Σε θελω δικό μου.

Part 38

"Παιδια ελάτε να παμε αλλού"ειπε η Λιλη.
"Συμφωνώ"ειπε ο Μιχάλης.
Κάποιος έπιασε το χέρι μου δεν γύρισα να κοιτάξω ποιος.
"Ελα Μαρινα μου παμε"άκουσα την Δάφνη να λέει.
"Οχι παιδια ας κάτσουμε"είπα χαμογελώντας ψεύτικα και τράβηξα την Δάφνη.Ολοι με κοιταζαν έκπληκτοι.
Οταν πλησιάζαμε το τραπεζι που καθόντουσαν ο Άρης η Σονια και οι δυο καινούργιοι "φιλοι" του Άρη
η Σονια μας είδε πήγε να της κάτσει στον λαιμο το ποτό που εκεινη την στιγμή θα το ηθελα τοσο πολυ!!
Γουρλωσαν τα ματια της και τότε γύρισε και ο Άρης να κοιτάξει τι ηταν αυτο που της το προκαλούσε.
Οταν μας αντίκρισε πάγωσε.Λες και δεν ειχε ξαναδεί άνθρωπο στην ζωή του.
Επειδή τα τραπέζια ηταν στριμωγμένα επρεπε να περάσουμε ανάμεσα τους για να φτάσουμε στο δικό μας τραπεζι.
Ο Άρης σηκώθηκε για να περάσουμε πιο εύκολα.
Οταν ήρθα κοντα του η καρδιά μου ήθελε να σπάσει.Ηθελα να τον αγκαλιασω και να τον ρωτησω ποσο ακόμα;Αλλα δεν το έκανα.Πέρασα σαν να μην υπήρχε.
"Γεια σου αδερφέ"ειπε ψυχρά η Δάφνη.οχχ δεν ηθελα εξαιτίας μου να φέρονται ετσι ο ένας στον άλλον.
"Αδερφή μου"ειπε και την φίλησε δυο φορές στα Μαγούλα.
Μετα περασε η Λιλη η οποία του χαμογέλασε ψεύτικα.
"Αγοπουλε"ειπε και τον προσπέρασε.
"Δεσποινης Σοφιανου"ειπε ενώ εκεινη απομακρυνόταν.
Μετα ηταν να περάσει ο Μιχάλης.
"Γεια φίλε"ειπε ο Άρης.
Ο Μιχάλης τον κοίταξε με απογοήτευση.
"Ναι γεια "φίλε"" ειπε τονίζοντας ειρωνικά την λέξη φίλε.
Οχ τωρα ο Κώστας.
"Γεια μεγάλε"ειπε ενώ ο Αρης άπλωσε τον χέρι του στον Κώστα για να κάνουν την γνωστή τους χειραψία.
Ο Κώστας κοίταξε το χέρι του.Γελασε ειρωνικά.
"Παράτα μας"ειπε και τον προσπέρασε.
"Δάφνη πως κανεις παρέα με αυτούς;"ειπε η Σονια με αιδια.
Την κοίταξε η Δάφνη με ενα χαμόγελο που σκότωνε.
"Αυτοί ειναι οι φιλοι μου Σονια μου και πρόσεχε πως μιλάς αγαπη μου αν θες να βγεις ΜΕ τα δόντια σου απο δω μέσα"ειπε μοχθηρα και μας άφησε όλους άφωνους και πιο πολι την Σονια.Εκεινη απλα βούλιαξε στην θέση της.
Ο Άρης δεν μίλησε.
Μετα απο λίγη ώρα ενώ είχαμε γελάσει άρχισε να παίζει μια πολυ ομορφη μουσικη.
"Λάτιν"είπα απο μέσα μου.
Απο αρκετά απο μακρυά βλέπω εναν πανέμορφο άντρα να με πλησιάζει.Ηταν κουκλος.Φορουσε ενα άσπρο λεπτό πουκαμιςο που τόνιζε το γυμνασμένο του σωμα και ενα μπεζ παντελόνι.Αυτο που με τρόμαξε ηταν οτι ερχόταν προς το μέρος μου.
Και ερχόταν και ερχόταν.
Είχα παγώσει.
Στάθηκε δίπλα στην καρέκλα μου έσκυψε και μου άπλωσε το χέρι.
Εμφανίστηκε ενα υπέροχο χαμόγελο.
"Θα μου κάνατε την τιμή να μου χαρίσετε αυτο τον χορό;"
Είχα μηνει να τον κοιτάω.Το σκεφτηκα.
Ώρα για εκδίκηση.
Του χαμογέλασα ωσο πιο γλυκά μπορουσα.επιασα το χέρι του.
"Βεβαίως"

Παιδια χίλια χίλια δισεκατομμύρια συγνωμη που εκανα τόσους αιώνες να γράψω απλα έγινε κατι και δεν είχα την δυνατότητα απο εδω και πέρα θα είμαι πιο συνεπής.
Σας άρεσε αυτο το κεφάλαιο;Ωραίο;Βαρετό;Πειτε γνώμες και ψηφίστε.
Όπως παντα,
με αγαπη,
Λιλη •-•