This Time It's Different

Hoofdstuk 29.

[Ashley]

Ik loop Bakker Bart binnen en zie mijn collega's al staan. Ik heb een paar weken vrij gekregen, omdat ik er moest zijn voor mijn moeder, had mijn baas gezegd.

David heet hij, een hele aardige jonge man van zevenentwintig. Samen met zijn moeder woont hij in een groot huis, midden in Rotterdam. Zijn vader is gestorven aan een hartaanval en ik kon dan ook altijd bij hem terecht als ik ergens mee zat.

"Kleintje!" roept David als hij me ziet en geeft me een knuffel.

Zijn haren zitten vast in een staart en hij heeft zijn kostuum aan. Zijn baard is netjes gescheerd. Voor een man van bijna dertig ziet hij er prachtig uit.

"Zin om weer te werken?" Ik knik en glimlach mijn tanden bloot.

"Nu alles weer goed gaat met mama en ik weer een ritme heb in mijn leven heb, eigenlijk wel."

Hij knikt en geeft een aai over mijn hoofd, wat hij altijd doet. "Je kan over vijf minuten beginnen, dan los je Mina af," zegt hij en wijst naar een meisje die ik nog niet ken.

"Nieuw?" Hij knikt en graait in zijn zakken, waaruit hij een bos sleutels haalt.

"Ja, het werd te druk hier," antwoord hij en drukt de bos met sleutels in mijn handen.

"Je moet vanavond afsluiten, alleen helaas. Ik moet naar mama toe, ze is vandaag jarig." Ik knik en stop de sleutels in de zak van mijn werkbroek.

"Als je wilt kan je morgen langs komen dan viert ze het."

Morgen is het zaterdag en was ik van plan een relax dagje te houden, desnoods zou ik even naar de spa gaan. De weken hier voor zijn zo stressvol geweest. De toestand met mijn moeder, Jason en Floris waar ik denk ik nog niet van af ben.

"Ik zal proberen te komen," zeg ik en kijk naar de klok. Nog twee minuten dan mag ik beginnen.

"Je kan alvast gaan aanmelden via het nieuwe systeem, dan ga ik de omzet bekijken."

Ik steek mijn duim op en loop naar achter, de kantine in. Helemaal in het hoekje zie ik het nieuwe apparaat staan. Een klein ding, opgehangen aan de muur. Aan de muur hangen allerlei kaarten met namen er op. Ik hang op de tweede rij helemaal rechts. Ik haal mijn kaart door het apparaat en zie dat er een tijd op staat.

Tevreden knik ik en loop weer terug naar David, die tevreden naar de omzet kijkt.

"Goed gedraaid?" vraag ik en kijk mee over zijn schouders.

"Jawel, alleen gaan de puntjes niet zo lekker," antwoord hij en laat me de balans van de puntjes zien.

Ze gaan inderdaad minder als altijd. Ik weet nog dat ze altijd goed verkocht werden, vooral gezinnen kochten het vaak.

"Nou we zien wel hoe het verder gaat, anders halen we het uit het assortiment."

David trekt zijn jas van de stoel af en doet hem binnen één beweging aan. "Ik moet nu echt gaan. Ik sms je straks wel over hoe het gaat. Zie je morgen als je komt," zegt David en drukt een kus op mijn wang.

"Dag!" roep ik hem nog na als hij de winkel verlaat.

Ik ga achter de toonbank staan, nadat Mina is weg gegaan en zie dat er een klein jongetje naar binnen komt lopen. Hij doet me denken aan Jason, door zijn grijze ogen. Ik druk die gedachte weg en glimlach.

"Hallo mevrouw," begroet hij me en kijkt naar boven, waarop de broodjes, taartjes en andere zoetigheden opstaan wat we verkopen.

"Hallo," zeg ik vriendelijk terug en tik met mijn nagels op de toonbank, een vaste gewoonte.