Σε θελω δικό μου.

Part 8

Λοιπονννν σημερα ειναι η δεύτερη μερα σχολείου και το μόνο άτομο που αποφεύγω παρά πολυ θα ειναι εκει (τελειααααα :( )
Κάνω ένα μπάνιο μήπως και ξεχαστω λίγο αλλα δεν πιάνει τον σκέφτομαι συνέχεια.
Ντύνομαι με τέτοιο τροπο ώστε να μην θυμίζει τίποτα απο χτες.μα μην δείχνει το σωμα μου.
Μίλησα με την Μαμα μου για την τιμωρία τις έκρυψα πολλα (αυτά με τον Άρη δηλαδή) και της είπα απλά οτι μίλαγα με την Λιλη εκείνη απλά μου είπε να προσέχουμε πιο πολυ αλλα δεν θύμωσε.
"Πάω Μαμα"
"Γεια σου αγάπη μου να έχεις μια υπέροχη μερα και να προσεχείς ε;"
Μου χαμογέλασε και έφυγα.
Στο δρόμο σκεφτομουνα τι θα γίνει σημερα.
Η αλήθεια ειναι οτι είχα παρά πολυ άγχος.Ηθελα και δεν ηθελα να τον δω.Μα καλα απο ποτε δίνω εγω τόση σημασία σε ένα αγόρι;
Στην πόρτα με περίμενε η Λιλη με ένα χαμόγελο ως τα αφτια.Ωχ τι σκαρωνει;
"Καλώς την κυρία που καεί καρδιές"
"Λιλη!"
"Τι; Άδικο έχω;"
"Καμία σχέση με την πραγματικότητα"
"Ναι ναιιι σίγουρα οτι πεις" μου έκλεισε το μάτι και μπήκαμε μέσα.
Ξαφνικά όλα τα κορίτσι άρχισαν να φωνάζουν
"Θεέ μου ήρθαν"
"Ειναι τοσο όμορφοι"
"Κουκλοι"
"Θελω να τους φίλησω"
"Τα έχουν όλα"
Και να τσιριζουν τοσο πολυ που με εκνευρισαν.
"Μα καλα τι ειναι παλυ;"
"Πάμε να δούμε" μου είπε η Λιλη.
Τα κορίτσια σχημάτισαν ένα ημικυκλιο στην πόρτα και για να δούμε και εμείς κάναμε πόλεμο για να περάσουμε.
Όταν πια μπορουσα να δω έμεινα δεν μπορουσα να το πιστευσω.
Οχι μια αλλα ΤΡΕΙΣ Ferrari παρκαρισμένες μια πίσω απο την αλλη μπροστά στην είσοδο.
Ξαφνικά άνοιξαν οι πόρτες των αυτοκινήτων ταυτόχρονα σαν να το είχαν κανονίσει.
Νόμιζα οτι τα ματιά μου θα πεταχτούν εγω απο τις θέσεις τους.
Ο Άρης βγήκε απο την μαύρη
Άλλος ένας απο τη κόκκινη.
Και ο άλλος απο την ασημένια.
Ολοι εδω πέρα είχαν πανάκριβα αυτοκίνητα αλλα τοσο ακριβά κανένας.
Τώρα θα μου πείτε εγω πως πάω σε μια πανάκριβη σχολή ε η απάντηση ειναι με υποτροφία.γιαυτο δεν τέριαζα καθολου και ειμουν ευγνωμον που γνώρισα κάποιον σαν την Λιλη.
Ολοι είχαν τα παντα τελευταία τεχνολογίας οτι πιο ακριβό υπήρχε στη αγορά.Απο ρούχα μέχρι αυτοκίνητα.
Λοιπόν βγήκαν απο τα αυτοκίνητα τους και για πρώτη φορά στην ζωή μου ΕΓΩ! έμεινα με ανοιχτό το στόμα.Αλλα μετα απλά πήγα πίσω και τους κοιτούσα.
Ηταν σαν να είχαν βγει μόλις απο περιοδικό.
