Σε θελω δικό μου.

Part 30

"Ιλικρινα δεν με ενδιαφέρει η κουβεντούλα μας"είπα αλλα απο μέσα μου πέθαινα να την κάναμε αυτή την συζήτηση.
Γέλασε.
"Εισαι η χειρότερη ψευτρα δεν μπορείς να μου κρυφτείς Μαρίνα."
Οδηγούσε με κανονική ταχύτητα.
Αλλα μόνο η παρουσία του εκανε να καεί το κορμί μου.
"Άρη ιλικρινα δεν ξερω τι πρεπει να σου πω"είπα αναστεναζοντας.
"Δεν χρειάζετε να πεις τίποτα"
"Ο καημένος ο Γρηγόρης θα νομίζει οτι τον εστεισα επίτηδες."
"Θα σταματήσεις να μιλάς για αυτόν τον μάλ-"
"Σκάσε δεν εχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς ετσι για εκείνον"
Μόλις του είπα Σκάσε το μετάνιωσα αμέσως.
Σταμάτησε στη άκρη του δρόμου.
Και σε κλασματα δευτερολέπτου έπιασε το πηγούνι μου κάνοντας με να τον κοιτάξω στα ματια.
Με έφερε σε απόσταση αναπνοής απο το δικό του.
"Εμένα μικρη να μου μιλάς ωραια γιατι μπορώ να σε βασανισω πολυ εύκολα."
Πάγωσα.Και δεν ηταν μόνο απο αυτο που μου είπε ειναι και απο τα πανέμορφα ματια του.
"Να με βασανισεις;Θα με χτυπαγες;"
Γέλασε
"Οχι αλλα θα σου εκανα χειρότερα"
"Τι εν-ενοεις;"είπα με τρεμάμενη φωνη.
"Να σου κανω το καλυτερο έρωτα της ζωής σου να φωνάζεις το όνομα μου και εκει που τελείωνες να σε άφηνα"
Με άφησε άφωνη δεν είχα τι να πω απο την μια φοβήθηκα απο την αλλη θα το ηθελα παρα πολυ.
Αλλα διάλεξα το πρώτο.
"Εισαι ανώμαλος"είπα και τον εσπροξα.
Γέλασε.
"Μικρη δεν μπορείς να κρυφτείς"είπε και άρχισε το αυτοκίνητο.
Είχα κατακοκκινισει.Δεν μιλήσαμε για την υπόλοιπη διαδρομή.
Φτάσαμε ξανά σε αυτο το λοφακι.
Βγήκα πρώτη και άρχισα να περπατάω γρήγορα.
"Μαρίνα!"είπε και μου άρπαξε το χέρι.
"Τι θέλεις;"
"Να μιλήσουμε"
"Και τι να πούμε ρε σύ Άρη;"
"Γιατι θυμωσες ετσι ξαφνικά και ήθελες να φύγεις.Ας πούμε."
"Γιατι ετσι"
"Μαρίνα μην παίζεις μαζί μου"
"Γιατι σε πληγώσαμε;"είπα με ειρωνικο τόνο.
"Κόψε τις βλακείες και μιλά"
"Δεν έχω τι να σου πω"
"Λες ψέματα"
"Κοίτα απλα ξενέρωσα και ηθελα να φυγω"
"Δεν εισαι αυτός ο τύπος που θα έφευγε χωρίς να πει τίποτα."
"Ειδες που δεν με ξερεις;"
"Σε ξερω Μαρίνα"
"Είχες εμπειρία απο καμια που μου έμοιαζε στον χαρακτήρα και τωρα νομίζεις πως με ξερεις;"
"Λες μαλακιες!Οχι ρε Μαρίνα σε ξερω γιατι ξερω πως κατα βάθος εισαι γλυκός και καλός άνθρωπος απλα κανεις την σκληρή και δεν ξερω γιατι."
Δεν μίλησα απλα κοιταζα στο βάθος τον ουρανό.
"Άρη σεβασου την απόφαση μου να μην ξαναμιλήσουμε."
"Δεν προκειτε να το κανω Μαρινα και το ξερεις.Πες μου γιατι θυμωσες."
Αναστέναξα.Μετα ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του πατέρα του.
Άρχισαν να βουρκωνουν τα ματια μου.
Φτάσαμε στο λοφακι.
Η θέα ηταν πάλι πανέμορφη.
Ο Άρης με τράβηξε απο το χέρι με αποτέλεσμα να γυρίσω προς το μέρος του και ένωσε τα χείλη μας.
Το φιλί ηταν πιο γλυκό αυτή την φορά με εκανε πάλι να χάσω την γη κατω απο τα πόδια μου.
Το συναίσθημα ηταν υπέροχο.
Μόλις σταμάτησε ακούμπησε το κουτελο του στο δικό μου.
Κλείσαμε και οι δυο τα ματια μας.
"Μιλά μου."
"Δεν ξερω Άρη"
"Σε παρακαλω"
Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα απο τα ματια μου.
Σήκωσε το πηγούνι μου.
"Πες μου πανέμορφη μου."
Κοκκινησα.
"Άκουσα..."
"Τι;"
"Η Σονια ειναι αραβωνιαστικα σου;"είπα και πάγωσε.

Σας άρεσε;;;Ελπίζω ναι.Ηθελα να σας ευχαριστήσω για ολα τα υπέροχα σχόλια!Και φυσικα τους ψήφους σας!Σχολιαστε και ψηφίστε και αυτο το κεφάλαιο πείτε μου γνώμες ηταν βαρετό;Περιμένατε κατι αλλο;Τι περιμένετε στο επόμενο;μπορεί να μπει αύριο.Έχω αρκετό χρονο τωρα οπότε θα γράψω σύντομα!