Σε θελω δικό μου.

Part 10

"Και που ακριβώς πάμε"
"Εσυ που λες σπιτι μου"
"Μα μα ρώτησες τους γονείς σου αν θέλουν ή μπορουν;"
"Μην ανυσιχεις λύπουν"
Τι ενοουσε λύπουν;
"Ναι αλλα μπορεί να έρθουν και να τους ενοχλώ"
"Λύπουν.Για δουλειές.Εξωτερικο."
Μα φυσικά δισεκατομμυριούχοι ειναι οι άνθρωποι που να αλλού να λύπουν;.Αλλα ο Άρης;
"Πρέπει να ρωτήσω την Μαμα μου"
"Πάρε την στο κινητό"
Δεν μηλισα αν το μάθαινε θα γέλαγε.
"Δεν έχεις μονάδες;"
" εε οχι"
"Τότε;"
"Δεν έχω"
"Τι δεν έχεις;"
Μα καλα βλάκας ειναι;όμορφος βλάκα πάντως.
"Κινητό;"είπε και ντράπηκα
"Τότε θα πάρεις απο το σπιτι μου."συνέχισε.
Αυτο ηταν;Χωρίς γέλια;Δεν με κοροϊδέψε;
"Ε-ευχαριστω"
Στην υπόλοιπη διαδρομή επικράτησε απόλυτη σιγή.
Τότε κατάλαβα πού βρισκόμαστε.Αυτή ειναι η πιο ακριβή τοποθεσία στήν πόλη.Ολοι οι "σημαντικοί"
εδω εμεναν.Επιτυχημενοι επιχειρηματιες,έμποροι,εφοπλιστες,πολιτικοί ,ολοι ολοι.Και εγω,βρισκόμουν εδω μαζί με τον πιο γοητευτικό άντρα που γνώρισα ποτέ μου.
Αναμεσα σε αυτα τα τεράστια πανάκριβα σπίτια με θέα ,τα παντα ,σταματήσαμε μπροστά στο πιο όμορφο.Ηταν απλά πανέμορφο.Μπηκαμε στο γκαράζ που παρεμπιπτόντως ηταν πιο μεγάλο απο το σπιτι μου και βγήκαμε έξω.Μεσα υπήρχαν αλλα τουλάχιστον πέντε αυτοκίνητα.Ολα πανάκριβα απο τα καλύτερα.
Είχα μηνει άφωνη.Ο χώρος ,το σπιτι, σου προκαλούσε δέος.
"Έλα πάμε"
Διέκοψε τις σκέψεις μου και άρχισα να τον ακουλουθω.
Ανέβηκαμε τα σκαλιά και επειδή το σπιτι του ηταν ουσιαστικά ΜΙΑ ΠΟΥΚΑΤΟΙΚΙΑ με πέντε ορόφους συνδεμενη σαν ενα έπρεπε να ανεβουμε στον τελευταίο όροφο που βρίσκονταν το δωμάτιο του.
Ολοι ομως οι όροφοι ηταν απλά σαν να βρισκόσουν...σε ενα παραδεισένιο σπιτι με τα πιο ακριβά διακοσμητικά και γενικά τα ΠΑΝΤΑ!Το δωμάτιο του ηταν στο τέλος του διαδρόμου και ενώ περίμενα να ειναι μικρό δωμάτιο εννοώ ΠΟΣΑ ακόμη να χωράει αυτο το σπιτι και τότε ..εμφανιζετε μπροστά μου ενα δωμάτιο....ΤΕΡΑΣΤΙΟ δεν ήξερα οτι υπήρχαν τοσο μεγάλα δωμάτια.Οι τοίχοι ηταν βαμμένοι με ενα ανοιχτό μπλε χρωμα και ενα "βασιλικό" κρεβάτι ηταν κολλημένο στον τοίχο.Απεναντι ηταν το γραφείο του.Με τον ακριβό του υπολογοστη και όλα τα απαραίτητα.Και ολο το υπόλοιπο δωμάτιο ηταν διακοσμημένο υπέροχα.
Μάλλον θα το κατέλαβε οτι είχα μηνει άφωνη και γέλασε ειρωνικά.Αλλα και αυτο το χαμόγελο του ηταν υπέροχο.
"Τι;"
"Τίποτα"είπε ειρωνικά.
"Το τηλέφωνο;"
"Απο εδω"μου έδειξε με το χέρι του την πόρτα για να περάσω και ήρθε απο πίσω μου.Εκαιγα ολόκληρη.
Νόμιζα πως θα εκραγώ.Κοκκινησα μέχρι αϊδιας.
Κατεβήκαμε στο σαλόνι που παρεμπιπτόντως ηταν υπέροχο όπως το υπόλοιπο σπιτι και μου έδειξε ενα ασύρματο τηλέφωνο το σήκωσε και μου το έδωσε μόνο που τότε συνέβη το μοιρεο.
Ακούμπησαν τα δάχτυλα μου τα δικά του.Ολο το σωμα μου ηλεκριστικε.Αυτος θα ειναι ένας ΠΟΛΥ δύσκολος ένας μήνας....