Με πανάκριβα ρούχα που τους τεριαζαν απόλυτα.
Και οι τρεις γυμνασμένοι (φαινοταν)και όμορφοι.
Ποιοι ηταν; Σίγουρα απο την αφρόκρεμα της Αθήνας.
Μέσα στο πλήθος νόμιζα οτι ειμουν ασφαλείς απο το να με δει ο Άρης αλλα έκανα λάθος.
Με είδε αλλα δεν πρόλαβε να κανει τίποτα άλλο αφού γύρισα και έφυγα σαν κοινηγημενη.
Μπήκα στην τάξη μου και πρώτη ώρα είχα με την Κ.Αθανασιου.
Όταν μπήκαμε πια ολοι μέσα έλειπε μόνο ένας και μαντέψτε ποιος!
Η Λιλη με ρώταγε γιατι έφυγα τοσο απότομα εγω απλός της είπα οτι ηθελα να πάω γρήγορα στην τάξη για να κάνω καλητερη εντύπωση στην Κ.Αθανασιου.Δεν με πίστεψε αλλα τι να κάνω δεν μπορουσα να πω την αλήθεια.
Μετα απο πέντε λεπτά μπήκε και εκείνος και όλα τα κορίτσια έπαθαν αμοκ εγω απλά μια ταχυπαλμια.
Καθώς ερχόταν εγω έκανα πως δεν τον πείρα είδηση και έσκυψα το κεφάλι μου και καλα οτι "διαβάζω"
Αλλα ενιωθα τα ματιά του καρφωμένα πάνω μου.
Έκατσε απο πίσω μου και δε άντεχα ηθελα να φύγω απο εκει αλλιώς θα παρθένα καρδιακό.
Διέκοψε την σκέψη μου η κυρία Αθανασίου.
"Καλημέρα παιδια ανοίξτε τα βιβλία σας να αρχίσει το μάθημα ά και μην ξεχάσω να σας το πω η ομάδα εργασία του τριμήνου θα αρχίσει απο σημερα για να μην έχετε δικαιολογίες και παραπωνα οτι δεν είχατε χρονο!καθε ομάδα αποτελείτε απο δυο άτομα αλλα μην χαίρεστε δε διαλέγετε εσείς με ποιον θα συνεργαστείτε.Τα ζευγάρια θα σας τα ανακοινώσω στο τέλος της ώρας."
Ολοι η τάξη άρχισε την μουρμούρα.
"Ησυχία πίσω στο μάθημα μας τώρα!"
Εγω είχα παρά πολυ ανχος γιατι δεν ήξερα κανέναν και ολοι σχεδόν ηταν ψώνια απλά ερχομουνα να μου τύχει η Λιλη.
Λ:"αν δεν τύχει να είμαστε μαζί στο ορκιζομαι θα αυτοκτονισω δεν κάνω πλάκα δεν συνεργάζομαι με αυτές τις ψωνάρες"
Καλα αυτο το κορίτσι μάλλον διαβάζει την σκέψη μου.
"Λιλη;"
"Ναι;"
"Λέω μήπως μήπως διαβάζεις την σκέψη μου;"
Με κοίταξε με μια έκφραση όλο απορία και μετα αρχίσαμε να γελάμε αλλα σιγά μην μας ακούσει η Κ.Αθανασιου.
Η ώρα πέρασε βασανιστικά αργά δεν άντεχα άλλο ηθελα να μάθω το ζευγάρι μου.
"Μαρίνα Σοφιανου με..."
Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή δεν άντεχα αλλο.
"Τον Άρη Αγοπουλο"
Πάγωσα.
Τι;χαχα μάλλον λάθος θα άκουσα.Ολη η τάξη γύρισε να με κοίταξει,οχι δεν άκουσα λάθος το άτομο που θα περνούσα το υπόλοιπο μήνα κάνοντας μια από τις πιο σημαντικές εργασίες ειναι ο Άρης.
Η Λιλη το έπαθε το εγκεφαλικό.
