This Time It's Different

Hoofdstuk 17.

Ik doe langzaam mijn ogen open en probeer te bewegen, maar ik voel een arm om me heen. Ik draai me om en zie het mooie gezichtje van Jason.

Ik realiseer me ineens hoe veel hij me heeft geholpen. Ik kan het me niet voorstellen hoe het nu zou zijn zonder hem. Ik glimlach om mijn eigen gedachtes.

Ik geef hem een kusje op zijn mond. Hij doet meteen zijn ogen open. "Goedemorgen", zeg ik glimlachend en sta op. "Morgen", zegt hij terug en gaat recht op zitten en leunt met zijn rug tegen de rand van het bed. "Lekker geslapen?", vraagt hij. Ik knik en loop naar mijn kledingkast. Ik pak even een broek en een shirt en loop richting de deur.

"Je kan gerust hier omkleden", zegt Jason ineens na al die stilte. Ik draai me om en kijk hem onzeker aan. "Ik zal niet kijken. Ik beloof het." "Uhm, o-oké, doe je ogen dicht en doe ze pas open als ik het zeg", beveel ik hem. Hij doet zijn ogen dicht en zet zijn handen er voor.

Ik kleed me snel om voor dat hij toch stiekem gaat kijken. "Klaar!", roep ik. "Volgende keer wil ik graag mijn ogen openhouden", zegt hij en loopt naar me toe. Hij komt dichterbij met zijn hoofd en geeft mij een zoen. Na een tijdje trekt hij terug. "Oke ik .kleed me even snel om en dan gaan we ontbijten", zegt hij."En dan hoop ik heel erg dat je er klaar voor bent om het mij te vertellen", zegt hij nog zachtjes er achter.

Ik slik even. Ik was dat helemaal vergeten. "Uh ja ik ga alvast naar beneden dan. Tot zo", probeer niks te laten merken. Ik loop naar de kamer uit en doe de deur achter me dicht.

Ik heb het ontbijt al klaargemaakt en hoor voetstappen naar beneden komen. Jason komt de keuken in. "Jij bent snel", zegt hij verrast.

We hebben gegeten en Jason ruimt de keuken op terwijl ik binnen gespannen op hem wacht. Ik denk na over hoe ik het aan hem moet vertellen, maar er komt niet echt iets van.

Jason loopt de woonkamer binnen en komt naast me zitten. "Oke, ben je er klaar voor?", vraagt hij heel serieus. "I-ik ben er klaar voor", zeg ik zo zeker mogelijk. "Denk ik", voeg ik er uiteindelijk toch achter.

"Oké. Ik ga het gewoon vertellen. Dan ben ik er tenminste van af", zeg ik en kijk Jason strak in zijn ogen aan.

"Het begon allemaal toen ik en Emmet iets hadden. Tenminste dat dacht ik. Op een dag bracht hij me naar huisje in het bos. Emmet was van een aardige en leuke jongen naar een duivels persoon. Ik werd daar dagen lang gehouden totdat ik te horen kreeg dat ik moest beginnen met werken. Ik moest met allemaal verschillende jongens tot aan oudere mannen in bed. Per dag gingen er tientallen mannen mijn kamer in en uit. Elke keer had ik vreselijke pijn. Ik miste mijn moeder zo erg. Ik kon er niks aan doen. Na maanden pijn te lijden was er op een dag een man die zijn telefoon was vergeten. Ik belde meteen de politie en vertelde alles. Ze kwamen en haalde me daar uit. Emmet en zijn vriendjes ,die andere meiden vasthielden, werden opgepakt. Ze kregen een bepaalde tijd taakstraf. Ik vond dat niet eerlijk, maar de rechter zei dat dit de hoogste straf was die ze konden krijgen", vertel ik in één keer.

"Na die gebeurtenis had ik Emmet niet meer gezien. Mijn hele leven stond op stelten. Ik vertrouwde geen enkel jongen meer. Een tijdje geleden hoorde jij daar ook bij, maar dat is nu het tegenovergestelde. Jij bent nu de enige jongen die ik vertrouw. De dag dat mijn moeder in het ziekenhuis terecht kwam, zag ik Emmet voor het eerst weer. En gelukkig was jij daar anders had het helemaal anders kunnen aflopen", ga ik verder.

"Elke keer als ik Emmet tegenkom, komen alle negatieve dingen weer voor me ogen. En daar word ik helemaal gek van. Ik wil een normaal leven leiden. Ik wil niet elke keer bang zijn van wat er zou kunnen gebeuren. Ik wil jou bij me. Voor altijd. Ik wil dat mijn moeder weer beter wordt. Ik wil gewoon een normale tiener zijn", roep ik en alle tranen die ik inhield stromen nu allemaal tegelijk. Jason trekt me in een knuffel.

Na een tijdje voel ik een druppel op mijn hoofd. Ik kijk op en zie dat Jason ook huilt. "Ashley, ik vind het vreselijk wat er is gebeurd en alles wat ik nu kan doen is bij je zijn. En dat ga ik ook doen. Ik zal je nooit laten. Ik zal je altijd steunen. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Je moeder wordt snel beter, geloof me", zegt hij en hij wilt verder gaan, maar hij wordt onderbroken door mijn telefoon die afgaat. Ik neem hem gelijk op.

"Hallo met Ashley." "Eh hallo met Dr. Van der Veer. Kunt u met spoed maar het ziekenhuis komen?" "Uh ja tuurlijk. Kunt u me vertellen waarom?" "Dat kan ik niet", zegt hij en hangt op.

"Oké dat was raar", zeg ik en loop al gelijk naar de deur. "Jason we moeten naar het ziekenhuis. Nu." "Oké, ik pak mijn autosleutels even."

.......

Ik heb het best wel druk met school dus daarom update ik niet zovaak. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Als jullie tips of ideeën hebben, reageer dan even hieronder of stuur me een berichtje! Verbeteren mag altijd!

Lots of love,

Melda