This Time It's Different

Hoofdstuk 15.

"Hallo met wie spreek ik?", vraag ik als er niemand antwoord geeft. "Wie is het?", fluistert Jason. "Weet ik niet, ik krijg geen antwoord", zeg ik zachtjes terug.

Er wordt weer opgehangen. "En ze hebben opgehangen. Rare mensen. Als je belt, praat dan ook", zeg ik boos. "Rustig, misschien hebben ze gewoon het verkeerde nummer gebeld", probeert hij me te kalmeren.

Ik ga staan in de hut en kijk Jason aan, die een aardbei eet. "Ik ben bang Jason", fluister ik en kijk naar buiten.

Er zit een klein raampje in het bovenste hutje, waardoor je prachtig uitzicht op het bos hebt. Ik maak het raampje open en voel een briesje over mijn gezicht.

"Ik ben bij je Ash", zegt Jason en ik hoor dat hij op staat. Er rolt een traan over mijn wang en snel veeg ik hem weg. Ik wil niet dat alles in mijn verleden zich weer herhaalt!

"Kijk me aan", zegt Jason en draait me om. Ik kijk nu in zijn hazelnoot kleurige ogen en hij pakt mijn kin vast. "Niemand gaat jou meer pijn doen", zegt hij en kijkt me doordringend aan. "Ik weet dat je niet over je verleden wilt praten en dat respecteer ik. Je moet hem me vertellen wanneer je er klaar voor bent." Ik knik en druk een kus op zijn lippen. Giechelend trek ik me los en ga weer op de grond zitten, bij al het eten.

Jason heeft gezorgd voor allerlei gebakjes en zoetigheid. We gaan straks nog even langs het ziekenhuis, omdat we willen weten hoe de situatie met mijn moeder nu is. "Wil je een aardbei?" Ik knik en Jason stopt een aardbei met op de top een beetje gesmolten chocolade in mijn mond. Meteen hou ik mijn hand dicht bij mijn mond en hou de aardbei met één hand vast. "Smaakt het?", vraagt Jason en kijkt me met een glimlach aan. Hij heeft een rij witte tanden, die lijken te glimmen in het donker. Het is al vrij donker en in het hutje is geen elektriciteit. We hebben alleen een paar kaarsen en lampionnen aanstaan. "Het is heerlijk", mompel ik met een stuk kip in mijn mond en pak mijn glas cola beet.

Ik kijk naar buiten via het raam en zie dat er een vogel op één van de boomtakken zit. "Kijk hoe lief!", roep ik en wijs naar de vogel. "Ik ga hem brood geven." Ik pak een sneetje brood en sta voorzichtig op. Met muizenstappen loop ik naar het raam toe en gooi een paar kleine stukken naar de vogel toe. Meteen pakt hij ze behendig met zijn snavel en slikt het door. Ik gooi nog een paar stukjes en ga dan weer tegenover Jason zitten die me met een grijns aankijkt. "Te aardig ben jij", zegt hij en schuift zijn bord een stuk van zich af. Ik glimlach even en haal mijn schouders op.

- Bezoekuur, ziekenhuis.

Ik duw de kamerdeur van mijn moeder open en zie dat ze slaapt. Ze is al een paar keer wakker geworden, maar dat was in de nacht. Volgens de dokter was haar keel dan te droog en moest ze water hebben. Ze ligt aan een paar apparaten die haar lichaam in de gaten houden.

"Ze heeft haar kleur al terug", zeg ik zacht tegen Jason en glimlach. Je ziet mijn moeder steeds vooruit gaan. Ze wordt steeds vaker wakker en vraagt dan zelf naar water. Haar stem is nog heel onstabiel volgens de doktoren, maar het komt volgens hen helemaal goed. Ik ga op de bedrand van mijn moeder zitten en pak haar hand vast.

"Hey mama", zeg ik en zie dat Jason gaat zitten op één van de stoelen. "We missen je allemaal heel erg. Ze zeggen dat je heel snel de oude gaat worden. Ik hou van je." Ik zie Jason naar me knikken en ik glimlach. Ik trek de deken goed over mijn moeder heen en ga naast Jason zitten.

"Ik wil vandaag vroeg naar huis, zodat ik morgen weer naar school kan gaan en jij ook", zeg ik en draai me naar Jason. "Weet je zeker dat je weer naar school wilt?", vraagt Jason en pakt mijn hand vast. Hij pakt mijn zijn vingers mijn ring vast en draait hem een beetje rond. Jason heeft me net in het hutje een ring gegeven met zijn naam er in gegraveerd. "We moeten ooit weer naar school." Hij knikt en kust de rug van mijn hand.

"Doei mam", zeg ik en trek de deur dicht. We gaan vandaag eindelijk om half acht weg. Ik draai me om en zie Jason staan. Hij ziet er vandaag fantastisch uit mijn zijn bomber jacket en zijn strakke shirt. Ik pak zijn hand vast en loop door de gangen. We krijgen een paar aardige blikken van wat oudere mensen.

"Ashley?" Ik draai me om en zie de jongen staan die ik liever niet zie. "Ga weg!", roep ik en trek Jason mee. Ik voel een traan over mijn wang lopen en zak in elkaar. Midden in het ziekenhuis.

........

Sorry voor dat ik gister niet heb geüpload. Ik had even geen inspiratie, maar dankzij mijn lieve vriendin is er een nieuw hoofstuk. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Als jullie tips of ideeën hebben, reageer even hieronder of stuur me een berichtje! Verbeteren mag altijd!

Lots of love,

Melda