Ressam

Yüzsüzlük

Alarmımın çalması ile yorganı tekmeledim ve komodinin üzerinden telefonumu alıp alarmı kapattım. 

Yana dönüp uyumaya devam edeceğime yataktan kendimi yere atınca yüzümü buruşturdum. 

Salem yanıma gelip miyavlayınca "Hayır daha ölmedim. Mirasım senin olamaz." dedim ve ayağa kalktım.

Ben Minal Keskin. On sekiz yaşındayım. Ailem ile yaşıyorum. 

Odamdan çıktım ve banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Aynada kendime baktığımda mükemmeldim. 

Geri odama döndüm ve siyah eşofman ve siyah tişört giydikten sonra saçımı at kuyruğu yaptım. Kafama siyah şapkamı geçirdikten sonra çantamı alıp mutfağa geçtim. 

Annemler tahmin ettiğim gibi evden çıkmıştı. Salem'in mama kabını doldurduktan sonra kulaklıklarımı da alıp evden çıktım. 

Spor ayakkabılarımı giydikten sonra kulaklığımı telefona geçirip müzik açtım.

Müzik ve resim... Hayatta sevdiğim iki şey. Öyle enstrüman çalmak ya da şarkı söylemeyi bilmezdim fakat her türden şarkı dinleyip sözlerini bilirdim. 

Resim ise müzikten apayrıydı. Bütün dünya benim tuvalimdi. Bulduğum her yere çizimler yapardım.

Aslında bu alışkanlığım çok küçükken oluştu. Annem ve babam uzun saatler çalıştığı için benim de boş vakitlerimde ilgilenmem için bir uğraş bulmak istemişlerdi ve bu uğraşın resim olabileceğine karar kılmışlar.

Okula geldiğimde kulaklıklarımı çıkarmadan sınıfa gittim ve en arka sıraya oturdum. 

Sınıfın kendilerini havalı sanan kızların benim hakkımda konuştuklarını duyabiliyordum ama umursamadan çantamdan küçük boy resim defterimi ve 2B kalemimi çıkardım.

"Kimsenin onu sevmediğini bildiği halde böyle hiçbir şey yokmuş gibi davranması yüzsüzlük." diyen kıza döndüm. 

"Yüzsüzlüğün anlamı utanmazlıktır. Ben sizin bana yaptığınız saçma davranışları görmezden gelip umursamıyorsam bu yüzsüzlük değil, büyüklük olur." dedim. 

Sınıftaki ergenler "Oo" diye bağırırken göz devirdim. 

"Sen kiminle konuştuğunun farkında mısın?" diye bağıran Melisa'yı takmadan resim defterimin boş bir sayfasını açtım ve çizimime başladım.