Σε θελω δικό μου.

Part 36

Είχαμε μηνει εκει να κοιταζομαστε αυτα τα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνες.
Στην αρχή ηθελα να χαμογελάσω και να του πω ποσο μου λυπεί αλλα μετα ειδα ποιος καθόταν απέναντι του.
"Τι κανεις ΕΣΥ εδω"
Ηθελα να της ρίξω μια να τα δει ολα τα αστέρια αλλα επρεπε να συγκρατήσω τον εαυτό μου την χρειάζομαι πολυ αυτή την δουλειά.
Χαλάρωσα και μίλησα.
"Τι θα θέλατε;"είπα όσω πιο ψυχρά μπορουσα.
Ο Άρης με κοιταζε ακόμα σαν να ήμουν φάντασμα.
Η Σονια ξερόβηξε.
Τότε έφερε τον Άρη στην πραγματικότητα.
"Θα θελ-"
"Τι κανεις εδω Μαρίνα;"ειπε ο Άρης διακόπτοντας την Σονια.
"Κύριε δεν μου επιτρέπετε να απαντάω σε προσωπικές ερωτήσεις"του είπα όσο πιο σπαστικα μπορουσα.
Έγινε κόκκινος απο τον θυμό του.
"ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ελα να παραγγειλουμε"αυτή την φορα τον διέκοψε η Σονια.
Εκείνος ακόμα με κοιταζε.
"Θα θέλαμε μια μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας..."κοίταξε τον Άρη.
"Θα την φάμε μαζί αγαπη μου ετσι;"εκείνος απλα έγνεψε.
Μου ειπε την υπόλοιπη παραγγελία και έφυγα σαν σίφουνας.
Σε πέντε λεπτά σχολαγα ναιιιιι θα έφευγα.
Νόμιζα οτι δεν θα προλάβουν να ετοιμάσουν το φαγητό αλλα το ετοίμασαν.
Το έφερα προσεχτικά και το έβαλα πανω στο τραπεζι.
Εκει που δεν το περίμενα χτύπησε το κινητό μου.
"Με συνγχωρητε" τους είπα και πηγα μισό μετρό πισω και τους γύρισα την πλατη.
"Ελα Γρήγορη"
"Γεια σου ομορφη τελειώσεις;"
"Ναι"
"Σε περιμένω απ'ξω"
"Ενταξει έρχομαι!"
"Γεια ομορφη"
Το έκλεισα και χαμογέλασα γύρισα και τους κοίταξα μόλις αντίκρισα τον Άρη το χαμόγελο μου εξαφανίστηκε.
Ηταν πολυ,πολυ θυμωμένος.
Αν μπορούσε ενα βλέμμα να σκοτώσει τωρα θα ήμουνα νεκρή.
Η Σονια έκρυβε το χαμόγελο της.
Τους πλησίασα.
"Σας ενημερώνω πως για το υπόλοιπο βράδυ θα σας σερβίρει κάποιος άλλος σερβιτόρος γιατι σχόλασα.Καλη όρεξη και καλο βράδυ"είπα ψυχρά.
Απομακρύνθηκα και πηγα να αφήσω τα ρούχα της δουλειάς.
Πηγα να βγω εξω μεχρι που κάποιος με έπιασε απο το χέρι.
"Που πας;"
Γύρισα και τον κοίταξα.
Αναστέναξα.
"Όπου θελω"
"Μαρίνα κόψει τις μαλακιες"
"Παράτα μας γαμωτο που θέλεις να σου δίνουμε και λογαριασμό πήγενε εσυ στην "αρραβωνιαστηκια" σου"είπα ειρωνικά.
"Πια αρραβωνιαστηκια μου Μαρινα;"
Γέλασα ειρωνικά.
"Αρουκο χαζοί δεν είμαστε άντε να ζήσετε"είπα ολο ειρωνία ενώ απο μέσα μου ποναγα.
"Μην με εκνευριζεις Μαρίνα"
"Γιατι;Τι θα μας κάνετε κύριε Αρη;"είπα κάνοντας τα γλυκά ματάκια.
"Δεν θέλεις να ξερεις"ειπε κοιτάζοντας το σωμα μου.
Κοκκινησα.
"Συγνωμη αλλα με περιμένουν"είπα και προσπάθησα να ελευθερώθω απο το κρατημα του.
"Ποιος;Ο Γρηγοράκος;"
"Ναι"
"Θα πάτε να φάτε μαζί;"ειπε ειρωνικά.
"Μην ανυσηχεις ο Γρηγοράκος χορτενει μια χαρα απο εμένα"είπα και του χαμογέλασα ειρωνικά.
Εκανα μεγαλο λαθος του γυάλισε το μάτι.
"Λες ψέματα"
"Λέγε οτι θέλεις"
"Δεν σε πιστευω δεν θα εκανες ποτε κατι τετοιο"
"Και γιατι οχι;"
