Σε θελω δικό μου.

Part 34

Δεν ηθελα να γυρίσω.Την ηξερα αυτή την φωνη.
Αλλα γύρισα.
"Α-Αρη;"είπα με βουρκωμένα ματια.
Ήμουν πια όρθια.Η οργή ηταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
"Πως τόλμησες να φύγεις;;;"φώναξε γεμάτος οργή.
"Α-Αρη"
"Σε ρώτησα κατι"συνέχισε να λέει φωνάζοντας.
Έσκυψα το κεφάλι μου.
"Πρεπει να φύγεις"
"Τι είπες;"
"Είπα οτι θελω να φύγεις!"είπα φωνάζοντας ενώ τα δάκρυα κυλαγαν ασταμάτητα πανω στο πρόσωπο μου.
Άρχισε να με πλησιάζει πολυ γρήγορα.
Ένωσε τα χείλη μας με δύναμη.Το φιλί ηταν βίαιο αλλα το ηθελα παρα πολυ.Δεν σταματαγα.Τον ηθελα.Τωρα.Και για παντα.
"Οχι δεν θέλεις"
"Άρη...."
"Γιατι έφυγες;"είπε ενώ ακούμπαγα το κούτελο μου στο δικό του.
"Άρη γιατι ήρθες;"
Με κοίταξε στα ματια.
"Γιατι όπως σου είπα εισαι δικιά μου.Μονο δικιά μου."
Κοκκινησα.
"Άρη δεν-"
"Πανέμορφη μου πες μου γιατι έφυγες;Εκανα κατι;Ειπα κατι;"
"Άρη συγνωμη"είπα και χώθηκα στην αγκαλιά του.
"Οχι δεν έκανες τίποτα"συνέχισα.
"Τότε γιατι;"
"Δεν μπορώ να σου πω"
Έπιασε τα μαλλιά του με το χέρι του.Ηταν αναστατωμένος.
"Γιατι ρε γαμωτο γιατι δεν μπορείς;Σου εκανε κανεις τίποτα;σου είπε καν-"
Εκανε μια παύση με κοίταξε στα ματια .
"Ο πατέρας μου"
Γουρλωσαν τα ματια μου.
"Ποιος;"είπα.
"Ο πατέρας μου σου εκανε κατι"
"Οχι Άρη"
"Μπορεί οχι εκείνος αλλα όλες τις βρώμικες δουλειές τις βάζει να τις κάνουν άλλοι"
"Οχ-"
"Σε πείραξε κανεις;Σου είπε κανεις τίποτα;Σε εκβίασε κανεις;Πες μου την αλήθεια σε ικετεύω."
Δεν μίλησα.
"Θα τον σκοτώσω τον μαλακά!"
"Άρη μην μιλάς ετσι για τον πατέρα σου"
"ΕΙΝΑΙ!ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΙΝ ΝΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΕΥΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!"
Φώναζε.
Με πήρε απο τα χερια.
"Συγνωμη ζωή μου για οτι και να σου εκανε."είπε και τα ματια του ηταν γεμάτα λύπη.
Με είπε ζωή του;;;
"Άρη δεν φταις εσυ!"
"Θα τον καταστρέψω!"
"Ησύχασε αγαπη μου"είπα πιάνοντας τον απο το πρόσωπο του.
Οχ Θεέ μου τον είπα αγαπη μου.
"Πως με είπες;"είπε και εμφανίστηκε αυτο το ειρωνικο χαμόγελο του.
"Άρη σε είπα Αρη"
Με τράβηξε πανω του.
"Πως με είπες;"
Και ένωσε τα χείλη μας.Το φιλί ηταν γεμάτο πάθος.
"Αγαπη μου"είπα και τον κοίταξα στα ματια.
"Ειναι τέλειο"
Με παρακαλούσε να του πω για την άγνωστη γυναίκα.Και του είπα.Στην αρχή ηταν εξοργισμένος.Και μου ζητούσε συγνωμη.Μετα χαλάρωσε.Τωρα περπατούσαμε δίπλα στην θάλασσα κρατώντας χέρι.
Σταμάτησε και με κοίταξε στα ματια.
"Πρεπει να ξεγελάσουμε τον πατέρα μου."
"Τι ενοεις;"
"Μαρίνα ο μόνος τρόπος για ξεγελάσουμε τον πατέρα μου ειναι να του δείξουμε αυτο που θελει."
"Δεν καταλαβενω"
"Δήλαδη..."είπε αναστεναζοντας.
"Να κανω πως είμαι ερωτευμένος με την Σονια"
Η καρδιά μου σταμάτησε.
"Οχι δεν θελω δεν θα αντέξω να σε βλέπω με αυτήν."
"Ουτε και εγω να μην είμαι κοντα σου"είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο μου.
"Τότε μην το κανεις"
"Πρεπει να κανω οτι θελει για να τον ξεγελάσουμε"
"Γιατι ομως πρεπει να τα πληγωθεις και να πονεσεις εξέτιας μου."
