This Time It's Different

Epiloog.

-Een jaar later.

[Ashley]

Ik glimlach naar Jason als hij een de kaarsen op zijn taart uitblaast. Vandaag is hij tweeëntwintig geworden en wilt vergeten dat zijn moeder hem en zijn vader heeft verlaten.

"Doe een wens," fluister ik en hij knikt.

"Gefeliciteerd!" roept iedereen in de zaal en meteen wordt er confetti de lucht in geknald.

Jason lacht, een lach die je niet vaak bij hem kunt zien. Je kan zien dat hij nu gelukkig is.

In één jaar tijd is hij niet veel veranderd. Alleen heeft hij zijn haar geverfd, van zwart is het nu licht bruin, bijna blond. Hij heeft zijn haar ook wat meer laten groeien zodat het mooier zit en hij het af en toe in een staartje kan doen, omdat hij nog al vaak lui is.

"Bedankt voor dit alles."

Ik kijk naast me en zie dat Jason naast me is gaan staan, met een bord waar gebak in zit. Hij pakt een stukje en stopt het in mijn mond, waardoor ik moet lachen.

In een jaar tijd ben ik ook wat volwasser geworden. Ik ben achttien, heb mijn diploma en ga binnenkort met Melda op vakantie. Als we terug zijn start onze opleiding: Rechten en Economie. Waar we natuurlijk hard voor gaan werken.

"Nog wensen meneer?"

Het is al bijna nacht en ik weet dat Jasons vader zo langs komt. Ik heb de kliniek gebeld en hij doet het uitstekend, soms heeft hij wat gesmokkeld maar dat vonden ze niet erg.

Ik leg mijn handen voor Jasons ogen als ik zie dat er een witte auto aankomt rijden, waarin zijn vader gebracht zou worden.

Na een paar seconden stapt Jasons vader uit en ik merk dat hij al een stuk verbeterd is. Hij heeft een pak aan en zijn haren zijn naar achter gekamd.

"Verrassing," zeg ik als zijn vader voor hem staat en haal mijn handen weg voor zijn ogen.

Hij lacht en drukt een kus op mijn lippen. "Bedankt."

Ik glimlach en wenk naar ze dat ik naar binnen ga. Achter de bar staat mijn moeder, helemaal kern gezond en volgens mij negenennegentig komma negen procent nuchter. Ze is in een jaar tijd goed gerevalideerd en kan dan ook weer gewoon normaal lopen.

"Ik ga even naar de wc," zegt ze en ik knik.

Snel loop ik naar Melda en Bryan toe, die in een hoekje stiekem wat eten. "Betrapt," zeg ik en van schrik laten ze hun borden vallen.

Ik schiet in de lach en geeft de allebei een knuffel. "Ga straks even nieuwe halen."

Ze knikken en ik laat ze allebei los. Melda heeft Bryan inmiddels voorgesteld aan haar familie en ze zijn helemaal enthousiast. Ze verwachten over vijf jaar kleinkinderen en Melda kreeg een hartverzakking toen ze dat hoorde.

Ik loop weer terug naar de bar waar mijn moeder staat en zie dat iedereen er gelukkig uitziet. Inclusief Jason en zijn vader, die nog al wat ups en downs hebben gehad.

"Ashley?"

Ik draai me om en zie de vrouw staan die Jason me altijd heeft laten zien, zijn moeder.