Χαμογέλασε πονηρά.Εφερε πιο κοντα το πρόσωπο του στο δικό μου.
"Γιατι αγαπάς εμένα"
Είχα μηνει απο λόγια.
Τον κοιταζα με ανοιχτό το στόμα.
"Ειδες που λες ψέματα Μαρινα;"
"Άρη ασε με να φυγω"
"Αν μου πεις πρώτα κατι"
"Οχι"
"Τότε δεν θα φύγεις"
"Ρωτά!!!"είπα θυμωμένη.
"Θα με περιμένεις;"
Στην αρχη με περδεψε αλλα μετα καταλαβα.
"Έχω σταματήσει να το κανω εδω και καιρο"
Τράβηξα απότομα το χέρι μου και βγήκα απο το εστιατόριο.
Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε πανω στο πρόσωπο μου.
Οχι δεν θα τον περιμένω αλλο αρκετό καιρο πέρασα βασανιζοντας τον εαυτό μου.Κλεγοντας.Αφηνοντας εξω τους ανθρωπούς που αγαπούσα για να μην στεναχωριουντε εξέτιας μου.Επρεπε να συνεχίσω την ζωή μου.
Αλλα ακόμα δεν μπορουσα να τον ξεχάσω γιατι τον αγάπησα και τον αγαπαω.Γιατι ωσο σπαστικός ενοχλητικός βλάκας και ας ειναι πολλες φορές εγω ακόμα και τότε τον αγαπάω.Ακόμα και τωρα.
Επειδή δεν είχα όρεξη πια για βόλτα και δεν ηθελα να με δει πάλι ο Γρηγόρης να κλαίω τον πήρα τηλεφωνο και του είπα να παμε αλλη φορα βόλτα.Προσπαθουσε να με πείσει να του πω τι είχα αλλα του είπα οτι απλα δεν ενιωθα τοσο καλα και οτι ηθελα να παω σπιτι.Προσφερθηκε να με παει εκείνος αλλα του είπα οχι και τον καληνυχτησα.
Πήρα το ποδήλατο μου και άρχισα να πηγαίνω προς το σπιτι μου.
Σταμάτησα στο σουπερμάρκετ να πάρω κατι και συνέχισα.
Έφτασα και κατέβηκα απο το ποδήλατο μου.
Το έδεσα στην άκρη της πολυκατοικίας με μια αλυσίδα και άρχισα να ανεβενω τις σκάλες.
Έψαχνα τα κλειδιά μου.
"Αλήθεια δεν με περιμένεις πια;"
Τρόμαξα παραλίγο να μου πέσουν τα κλειδιά απο το χέρι.
Γύρισα και ειδα τον Άρη.
"Τι κανεις εδω Άρη;"
"Θελω να μιλήσουμε"
"Και ομως δεν έχουμε τι να πούμε"
"Έχουμε"
"Νομιζω οτι οτι είχαμε να πούμε το είπαμε στο εστιατόριο."
"Δεν νομιζω"
"Εγω δεν έχω τι να σου πω"
"Μαρίνα σε παρακαλω"
"ΤΙ;;;"
"Ακούμε"
"Βαρέθηκα να σε ακούω"
"Τότε θα σε κανω"
Με κόλλησε πανω του και ειχε τα χείλη του δυο χιλιοστά πιο μακριά απο τα δικά μου.
Ενιωθα την καυτή ανάσα του να χτυπάει το πρόσωπο μου την καρδιά μου να μαλακώνει αλλά να αρχίζει να χτυπάει σαν τρελή,τα πόδια μου να τρέμουν,και την επιθυμία μου να με φιλήσει.
"Σίγουρα δεν θέλεις να σε φίλησω τωρα"
Απο μέσα μου πέθαινα να το κανει αλλα απο εξω...
Δεν μίλησα.
"Το ηξερα"
"Τι;"
"Οτι με περιμένεις"
"Οχ-"
Και κόλλησε τα χείλη του πανω στα δικά μου αυτο το φιλί το ηθελα όσο τίποτα αλλο στο κοσμο.
Και τωρα το είχα.Ηταν μαγικό.
"Δώσε μου αλλο λιγο χρονο Μαρίνα και στο υπόσχομαι οτι θα είμαστε μαζί"
Δεν μίλησα.
"Σαγαπω"
"Και εγω"είπα

Λοιπόοονννν παιδια αυτο το κεφάλαιο δεν μπορείτε να πείτε ηταν ΜΕΓΑΛΟ.Σας άρεσε;ηταν βαρετό;
Ηθελα μόνο να ξέρετε πως σε λιγο τελιωνει.Σε λίγα κεφάλαια δηλαδή.Μην στεναχωριέστε θα συνεχίσω την δεύτερη μου "η κόλαση και ο παράδεισος μου" και νομιζω πως θα σας αρέσει.Σας ευχαριστω που διαβάζετε & ψηφίζετε & σχολιάζετε την ιστορία μου!Σας αγαπώ πολυ.
Όπως παντα,
Με αγαπη,
Λιλη •-•