liam, smeekt hij bijna.

Ik zucht even en stem dan toch in. Ik loop met een bang hart de trap af samen met Liam, bang voor wat er gaat gezegd worden.

'Kom je even zitten Louis?' zegt Harry met wat angst in zijn stem.

Ik zeg niks en ga gewoon naast Liam zitten, in de hoop dat Liam me wat zou steunen, maar nee, Liam staat op en loopt naar de trap.

'Ik geef jullie wel even tijd samen.'

Harry knikt bedankend naar Liam en dan verdwijnt Liam de trap op naar boven.

'Lou toch, heb je wel wat geslapen?' vraagt hij bezorgt aan mij.

Ik geef een licht knikje, ik heb geslapen, ja, 1 uur.

Harry kijkt me aan met een blik die ik nog nooit heb gezien bij hem. Bezorgd, angstig, verdrietig en vol medelijden.

'Louis, ik wil dat je naar mij luistert zonder mij te onderbreken, als ik klaar ben met mijn uitleg mag je pas reageren, oké?'

Ik knik opnieuw lichtjes, bang voor wat er gaat komen.

'Louis, wat ik je nu ga vertellen heb ik nog nooit tegen iemand anders gezegd dus hou het ook voor jezelf. Voor ik je leerde kennen voelde ik me heel erg slecht in mijn vel. Ik was net uitgekomen en werd gepest. Het werd mentaal zo pijnlijk dat ik mijn mentale pijn probeerde om te zetten in fysieke pijn. Ik deed mezelf pijn toen. Toen X-factor begon ben ik langzaam maar zeker gestopt omdat ik gelukkig werd door jou en omdat ik het jou niet kon aandoen om je zo iets te vertellen toen je zelf nog maar 18 was, dus verzweeg ik het. Ik ben clean sinds 2010 en heb er ook nooit meer aan gedacht om het opnieuw te doen, tot vorig jaar. Ik weet niet wat het was, maar van in februari tot juli ongeveer voelde ik mij zo slecht. Ik wou het mentale weer omzetten in het fysieke maar ik deed het niet, omdat ik het niet zou kunnen verbergen voor jou en omdat ik jou die pijn niet wou aandoen. ik weet niet of je het goed beseft, maar jij bent de reden waarom ik het niet gedaan hebt. Je hebt mij zonder het te beseffen zo goed en veilig laten voelen en ik ben je daar super dankbaar voor. Dus wou ik voor jou een verrassingreisje plannen naar een eiland, in een mooi en cosy huisje, gewoon wij 2. Ik wou het je daar vertellen, maar door de huidige omstandigheden leek het mij beter om je nu alles te vertellen. Josh en ik hebben jaren geen contact gehad, en dat wist je. Tot ik vorige week naar een reisbureau belde voor die reis te plannen. Ik kreeg Josh toevallig daar aan de telefoon en hij heeft de hele reis gepland. Hij belde me gisteren omdat ik nog iets met hem moest regelen in verband met welke dagen we vrij zijn om de reis vast te leggen, maar hij belde net toen ik niet kon opnemen. Ik beloof je plechtig dat Josh en ik gewoon spraken over de reis en ik zou je nooit kunnen bedriegen Lou.'

Zowel Harry als ik barst in tranen uit. Ik sta huilend en overstuur recht en geef Harry een knuffel. Ik voel me zo schuldig.

'Sorry'

'Nee, ik sorry. Ik had dit eerder moeten vertellen Lou.'

We knuffelen en huilen tegelijk. Eens we allebei zijn rustig geworden laten we allebei los uit de knuffel.

'Hazz, ik wil dat je weet dat ik trots op je ben dat je me dit hebt vertelt. Ik hou van jou, zo ontzettend veel.'

'Ik hou ook van jou Lou.'

Langste hoofdstuk dat ik ooit heb geschreven lol :) NORMAAL WAS MIJN HARRY CONCERT VANDAAG OMG IK GA HUILEENNNNN!!!! vote please <3