Σε θελω δικό μου.

Part 33

Ολα όσα σχεδίασα είχαν πραγματοποιηθεί.Ημουν στην Πάρο εδω και δυο εβδομάδες.Η καρδιά μου πονάγε απο την μακρινή απόσταση του Άρη.Η καθε μερα ηταν χειρότερη απο την προηγούμενη.Η Μαμα μου στην αρχή διαφώνησε αλλα στο τέλος την έπεισα.Το είπα μόνο στην Λιλη και μιλάγαμε συχνά και στέλναμε μυνηματα.Και ζήτησα συγνωμη απο τον Γρηγόρη και απλα του είπα οτι θα φυγω για λιγο,ήθελε να μάθει περισσότερα αλλα στο τέλος με κατάλαβε και δεν ρώταγε αλλο.Το είπα και σε όλους στην ομάδα μου.Στον Κ Γιωργο σε όλους.Πληροφορισα και τη σχολή για την απουσία μου.Εδω βρήκα μια δουλειάς.Σε ενα κατάστημα.Ωσο για τον Άρη...δεν του είπα τίποτα.Τιποτα.Εφυγα ετσι..απλα...χωρίς καμια εξήγηση.Το τηλέφωνα ηταν αςταματηςτα το ιδιο και τα μηνύματα αλλα δεν είχα δύναμη να τα διαβαςω.Η Μαμα μου μου έλεγε συνεχεια απο το τηλέφωνο πως εκείνος ερχόταν καθε μερα σπιτι μου να την ρωτάει που είμαι.Δεν του έλεγε.Αλλα μου είπε πως φενοταν πολυ πληγωμένος.Και οταν μου το είπε αυτο η Μαμα μου η καρδιά μου μαυρίσε.Κλειστηκα στον εαυτό μου.Τον πλήγωσα.Πολυ.Μισουσα τον εαυτό μου αλλα το εκανα για το καλυτερο.
Ο πατέρας μου οταν το έμαθε χάρηκε πολυ!Πιστεψε οτι του έδωσα μια καινούργια ευκαιρία.Τι ανόητος.Σε αυτόν τον άνθρωπο δεν αξίζει τίποτα.Ηταν εδω και το "κοριτσι" του αλλα στην πραγματικότητα ειναι μια τσουλα.Δεν θελω ουτε να τους κοιτάω μου γυρίζουν τα έντερα.Μονο μίσος καμια αγαπη.
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα στο σπιτι.Ηταν ενα μεσαίου μεγέθους σπιτι αλλα όμορφο.
"Αγαπη μου γύρισες!"εμφανίστηκε ο πατέρας μου με ενα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.
"Τι θες πατέρα;"είπα ωσο πιο ψυχρά μπορουσα.
"Ελα να φάμε"είπε χαρούμενος.
"Δεν πεινάω.Εφαγα"
"Πότε;χωρίς παρέα;"
"Δεν μου χρειάζετε παρέα.Και ιδικά η δικιά σας."είπα κοιτάζοντας μέσα στην τραπεζαρία που ηταν και η αλλη.
Δεν περίμενα για την απάντηση του.
Μεσα στο δωματιο μου.
Έβαλα την τσάντα μου πανω στο κρεβάτι μου και έκατσα κατω δίπλα στο κρεβάτι.
Κοίταξα το κινητό μου.Δεν πίστεψα στα ματια μου.
57 αναπάντητες ο Άρης ηταν τρελός.Γιατι δεν με αφήνει;Γιατι μου το κανει αυτο;
28 μυνηματα δεν τόλμησα να τα διαβάσω.
Έκλεισα το κινητό μου.
Άρχισα να κλαίω.
Επρεπε να βγω εξω να πάρω αέρα.
Τα παράτησα ολα.
Δεν πήρα τίποτα μαζί μου.
Πηγα δίπλα στο λιμάνι και μετα πηγα βόλτα.
Έφτασα σε ενα απομονωμένο μέρος και έκατσα πανω στο τοίχος και απο κατω μου χτυπούσαν τα κύματα πανω στον τοίχο.Αυτο ηταν το δικό μου μέρος.Εδω ερχόμουν οταν ήμουν στεναχωρημένη.Αγκαλιασα τα πόδια μου και έκατσα να κοιτάω τα κύματα.
"Πως τόλμησες να φύγεις;"
Το αίμα μου πάγωσε.

Γεια σας!Παιδια πως σας φάνηκε αυτο το κεφάλαιο;Προσπάθησα να το κανω όσω πιο ενδιαφέρον.Πειτε μου.Τι περιμένετε να γίνει;Θελω να ακούσω γνώμες σας.Ψηφιστε σχολιάστε!Τα λεμε αυριο!
Με αγαπη,
Λιλη •-•