Choose Me, YZARINA

CHAPTER 15

Pumasok na ako sa room. Hanggang ngayon ramdam ko pa din na tumitingin ang iilan pero hindi ko na lang iyon pinapansin.

"Omg, Yzarina buti naman pumasok ka na, I worried about you yesterday" Samantha said and she gave me a hug. I hug her too and I can't hide my smile while hugging her.

I look around the room to find someone and I smiled when I saw Spencer sitting in the back while reading a book. Mayroong vacant chair sa tabi nito at napagdesisyunan ko ditong umupo.

"Hey, how are you?" Spencer asked when he saw me.

"I'm fine" I said and I gave him a smile before I sat in the chair beside him. He gave me a small smile before continuely his book.

"Uhm...Spencer" Agad naman itong lumingon sa akin. Napatitig sa akin ang kumikinang na mga mata nito. He looks good too. Sabihin na nating mas naging gwapo si Emerson pero gwapo din naman itong si Spencer. Saka mas maganda naman ang personality niya kaysa kay Spencer. Pero siyempre mas gwapo mas gwapo si Benedict.

"I'm melting" I was shocked ng mapansin kong kanina pa ako nakatitig sa mukha nito. Ano ka ba naman Yzarina, nakakahiya ka! Nakalimutan ko na tuloy ang sasabihin ko sa kaniya. Agad naman akong nag-iwas ng tingin at nagkunwaring may pinagkaka-abalahan sa table ko.

Ano nga ba ulit ang sasabihin ko sa kaniya? Nakakadistract kasi ang mukha pero hindi nakakasawang tingnan. Agad ko namang kinuha ang sobre sa bulsa ko ng maalala ko na ang dapat kong sasabihin sa kaniya.

"Spencer" pagtawag ko muli dito at iniabot sa kaniya ang sobre na naglalaman ng perang naipon upang pambayad sa mga naitulong niya sa akin. Medyo yumuko pa ako habang iniaabot ang sobreng iyon dahil alam kong kulang iyon sa lahat ng naitulong ni Spencer sa akin.

Hinintay kong abutin niya ang sobre na iyon pero parang wala akong nararamdaman ko na kinukuha niya iyon. I was shocked ng maramdaman kong hindi sobre ang hinawakan niya kundi ang kamay.

Gulat akong napatingin sa kaniya at kalakuyan ding nakatingin sa akin ang kaniyang mga mata habang hawak ang mga kamay ko.

"Ito nga pala ang bayad ko para sa lahat ng naitulong mo sa akin, lalo na sa pinangbayad mo sa bill ni Benedict sa hospital" I said at iniabot muli sa kaniya ang sobre. He looked in the envelope and he stared at me. He hold my hands again while still looking at my eyes. Medyo naiilang ako sa mga titig niya dahil hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng mga titig niya. Ang hirap basahin.

"There's no need for paying me back, I just want to help as a friend" he said and he fold my hands while holding that envelope.

Nais ko pa sanang magpumilit kaso dumating na ang prof namin. Mukhang matigas din ang ulo nitong si Spencer at mahirap ding pilitin. Ganyan na ba talaga ang mga gwapo ngayon? Pero buti na lang hindi nila katulad si Benedict.

Pero nauunawaan ko din naman si Spencer. He just want to help me as a friend. Ganoon naman kasi diba ang isang kaibigan? Palaging nagtutulungan at nagdadamayan.

Natapos ang boung klase at kay Spencer lang nakatuon ang atensiyon ko. I can't hide my smile while looking at him. Hindi pa din kasi mawala sa isip ko ang sinabi nito kanina na he just want to help me as a friend.

Malamang kung maraming kaibigan itong si Spencer, sigurp madami na din siyang natulungan.

"Yzarina" napalingon ako ng marinig ko ang pagtawag sa akin ni Spencer. On the way na ako sa cafeteria upang maglunch.