This Time It's Different

Hoofdstuk 18.

Sorry voor dat ik al lang niet heb geüpdate. Ik had even geen inspiratie. En dit hoofdstuk is geschreven door AngelinaV-, omdat ik te ziek ben om na te denken. Dus thank you.

Veel lees plezier!

[ Ashley P.O.V. ]

Jason parkeert de auto en we rennen het ziekenhuis in. We gaan meteen naar de verdieping van mijn moeder. Ik zie dat er allemaal dokters de kamer in en uit rennen. Wat is er gebeurd met mijn moeder? Is ze dood? Er spoken allerlei vragen door mijn hoofd. Ik ren de kamer in en zie dat ze haar proberen te reanimeren.

Mijn ogen beginnen te tranen. Mijn moeder. Mijn moeder gaat dood. "Mama, alsjeblieft, laat me niet alleen. Je bent nog de enige die ik heb. Wat moet ik doen zonder jou? Ik hou van je mama. Alsjeblieft", zeg ik snikkend.

"Jason, ik ben bang. Wat als ze dit keer echt dood gaat? Wat moet ik dan doen?"

"Mevrouw u moet nu de kamer verlaten. We moeten ons werk kunnen doen", zegt één van de dokters. "N-nee, i-ik blijf bij mijn moeder!", protesteer ik. "Het spijt me zeer maar dat ik niet toestaan", gaat hij nog door. "Ashley kom we wachten wel buiten. Laat de dokters hun werk doen", zegt Jason, voor het eerst sinds dat we hier zijn, en neemt me mee naar de gang.

Ruw laat ik zijn hand los en ga op één van de stoelen in de wachtkamer zitten, waar ik uitzicht heb op mijn moeders kamer. Ik verstrak mijn kaken en rol met mijn ogen als er een jonge vrouw met haar kind langs komt lopen. Met een zucht komt Jason naast me zitten en legt een hand op mijn been.

"Don't cry", zegt hij zachtjes. "Huil ik?", kaats ik terug en draai me gezicht naar hem. "Zie je hier tranen lopen, Jason? Oh wacht, ik weet het antwoord al. Nee!" Jason deinst geschrokken naar achter en haalt zijn hand van mijn been. Ik zak onderuit en doe mijn capuchon op mijn hoofd. "Ashley", mompelt Jason. "Wat?". Nors kijk ik hem aan en druk mijn nagels in mijn been.

Mijn ontblote been. Ik kijk naar beneden en zie dat ik alleen een kort shortje aan heb, een shirt van Jason en een vest die waarschijnlijk ook van Jason is. "Je moet positief blijven", zegt hij zacht. Ik wil tegen hem uitvallen, maar ik weet dat hij het goed bedoeld. "Dat kan niet." Ik neem een touwtje van mjjn vest vast en prop hem in mijn mond. "Kijk wat je jezelf aandoet!", roept Jason en ik voel de blikken van wat mensen op ons. "Sorry hoor! Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en ik mag niet eens bezorgd zijn. Ik weet niet eens wat haar situatie is. Het enige wat ik weet is dat er dokters in en uit haar kamer lopen!" schreeuw ik net zo hard terug. Ik ben inmiddels recht gaat zitten en het touwtje is uit mijn mond gevallen.

"Willen jullie dit gesprek buiten voeren?" Een verpleegster is voor ons gaan staan en kijkt ons boos aan. "Hij mag wel buiten gaan staan", antwoord ik en kijk naar Jason. "U heeft het gehoord." De verpleegster kijkt Jason aan en hij knikt. "Ik bel je Ashley", mompelt hij voordat hij opstaat en weg loopt. "Laat hem niet zomaar gaan meid." Ik knik en glimlach waterig. Niet omdat ik het met haar eens ben, meer omdat ik geen energie meer heb om tegen te spreken.

[Jason P.O.V]

Ik stap mijn auto in en sla met mijn vuist tegen het stuur. Ik weet dat Ashley niet alleen in het ziekenhuis kan blijven. Als ze daar alleen blijft wordt ze gek. Haar moeder wordt nog lang niet wakker. Ze heeft een hartaanval gehad.

Toen ze bij haar moeder was gaan staan heeft de zuster van haar moeder een brief, me wat er is gebeurd, in mijn handen gedrukt. Natuurlijk kon ik heb niet daar lezen. Nu zit ik verslagen in de auto een brief te lezen.

De moeder van mijn vriendin heeft een hartaanval gehad. Of ik Ashley mijn vriendin kan noemen weet ik ook niet meer. Ik weet dat ze onzeker is over haar moeder en wat er allemaal aan de hand is, maar zoals ze net deed heeft ze nog nooit tegen me gedaan. "Dit kan niet", fluister ik.

Ik zucht diep en berg de brief op in mijn dashbordkast. Met een naar gevoel rijd ik naar huis en zet wat muziek op: Frank Ocean. Mijn lievelings artiest. Net zoals die van Ashley. Ashley die alleen nu in het ziekenhuis zit, met een moeder die nog op niks zal reageren. Ze is wel bij gekomen, maar haar lichaam heeft rust nodig. Ik duw mijn nagels in het stuur en race over de snelweg. Ik ga niet meer naar huis, maar naar mijn opa.

Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Voor tips en ideeën kan je hieronder reageren of een berichtje sturen. Verbeteren mag altijd!

Lots of love,

Melda