Kolor szczęścia | Yaoi | ✔️

15. ciemno-brunatna krew

(rozdział brutalny)

Następny dzień minął spokojnie. Nicolas pracował, Sergiusz zresztą też. Znaleźli stare radio, zjedli coś czyli nic wartego opisania. Aż nastał, ciepły letni, wieczór...

Pov. Sergiusz

Pocałował ukochanego szatyna w czoło, mruknął ale się nie obudził. Gdy był pewny że Nico śpi ostrożnie wstał z materaca. Wziął nóż bluzę i ostatni raz zerkając na chłopaka wyszedł z domu

Po krótkiej chwili był na miejscu. Pod małym jednorodzinnym domkiem. W oknach paliły się jeszcze światła, w końcu nie było tak późno

Zapukał. Stukot kłykci o ciemne drewno rozległ się echem po cichej ulicy

Po chwili w drzwiach stanęła uśmiechnięta choć lekko zdziwiona kobieta

-pani Norton?- spytał uśmiechając się niewinnie. Kobieta wyglądała na miłą. Szkoda

-tak, to ja. O co chodzi?- miała melodyjny głos

-ja do pana Nortona, jest może?- zajrzał ukradkiem do jasno oświetlonego pomieszczenia

-tak, oczywiście. Już wołam, wejdź- zniknęła w głębi domu

Brunet wszedł do budynku, był schludny i czysty. Wszedł do salonu i usiadł na kanapie. Nóż miał ukryty w kieszeni bluzy, och co to będzie za niespodzianka dla kochanego lekarza. Na tą myśl się uśmiechnął

Do pomieszczenia wszedł wyraźnie odprężony Norton. Wyraz zdziwienia zmieszanego ze strachem usatysfakcjonował bruneta

-dzień dobry panu- uśmiechnął się niewinnie -chciałem panu za wszystko podziękować- nie uściślił o jakie podziękowanie mu chodziło

-podziękować?- spytał wyraźnie zdziwiony za nim podeszła jego młoda żona

-o co chodzi kochanie?- spytała pani Norton

-to nic ważnego, możesz iść zająć się swoimi sprawami- uśmiechnął się uspokajająco terapeuta

-ależ proszę z nami zostać- powiedział ostro Sergiusz

Kobieta usiadła na jednym z foteli -a więc kim jesteś?- spytała nie pewnie, chyba sytuacja nieco ją przerastała

-jestem Sergiusz Morinov- powiedział i dał jej czas żeby doszło do niej kim jest

-ten Sergiusz, opowiadałeś o nim...- patrzyła to na męża to na gościa

-jestem sławny?- uśmiechnął się szeroko -zresztą nie ważne, wy też będziecie- dodał a jego uśmiech się poszerzył

-my czemu?- spytał z kolei pan Norton

-jako moje ofiary- zaśmiał się

Myśl że zaraz ten straszny człowiek zapłaci za wszystkie lata udręki cieszyła go niezmiernie. Zaraz, już za chwilę

-ofiary?- jej głos zadrżał

-nie mamy zamiaru być twoimi 'ofiarami'- zaczął oponować Norton

-nie macie wyboru- zaśmiał się i doskoczył do Pani Norton łapiąc ją w żelaznym uścisku -będzie pan grzeczny?- spytał jej męża który całą sytuację oglądał z przerażeniem w oczach

-zostaw ją, ty, ty- zaczął szukać słowa które najlepiej pasowało

-psycholu, potworze, psychopato?- podsunął usłużnie brunet

-tak!- wykrzyczał mężczyzna -właśnie tym jesteś- dodał a głos mu się załamał

-oj, zapłaci twoja piękna żonka za takie obrażanie- zaśmiał się i wyciągnął nóż