This Time It's Different

Hoofdstuk 21.

[Ashley]

"Hey, vertel me wat er aan de hand is Jason fucking Antonio!" schreeuw ik door zijn opa's auto heen. Dat die man zo rijk was, wist ik ook niet.

Jason's handen binden zich steviger aan het stuur en ik zie zijn knokkels wit worden.

"Schreeuw niet in deze auto," spuugt Jason en ik hoor zijn opa zuchten, wat me nog bozer maakt.

"Ze heeft alle recht om te schreeuwen Jason Antonio." Dank u. "Je hebt met haar gevoelens gespeeld niet zo'n beetje ook! Je hebt haar hart gebroken. Haar verdomme hart. Ze heeft uitleg nodig en de enige die dat kan geven ben jij."

Zijn opa's stem is kwaad, heel kwaad. Ik weet dat Jason en zijn opa een goede band hadden, maar dit had ik niet verwacht.

"Opie," begint Jason rustig.

"Nee Jas. Jullie gaan straks praten punt uit."

Een beetje ongemakkelijk beweeg ik heen en weer. Ze maken ruzie, om mij. Het is mijn schuld, dat zijn opa zo tekeer gaat. "Voel je niet schuldig om dit alles, Ashley. Jason is gewoon op het verkeerde pad begonnen, maar maakt het af op het juiste."

Ik knik en kijk naar Jason. Nog steeds zitten zijn handen sterk om het stuur geklemd. Zijn knokkels zijn wit en zijn kaaklijn is scherper dan ooit.

Damn.

"Ashley." Ik kijk recht in Jason's ogen en zie een vleugje pijn, verdriet en blijdschap gemixt met elkaar. "Het spijt me."

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en wikkel mijn handen in elkaar. Ik wil zeggen dat het me geen ene reet uitmaakt, maar het maakt me heel veel uit. Hij weet dingen over mij die ik zelf niet weet.

"Het geeft ni-" Ik word onderbroken door Jason die met zijn vuist op het stuur slaat en schreeuwt. "Het geeft wel, Ashley. Het geeft wel."

**

Jason parkeert de auto voor een groot huis en meteen weet ik dat het zijn opa's huis is.

"Ik ga even wat boodschappen halen en dan naar een kennis, zodat jullie alleen kunnen praten," zegt zijn opa en pakt zijn wandelstok. "Houd je van pasta, Ashley?" Ik knik en glimlach waterig als bedankje. Jason's opa stapt uit en meteen zucht hij.

"Kom mee naar binnen."

Ik knik en stap uit de auto. Het huis is mooi. De buitenkant is helemaal wit en er groeien een paar bloem op het grasveld ervoor. Er staan een paar mooie bomen, waaraan een paar appels zitten. Het grind onder mijn voeten, voelt lekker aan, alsof het net nieuw is.

"Ashley, kom. Alsjeblieft."

Weer knik ik en loop naar binnen.

Ik schop mijn schoenen uit en zie dat Jason mijn voorbeeld volgt.

Van binnen is het huis ook prachtig. Wit met goud, is het themakleur. Een witte bank en wat gouden details er op. De kasten zijn ook wit en de muren zijn mooi goud geverfd.

"Wil je wat drinken?" Jason's stem klinkt anders dan normaal. Het is zachter, veel zachter dan normaal.

"Water."

Hij knikt en ik hoor de kraan lopen. Een paar tellen later komt Jason terug lopen met twee glazen water.

"Bedankt," zeg ik en glimlach.

Hij glimlacht vaag terug en gebaard naar de fruitschaal. "Ik weet dat je van fruit houdt," zegt Jason en rijkt me een appel aan.

Behendig pak ik de appel aan en neem een grote hap. Ik voel een zoet-zure vloeistof over mijn lippen naar mijn kin lopen en Jason lacht. Zijn lach die ik een dag heb gemist.

[Jason]

"Wil je me vertellen over Floris?"

Ik schrik door die vraag en vergrendel mijn telefoon. Ashley kijkt me met een doordringende blik aan en ik knik. "Beloof dat je me laat uitpraten," fluister ik en pak haar rechterhand vast.

"Oké, Jason."

Ik haal alle herinneringen van de ochtend dat we Ashley tegen kwamen in me op en kucht even.

"De dag dat Melda en jij naar school liepen, zijn Floris en ik jullie gevolgd, het was midden in de week. Floris en ik hadden in een paar huizen, verder dan jou een feest gehad, een hele goede feest. Floris moest drugs brengen en ik ging met hem mee," vertel ik en ik zie een frons op Ashley's gezicht. Ze maakt een gebaar dat ik verder kan vertellen en uit troost, pak ik haar linkerhand vast.

"We moesten die ochtend vroeg naar huis, omdat iemand de politie had gebeld om te zeggen, dat er drugs was. We zijn hem gesmeerd en zagen jullie toen lopen. Floris wilde meteen achter Melda aan, maar ik hield hem tegen, omdat ik haar vriend ken. Ik moest jou versieren en er voor zorgen dat je bij zijn maffia kwam. Hij weet dat je op hoger niveau naar school gaat en goed bent in cijfers. Hij wilt je gebruiken als een CEO, of boekhouder, doet er niet toe eigenlijk."

Ik stop even en bekijk Ashley's gezicht die emotieloos staat. Ze is stil en het kijkt me diep in mijn ogen aan, om te controleren dat ik niet lieg. Haar ogen zijn leeg, helemaal leeg. Je kunt er niets in vinden, niet eens een vleugje verradenheid.

"Kan ik door gaan?" vraag ik een beetje bezorgd. Ze knikt afwezig en pakt mijn handen steviger vast, wat me een goed gevoel geeft.

"Je moest me in vertrouwen kunnen nemen, alles vertellen over je leven, hoe het allemaal in elkaar zit en dat soort dingen. Floris wist al veel over je. Hij was je aan het stalken, er hingen foto's van je in zijn kantoor. Van toen je klein was, tot nu toe. Ze komen van je Facebook, Twitter en andere pagina's die je ooit hebt aangemaakt. Ik moest je vertrouwen winnen en dat is gelukt. Het was een spel, voor hem, maar voor mij is het nu echt liefde geworden. Ik hou van je Ashley. Zo fucking veel."

Ik naar Ashley's gezicht en zie dat ze dood voor zich uitstaart. Weer kan je geen emotie van haar gezicht aflezen. Alles is leeg. Haar ogen lijken op die van een zombie, helemaal leeg. Geen emotie, geen kleur, alles lijkt weg.

"Ashley?" Mijn stem is zacht en onstabiel. Ze kijkt naar me en er valt een traan over haar wang, recht op onze handen.

"Ik wil nog zo veel weten, maar ik kan het nu niet vragen, Jason." Ze lacht sarcastisch en bijt op haar lip. Ze leunt naar voren, maar herstelt zich snel weer.

"Ik moet gaan." Ze haalt onze handen uit elkaar en meteen mis ik haar kleine handen in die van mij. "Ik bel of kom wel langs als ik er klaar voor ben. Zoek me niet op, oké?" Ik knik machteloos en Ashley staat op.

Ze heeft nog steeds mijn kleding aan en dat laat me glimlachen. Ze wandelt langs me naar de gang en ik kan horen hoe ze haar schoenen aan trekt en de deur sluit. Ik voel een brok in mijn keel en bijt op mijn lip.

Ik heb haar hart gebroken.