Άκουσα ένα σιγανό ειρωνικό γέλιο απο πίσω μου και απλά μάντεψα πως ηταν ο Άρης.
"Άντε ρε φίλε πήρες το φυτό της τάξης χαχαχα"είπε ο φίλος του.
Εκείνος δεν απάντησε.
Περίμενα να φτάσει το τέλος της ώρας η καθηγήτρια μας έδωσε το θέμα που θα ασχοληθεί το κάθε ζευγάρακι-ομάδα και η Λιλη δεν φενοταν πολυ ευχαριστημένη με το ζευγάρι της που ήταν ο Πάνος ο τέταρτος πιο δημοφιλείς στο σχολείο (και πολυ ωραίος αλλα αλαζόνας)μετα απο τον Άρη και τους δυο κολλητούς του που ακόμα δεν ηξερα τα ονόματα τους.
"Θα σας συνιστούσα να ξεκινάγατε σημερα τις εργασίες σας μην χάνετε χρονο αυτή η εργασία μετράει τουλάχιστον για το 40% τον βαθμών σας"
Χτύπησε το κουδούνι και επειδή δεν μπορουσα να αντιμετωπίσω τον Άρη μετα απο αυτά που έγιναν εχτές είπα στην Λιλη οτι θα την περιμένω στην εξώπορτα.
Έφτασα τρέχοντας στην εξώπορτα και περίμενα την Λιλη.
Ξαφνικά την είδα να ερχετε με τον Πανό με μούτρα ως το πάτωμα.
"Εμείς θα ξεκινήσουμε σημερα στο σπιτι του οκ;"
"Ντρεπόταν να πάμε στο δικό της"
"Και δεν θα γίνει ποτε"
Σαν να έβλεπα μια ρομαντική κωμωδία.
Άρχισα να γελάω και η Λιλη με άρεσε στον ώμο.
"Αουτσσς"
"Σου άξιζε"
Μου έριξε ένα δολοφονική βλέμμα και μετα ένα ειρωνικοτατο χαμόγελο και έφυγε απο πίσω της και ο Πάνος.
Όταν γύρισα να κοιτάξω ξανά μέσα στο σχόλιο είχα ακόμα το χαμόγελο απο πριν.
Μέχρι που τον ειδα να κατευθύνετε προς εμένα μαντέψτε ποιος.Το χαμόγελο εξαφανίστηκε.
Με είχε πιάσει πανικός ωσο πλησιάζετε κολλαγα ακόμα πιο πολυ στης θέση μου.
Μέχρι που ήρθε σε απόσταση μισού μέτρου.
"Λοιπόν φενεται οτι τώρα κόλλησα μαζί σου."
"Πας καλ-"μα τι κοπανος.
"Έλα πάμε"
"Που να πάμε;"
"Που αλλού σπιτι μου να κάνουμε την εργασία."
Παει καλα τι νομίζει οτι εγω ζω για την εργασία έχω και άλλες δουλειές.
Εκείνο άρχισε να περπατάει προς το αμάξι του.
"Δεν μπορώ σημερα έχω προπόνηση"
Σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει.αχχ πόσο ωραίος ειναι.
"Και πρέπει να πας;"
"Ναι σε λίγο καιρό έχουμε πρωτάθλημα"
"Ωραία.Θα σε πάω εγω τότε και μετα απο εκει θα πάμε σπιτι μου να αρχίσουμε."
"Μα κρατάει δυο ώρες η προπόνηση"
"Απλά μπες μέσα"
Δεν είχα όρεξη για τσακωμό και ετσι μπήκα μέσα.
Καθώς βάζαμε τις ζώνες με ρώτησε.
"Βόλεϊ;Μπαλέτο;Συνχρονη;"
Αλήθεια φαίνομαι εγω για τέτοια αθλήματα.
"Kick-Boxing"
Τον διακόπτω με κοίταξε.
"Ετσι εξηγητε.."
Κια ξεκινήσαμε