Σε θελω δικό μου.

Part 23

Σωριάστηκε κατω.Οι άλλοι δυο άρχιζαν να του επιτίθενται.
Αλλα απέφευγε και απεκρουε ολα τα χτυπήματα.
Το θέαμα ηταν σαν να έβλεπες ταινία.Εναν όμορφο άνδρα να τακτοποιει τους κακούς χωρίς κανένα πρόβλημα.
Σε λίγα λεπτά είχαν σωριαστει κατω.
Ο Άρης με κοίταξε και φενοταν εξαντλημένος.Επερνε βαθιές και γρήγορες ανάσες.
Με κοίταξε.Εγω είχα μηνει άφωνη και ανίκανη να μιλήσω.Εκατσε κατω.
Έτρεξα κοντα του.
Τα ματια μου είχαν βουρκωσει.
"Εισαι καλα;Πονας;Σε χτύπησαν;Αρη ξερεις τι θα μπορούσαν να σου είχαν κανει;"άρχισαν δάκρυα να κυλάνε απο τα ματια μου.Ολο αυτο έγινε πολυ απότομα.
"Εισαι βλάκας!Και αν παθαινες κατι;Και αν σε έκοβαν με αυτα που κρατούσαν;Ε;"
Δεν πρόλαβε να μιλήσει γιατι συνέχισα.
"Γιατι ΓΑΜΩΤΟ να πάθεις κατι;"πρώτη φορα είπα γαμωτο μπροστα του.
Πήγε να μιλήσει αλλα μορφασε κατι τον πόνουσε.
Κοίταξα το χέρι του.
Το έπιασα με τα δυο μου χερια και γύρισα να κοιτάξω την παλάμη.
Αυτο που αντίκρισα με τρόμαξε.Ειχα συνηθίσει τραυματισμούς απο το μποξ αλλα αυτο εδω το κόψιμο ηταν πολυ βαθύ.
Την ώρα που το κοίταζα ενα δάκρυ έπεσε πανω του.
"Χτυπησες"είπα χαμηλωφονα.
"Συγνωμη"συνέχυσα.
Ξαφνικά ενα χέρι μου σήκωσε το πηγούνι.
Με τετοιο τροπο ώστε να τον κοιτάζω στα ματια.
"Είμαι ενταξει"είπε και προσπάθησε να μου χαμογελάσει.
"Οχι δεν εισαι!Και εγω φταίω για αυτο!"Σηκώθηκα και έκοψα λιγο ύφασμα απο την αθλητική μου βερμουδα και το έδεσε προσεχτικά γύρω απο την παλάμη του.
"Χαζό καλα είμαι"είπε.Για πρώτη φορα ακουγόταν γλυκός.
"Πρέπει να σε παω κάπου"
"Σιγα"
"Παμε γρήγορα στο νοσοκομείο"
Σηκώθηκα αλλα με τράβηξε.
"Δεν υπάρχει περίπτωση"
"Άρη πρέπει να πας το κόψιμο ειναι βαθύ"
"Παμε σπιτι μου"
Σταμάτησα λιγο.Την προηγούμενη φορα που πηγα η καρδιά μου τσακιστηκε.Γιατι να ξαναπάω;Και αν ειναι πάλι εκει η...αλλη;
"Ολοι λύπουν."συμπλήρωσε.Δεν μπορουσα να φερθω εγωιστικά ο άνθρωπος κόντεψε να σκοτωθεί για εμένα.
"Παμε"αλλα δεν μου άρεσε καθολου που φορούσα μόνο το αθλητικό σουτιέν μου.Αλλα δεν είχα αλλη επιλογή.
Του είπα και τον βοήθησα να σηκωθεί.
"Α επίσης θελω βοήθεια στην οδήγηση τωρα"είπε και μου έδειξε το χέρι και γέλασε ειρωνικά.
Ο παλιός καλός (και καλα) Αρης.
Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο του.
Ποοο αναμνήσεις τελεια τελεια.
Καθησαμε και άρχισε να οδηγαει.Δεν μιλούσε κανεις.Εγω απλα ηθελα να φύγουν αυτα το δάκρυα απο τα ματια μου.
"Ανυσιχεισςε υπερβολικά πολυ για εναν αλαζόνα"οοο τωρα θέλει να τις φάει.
"Σκεφτόμουν κατι αλλο"
"Σίγουρα"είπε ειρωνικά και συνέχισε.
Μια στιγμή εκανε και καλα πως έχασε τον έλεγχο του αμαξιου και εγω σαν ψάρι άρπαξα το τιμόνι.
Αλλα αυτο που δεν περίμενα ειναι να προσγειωθούν πανω στα χερια του.
Με διαπερασε πάλι αυτο το ρίγος.Γαμωτο!
Κατακοκκινησα.
Γέλασε.
"Άρη;"
"Ναι πριγκίπισσα;"
"Οδηγα"είπα σοβαροτατα.
"Μάλιστα"είπε και ξανά γέλασεεεεε.
Φτάσαμε επιτέλους στο σπιτι του.
Πάρκαρε εξω απο το σπιτι και μπήκαμε μέσα.
Ψυχή δεν ακουγόταν.
"Απο εδω"είπε και μου έδειξε το σαλόνι.
