This Time It's Different

Hoofdstuk 7.

Ik kijk hem nog steeds met grote ogen aan. Mijn ex. Emmet. ''Wat doet hij nou hier?", vraag ik mezelf af. 

''Hey, wat doe je hier alleen?''. vraagt hij en kijkt me bezorgd aan. ''Alsof het je boeit. Ga weg. Blijf uit mijn buurt'', zeg ik zo serieus mogelijk. Ik wil weglopen, maar hij houdt me stevig vast en laat me maar niet los. "Laat me los", zeg ik en tegelijkertijd probeer ik mezelf los te maken van zijn greep. 

''Waarom doe je zo tegen me? Ik heb je toch niks aangedaan?'', vraagt hij alsof er helemaal niks was gebeurd.

"O, nee, je hebt me helemaal niks aangedaan het afgelopen jaar. Het was allemaal mijn eigen schuld. Ik geloofde in je. Ik was te dom om je te vertrouwen. Jij deed helemaal niks!'', schreeuw ik door de gangen van het ziekenhuis. Iedereen kijkt me raar aan. Het boeit me nu allemaal even niet.

''Rustig. Kom we gaan even naar buiten en een luchtje scheppen.'', zegt hij met een achterbaks lachje op zijn gezicht. "Nee, ik ga niet met je mee. Laat me met rust", schreeuw ik weer.

Hij pakt mijn arm en probeert me mee te trekken. Net op dat moment krijgt Emmet een vuist in zijn gezicht. Emmet kreunt van de pijn.

Ik kijk op naar de persoon en zie dat het Jason is. "Jason heeft me gered. Oké, niet echt gered maar toch."

"Heeft hij je iets aangedaan? Vertel! Heeft hij iets bij je gedaan?", vraagt hij boos en bezorgd tegelijk. "N-n-nnee, h-hij heeft nn-niks g-gedaan", zeg ik snel.

Nu dringt het me pas door. "Wat doet Jason hier?"

"Jason, wat doe je hier eigenlijk?", vraag ik met mijn hoofd naar beneden.

"Nou, ik probeerde je te bereiken, maar het lukte niet. Dus toen ging ik Melda bellen en ik vroeg waar je was en zij had je berichtje pas gezien, dus kwam ik inplaats van haar", ratelt hij aan één stuk door.

"Owh", zeg ik maar. Ik weet niet precies wat ik hierop moet zeggen. Hij is hier voor mij. Hij geeft om mij.

"Wat als dit allemaal een plan is? Wat als hij nu heel lief tegen me doet en later me weer gaat laten stikken?" Steeds weer dezelfde vragen die door mijn hoofd spoken.

Er is een rare stilte. Niet echt een fijne stilte.

"H-hoe is het met je moeder?", vraagt Jason een beetje ongemakkelijk. Vast om de stilte te breken. "Dat weet ik dus niet, want ik zit hier al 5 uur en ze hebben nog niks gezegd", zeg ik boos.

Jason probeert me te kalmeren en geeft me een knuffel.

Ik ben verbaasd van mezelf dat ik hem gewoon toelaat. Normaal had ik hem al van me afgeduwd, maat dit voelt zo vertrouwd.

"Misschien is Jason gewoon wel een goede jongen? Misschien verdient hij die tweede kans toch wel?"

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door een dokter die de kamer verlaat.

"Ashley?", vraagt hij. "Ja, dat ben ik."

"Hallo ik ben Dr. Van der Veer. U kunt naar binnen, maar helaas, ze is nog niet wakker. We hebben alles gedaan wat we konden doen, en nu moeten nog afwachten", zegt hij op een niet-enthousiaste toon.

"Dankjewel dokter", zeg ik terwijl ik hem een hand geef.

Ik loop naar de deur van de kamer met Jason achter me en ga naar binnen.

Ik zie mijn moeder liggen op het bed. Ze is helemaal bleek. Er zijn allemaal apparaten aangesloten aan haar lichaam. "Mamma? Hoor je me? Ik ben hier. Je gaat het overleven mam. Je bent een sterke vrouw. Je overwint alles. Dit ook", zeg ik en er vallen een paar tranen over mijn wangen.

Jason, die ik bijna was vergeten dat hij er nog was, trekt me naar zichzelf toe. Hij gaat met zijn hand over mij rug en probeert me steunen.

Ik krijg er rillingen van. Elke keer als Jason me aanraakt krijg ik een raar gevoel, die ik nooit heb gehad.

Het voelt goed om met Jason te zijn. Ik denk dat ik hem wel een kans ga geven. Hij is lief tegen me. Ja, lief, klinkt kinderachtig, maar het voelt meer vertrouwd dan wat dan ook.

Ik voel dat mijn oogleden zwaarder worden. Ik denk nog aan Jason en val dan in slaap, in de armen van Jason.

.................

Hellloo!! Dit is de één na laatste voor vandaag. Ik ga proberen om 8 ook nog te schrijven. En anders komt die morgen wel. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Als jullie tips of ideeën hebben, reageer hier onder of stuur me even een berichtje.

Lots of love,

Melda