"Γιατι Μαρινα Αντωνοπουλου Σ'αγαπω και θα εκανα τα παντα για να σε προστατεψω και να είμαστε μαζί"
Και ο κόσμος γύρω μου χάθηκε.Δεν με ενοιαζε τίποτα.
Τον αγκαλιασα Σφηχτα και άρχισα να τον φιλάω.Τον φιλαγα σαν να μην υπάρχει αυριο.
Τον αγαπούσα.
Σταμάτησα και ενώ είχα ήδη τυλιγμένα τα χερια μου γύρω απο τον λαιμο του μίλησα.
"Και εγω σαγαπω"
Γυρίσαμε σπιτι στον μπαμπά μου.
Χάρηκα πολυ που θα έφευγα.Δεν με κράταγε τίποτα εδω πια.
Είπα στον Άρη να με περιμένει εξω.
Μπήκα μέσα και πηγα κατευθείαν στο δωματιο μου.Ετοίμαζα την βαλίτσα μου.
Πηγα να βγω απο το δωματιο μου.
"Που πας αγαπη μου;"άκουσα τον μπαμπά μου να λέει.
"Φεύγω"είπα αναστεναζοντας.
"Μα πριν λιγο καιρο ήρθες"
Άφησα κατω την βαλίτσα και γύρισα να τον κοιτάξω.
"Κοιτά ήρθα εδω για λιγο καιρο γιατι έγινε κατι στην Αθηνα και ηθελα να ξεφύγω.Για κανένα αλλο λόγο δεν ήρθα.Και σε καμια περίπτωση για να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.Εμεις πατέρα δεν γινεται να σταματήσουμε να είμαστε Συγγενείς αλλα για εμένα δεν είμαστε.Σε μισώ και πιστεύω οτι αυτο θα κανω για παντα.Δεν άξιζες τίποτα για εμένα.Κανε την ζωή σου και ξεχνά με εμένα.Δεν υπάρχεις για εμένα."
Με κοιταζε γεμάτος λύπη.
"Αντίο"
Είπα και πήρα την βαλίτσα μου.
Βγήκα εξω.
Έπιασα το χέρι του Άρη και τον τράβηξα προς το λιμάνι.Θα φεύγαμε με το πρώτο πλοίο για αθηνα που ηταν σε λίγα λεπτά.
Φτάσαμε με τα πόδια και πλησιάζαμε τον κοσμο που ηταν μαζεμένος για να επιβιβαστεί στο πλοίο αλλα μακριά ειδα γνωστά πρόσωπα.Ε οχι δεν το πιστευω.Χαμογέλασα.
"Άντε ρε παιδια δέκα ώρες να έρθετε!"είπε ο Μιχάλης χαμογελώντας ειρωνικά.
"Το ερωτευμένος ζευγάρακι μας έκανες την τιμή να έρθει"είπε ο Κώστας.Και γελάςανε.Οι δυο τους.
Η Λιλη βαρεσε το χέρι του Μιχάλη εκείνος μορφασε εκανε πως πονεσε.
"Φιλενάδα έτρεξε και με αγκάλιασε"
"Μου ελλείψες τοσο πολυ!"είπε.
"Τωρα βλέπω πως εισαι μια χαρα"είπε πονηρά κλείνοντας μου το μάτι και κοιτάζοντας τον Άρη.
"Ε ναι αμάν καιρός ηταν!"είπε χαμογελώντας η Δάφνη αγκαλιάζοντας και εμένα και τον Άρη.
"Πως ήρθατε;"
"Ε καταλάβαμε ποσο κόλλημα εχει μαζί σου ο κολλητός μας μαζί σου και λεμε Ε ναι θα παει να την βρει και τάραααααννν να μαστε"είπε ο Κώστας.
"Και μόλις το είπαμε στα κορίτσια μας τα έπαιξαν ήθελαν να έρθουν και αυτές και...ήρθαν."είπε ο Μιχάλης.
"Σας κάναμε την χάρη"είπαν και οι δυο κολλητές μου.Ναι θεωρούσα και την Δάφνη κολλητη μου.
Γέλασα.Πρωτη φορα ενιωθα τοσο χαρούμενη και ευγνώμων.
"Παμε ομως γιατι δεν νομιζω να μας περιμένει το πλοίο."είπε ο Άρης.
Και ετσι μπήκαμε μέσα.
Πριν μπω κοίταξα πισω μου.Ηταν όμορφα εδω και επιτέλους έχω και μια ωραια ανάμνηση απο αυτο το μέρος.
"Αντίο" ψιθύρισα.

Λοιπόν;;;Ενδιαφέρον;;;Σκέφτομαι να κανω δεύτερο βιβλιο για αυτή την ιστορία.Τι λέτε;Η θέλετε να συνεχίσω σε αυτή η σε αλλη;Επεισης διαβάστε τον δεύτερη μου ιστορία "η κόλαση και ο παράδεισος μου."και πείτε μου αν σας αρέσει.Ευχαριστω που διαβάζετε την ιστορία μου.Και που την ψηφίζεται και φυσικα που σχολιάζετε.Σας αγαπάω παρα πολυ.
Με αγαπη,
Λιλη •-•