Noble Swordsman [Book Two COMPLETED]

Chapter : 2- Do You Believe In Magics?

Chapter Two

Noah's Point Of View

Strange. That's what's keeping on spinning in my head. Hanggang sa makauwi ako hindi ko mapigilang isipin yung nangyari sa storage room ng school lab.

"Good afternoon, sir." Even our housemaid who greeted me at the house door nalimutan ko nang batiin at dire diretso lang ako sa kwarto ko ng walang imik.

When I closed the door of my room I still keep on thinking it. Ano bang nangyayari sakin?

Muli kong tiningnan ang kamay ko na napaso sana ng asido kanina but there is no acid marks in it. Hindi naman siguro ako pinaglololoko nung misteryosong taong yun nung sabihin niyang acid gun nga yun. O nag a acting lang siya na nasaktan ng dapuan ng acid ang kamao niya.

His action and reactions. I think it's really true.

I sighed. Bakit kopa ba to iniisip. This is no big deal at all. Siguro....

Hayss! Bakit ba naiisip ko na immune ang acid sa katawan ko! Nababaliw na ata siguro ako. Imbes na mag isip pa ng mga nakakabaliw na speculation's nagtungo nalang ako sa banyo at kaagad na hinubad ang white polo ko na nabahiran ng kunting acid kanina at naligo nalang. I need a peace of mind and mukhang gumagana naman ang malamig na tubig nato para medyo ma ease ang pakiramdam ko.

Tuwalya lang ang tapis ko habang lumabas ako ng banyo at medyo tuyo na ang buhok ko. This thing also keeps on bothering me simula noon pa e.

Mabilis na natutuyo ang buhok ko kapag matapos akong maligo. E hindi kopa nga nasisimulang punasan yun ng tuwalya, parang natuyo na agad.

It seems like my body is emitting more heat than usual people na hindi ko alam kung bakit ganun. Nag try na akong magpa konsulta sa mga doktor but there answers is always kind of alike.

Ang hot kolang daw masyado. Creepy right? I know. Alam ko namang hot talaga ako simula noon pa pero hindi naman nila dapat ipamukha pa sakin yun.

Mostly kasi. Mga babaeng doktor ang ni re recommend ng mga kakilala ko para daw mas mabilis ang paggaling ko.

I'm not sick. Mas tamang sabihin siguro na sila ang maysakit kesa sakin.

"Sir. Handa napo lahat ng dadalhin nyo." My housemaid halfly shouted from the kitchen, I think.

"Ok po." Tugon kona lang at nagbihis na.

Instead of house shirts and simple house shorts. Nakapantalon ako ngayon ng kulay blue na may stripe red sa bawat gilid nito at naka sweater na kulay pula.

Dinala ko ang bag ko and some of my favorite books na hindi kopa tapos basahin at sinukbit ito sa likod ko bago lumabas na ng kwarto pababa.

Naabutan ko si Manang na nagwawalis sa may bandang kitchen area at mukhang napansin naman niya ako na pababa, kaya napatingin siya sa gawi ko.

"San mo nilagay manang."

"Diyan po sa lamesa harap ng couch sir. Ikamusta nyo nalang po ako sa kaniya sir ha?"

Tinungo ko agad ang couch banda at kinuha dun ang lunch box na kulay blue. "Gagawin kopo. Pakibantayan po ang bahay habang wala ako."

"Sige po sir." At kumaway ito na nginitian kolang din bago umalis at tinungo ang kotse ko na naka park parin sa labas nang gate.

Manang Tresa is our housemaid mula nung maaksidente ang kapatid ko. Siya pala ang bibisitahin ko ngayon sa hospital kaya ako may dalang ganito at nakabihis ng maayos.

Honestly, hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat ng ito pero, I think mag wa one month na mula ng magkaganito ang pamilya namin.

Wala talaga akong eksaktong maalala sa nangyari.