Έφερε το κουτί πρώτων βοηθειών και το έβαλε πανω στο γυάλινο τραπεζι.
Εγω έκατσα στον καναπέ απο δίπλα και επειδή βρίσκονταν σε τετραγωνη θέση τον έβλεπα απο το πλάι.
Άρχισε να τυλίγει το χέρι του με την Γάζα ειχε ξεχάσει να κανει χίλια δυο πράγματα και εκανε και αυτο τοσο ατσουμπαλα σαν να προσπαθούσε να με τσαντισει.Καιιι το κατάφερε.
Σηκώθηκα απότομα πανω.
"Αστο αστο"
Έκατσα στην γωνία του αλλού καναπέ ώστε να μπορουσα να περιποιηθεί το χέρι του πιο εύκολα.
Πήρα το χέρι του με τα δυο μου χερια και το έφερα μπροστα μου.
"Πρώτον ξεχάσεις να το απολυμανεις και πρέπει να κανεις ράμματα"
"Περίμενε"είπα και σηκώθηκα.
Πηγα στην κουζίνα και βρήκα ενα μπουκάλι ουίσκι.
"Ελα εδω"του φώναξα.
Εκανε διάφορους ενοχλημένος ήχους αλλα ήρθε.
"Δώσε μου το χέρι σου"
"Τι κανεις;"
Μου το έδωσε.
"Θα πονέσει λιγο"είπα τονίζοντας το λιγο.
Άνοιξα το μπουκάλι και έριξα ολο το ουίσκι στο σκίσιμο του.
Μορφασε απο τον πόνο.
Για να μην μιλήσει το χέρι μου αυτόματα κάλυψε το στόμα του.Μεγα λαθος μόνο και μόνο που τα χερια μου άκουμπουσαν τα χείλη του και το πρόσωπο του ηταν αρκετό για να πάρει φωτιά το σωμα μου.
Δεν μίλησε οταν τελιωσε το ποτό να πέφτει πανω στο χέρι του έβγαλα το χέρι μου απο το στόμα του.
"Ελα"
Καθησαμε στις ίδιες θέσεις όπως πριν.
Πήρα μια άσπρη πετσέτα και την άπλωσα στα πόδια μου ώστε να μπορούσε να βάλει το χέρι του.
Και οχι στο γυμνό μου μπούτι.
"Κανε υπομονή"
Πήρα την βελόνα και το ιδικη κλωστή.
Άρχισα να του ράβω την πληγή.
Πονάγε αλλα δεν έδειχνε τίποτα αλλο.
Και τότε καταλαβα γιατι δεν μίλαγε.Κοιταζε το στήθος μου.
"Άρη;"
"Ναι;"
"Μπλούζα!"
Γέλασε.
"Τι κόλλημα έχετε εσείς οι γυναίκες με τις αντρικές μπλούζες;"
Τότε μου ήρθαν όλες οι αναμνήσεις της Δαφνης οταν είχα έρθει εδω την προηγούμενη φορα.
Άρχισα να ράβω πιο γρήγορα τη πληγή του.
Σηκώθηκα όρθια.
"Τελιωσα σε 15 μέρες να πας σε γιατρό να σου βγάλει τα ράμματα."είπα ψυχρά.
"Έγινε κατι;"ρώτησε και η απορία εμφανιστείκε στο πρόσωπο του.
Τότε ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο αλλα δεν απάντησε.
Μετα πήγε στο αυτόματο τηλεφωνητη.
Μια γνώριμη φωνη ακούστηκε.
"Ε αδερφέ σημερα θα αργήσω έχω να παω κάπου αν θες κατι να φας παραγγείλε.Και να θυμάσε οχι παρτυ μόνο ο Μιχάλης και ο Κώστας επιτρέπονται να έρθουν!Και μην ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ να φέρεις την ξανθιά γιατι θα στα κοψω τα ποδαράκια γκε γκε;Σαγαπω αδερφουλη γεια!"
Για ενα λεπτό αυτή δεν ηταν η Δάφνη; Και γιατι τον έλεγε αδερφουλη;
Ειχε παγώσει το αίμα μου.
"Η αδερφή μου.Την γνώρισες την προηγούμενη φορά.Θυμάσε;"
Οχι δεν ειναι δυνατόν!
"Ναι θυμαμε"
"Πρέπει να φυγω"είπα.
Σηκώθηκε να με σταματήσει.
Αλλα δεν χρειάστηκε.
Μόλις άνοιξα την πόρτα αυτο που αντίκρισα ηταν αρκετό.

Κορίτσια ηθελα μόνο να σας πω πως δεν είμαι πολυ ευχαριστημένη απο αυτο το κεφάλαιο.Μου λέτε τις γνώμες σας;Ιλικρινα της χρειάζομαι.Δεν ξερω αλλα κατι δεν μου κολλάει σε αυτο το κεφάλαιο.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ!!! Πείτε μου την αλήθεια ηταν βαρετό;