This Time It's Different

Hoofdstuk 19.

SORRY VOOR HET HEEL LANG NIET UPDATEN.

[Jason P.O.V]

Ik heb haar alleen gelaten, helemaal alleen. Zonder mij kan ze niet uit het ziekenhuis, ze kan niet naar huis, ze kan helemaal niks.

"Jason!" Ik kijk op naar mijn opa en zie dat hij me grijnzend aankijkt. Meteen denk ik aan de woorden van Floris.

'Je gaat haar binnen halen met haar gebroken hartje.'

Daarna heeft die nog flink gelachen. Ik moest haar vertrouwen winnen en haar binnen halen in de maffia. Ze zou goed zijn voor onze omzet, omdat ze hard is. Floris wist veel over Ashley, maar niet zoveel als ik nu.

"Wie is de gelukkige?" vraagt mijn opa en glimlacht. Mijn opa is nog vrij jong, hij is pas negenenvijftig. Meteen denk ik terug aan Ashley. Ze zit daar nu alleen, in het ziekenhuis. Ze had me ooit vertelt dat ze een nicht had die daar vlak woonde.

"Ze heet Ashley." Meteen voel ik me schuldig. Ik heb met haar gevoelens gespeeld, het ergste wat je kunt doen bij een meisje. "Opa," zeg ik zacht en ik bijt op mijn onderlip. Het is een vraag die ik nooit durfde te stellen en ik had altijd in gedachte dat ik het nooit hoefde te stellen. "Hoe heeft U oma ooit liefde gegeven?" Mijn opa kijkt verbaasd op. Hij legt zijn krant weg en haalt zijn bril van zijn hoofd.

"Je oma en ik waren soulmates. We hadden al zo veel meegemaakt. Toen we vijftien waren hadden we elkaar ontmoet. Het was een zomerse dag, dat weet ik nog heel goed. Ik was met een paar vrienden en zij met een paar vriendinnen. We gingen naar een soort club, hoe jullie jongeren het nu noemen. Er was muziek, er werd gedronken en er waren meiden. Je oma en ik hadden een leuke tijd samen. We spraken af, waren vaak bij elkaar en hadden de grootste lol. Toen we twee jaar een relatie hadden, zijn we uit elkaar gedreven door, haar vader die het niet eens was met alles. We hebben toen gevocht om bij elkaar te zijn, we klommen uit het raam om bij elkaar te zijn. Een paar maanden later zijn we betrapt en hadden een jaar geen contact meer met elkaar. We schreven alleen brieven, naar elkaar, die we thuis verstopten. Vele jaren later hebben we elkaar weer gezien. Ik was verhuisd naar een andere stad. Toen we elkaar zagen, waren we iets boven de twintig en zijn we opnieuw iets begonnen, dat we nooit hebben afgemaakt. En nu is je oma weg, maar ik weet dat ze over me waakt."

Mijn opa's woorden raken me, diep heel diep, in mijn hart. Ashley en ik hebben al zo veel meegemaakt. Leuke tijden, maar ook wat mindere. Ik moet haar bijstaan in deze periode. Hoe moeilijk het ook is. Hoe boos Floris ook gaat worden, het moet. Ik hou van haar. En dit keer is het echt, het voelt echt. Geen puber-relatie, maar een relatie waarin je met elkaar oud kan worden.

"Opa." Weer schiet mijn opa's hoofd omhoog en ik glimlach. Zijn tranen tijdens het vertellen, hebben plaats gemaakt voor een glimlach. "Als je met de gevoelens van een meisje speelt en je legt uit waarom je het deed. Kan ze dan nog van je houden?" Het voelt alsof ik een vijfjarige ben, die vraag waarom snoep niet goed voor je is. "Jas." Mijn opa zucht even en het lijkt alsof hij aan het nadenken is. "Als jullie liefde voor elkaar sterk genoeg is, dan halen jullie het samen. Zelfs als jullie een pauze nemen, dan komt het goed. Maar als jullie liefde niet goed is, kan je gedag zeggen." Mijn opa is altijd straight to the point, maar heeft (bijna) altijd gelijk. "Dank U wel, opie."

Ik zucht even en bedenk me dat ik terug moet gaan naar het ziekenhuis en alles aan haar moet vertellen.

[Ashley P.O.V]

"Je moeder is wakker," zegt een zuster en ik knik. Nog steeds heb ik de kleren van Jason aan, Jason de klootzak waarvan ik hou. Ik loop mijn moeders kamer binnen en schrik van alle bedrading die ik zie. Ik zie haar hartslag op de monitor en ben blij, dat ze gereanimeerd is. Ze draagt een ziekenhuisjurk en ik word misselijk van de geur, het typische ziekenhuisgeur. In de patiëntenkamers is het nog erger dan in de gangen, waar ik heb geslapen vannacht. Ik dacht dat Jason terug zou komen. Maar hij is weg gegaan. Hij weet hoe afhankelijk ik van hem ben.

"Mam," fluister ik zachtjes. Haar ogen zijn open, maar het lijkt alsof ze in een hele andere wereld zit. Ik schuif een krukje naar haar bed toe en ga er op zitten. "Ik heb je open ogen zo erg gemist." Ik pak haar hand vast en druk er een kus op. "Je bent zo'n sterke vrouw. Ik weet niet wat ze allemaal met je gedaan hebben, maar je bent zo sterk. Je hebt alles overleefd, echt alles." De woorden komen fluisterend over mijn lippen heen. "Ik hou van je mam. Tussen Jason en mij gaat het ook niet zo goed. Ik heb tegen hem geschreeuwd, hij is toen weg gestuurd en niet meer terug gekomen."

Met een zucht laat ik mijn moeders hand los en zie een dokter binnenkomen. "Ze kan je horen. Alleen heeft ze geen besef wie het kan zijn en is ze er met haar gedachtes niet bij." Ik knik en kijk naar mijn moeder. Alle slangetjes, maken me duizelig in mijn hoofd. "Ik wacht wel op de gang tot u klaar bent." De dokter knikt en ik loop de kamer uit.

Ik ga zitten in de familiekamer en zie dat er een jongen van mijn leeftijd naast me zit. Hij heeft bruin haar, dat in een mooie kuif omhoog zit en donker groene ogen. Het lijken net twee diamantjes, die in zijn ogen zijn gepropt. Zijn kleding ziet er vrij duur uit en hij lijkt niet verdrietig. Zijn gezicht is wat puntig, maar hij heeft prachtige jukbeenderen en een scherpe kaaklijn. Er speelt een grijns om zijn lippen en ik bedenk me dan dat ik aan het staren was. Ik ontwijk zijn grijnzende blik en pak een tijdschrift. Net als ik wil beginnen met lezen tikt hij me aan. Zijn groene ogen glinsteren en zijn lippen zijn gevaarlijk dichtbij.

"Jij bent Ashley toch?"