Σε θελω δικό μου.

Part 12

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!

"Πρέπει να κάνω μπανιοοοοοοοο"λέω τραγουδώντας.
Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.
"Μαρίνα Αντώνιου σημερα ειναι μια καινούργια μερα.Δεν θα σκέφτεσαι κανέναν Άρη καμία εργασια μόνο την σχολή την οικογένεια σου τους φίλους σου τα μαθήματα σου το μποξ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ! Απο εδω εξαρτάται το μέλλον σου! Αν τα σκατωσεις σε σκότωσα!"είπα δείχνοντας θυμωμένη την αντανάκλαση μου.
Πλύθηκα,ντύθηκα,ετοίμασα τα πράγματα μου και adiamos!(φεύγω!)
"Αγάπη μου τι έγινε εχτές ήρθες σαν σίφουνας δεν με χαιρετησεις ,τίποτα, ουτε για τον Κ..-"
"Τίποτα δεν έγινε ειναι ένας συμμαθητής μου που έτυχε να κάνω μαζί του την εργασια.Φευγω γειααα!"
Της έδωσα ενα φιλάκι και βγήκα.
Σημερα ειμουν χαρούμενη δεν θα άφηνα κανέναν να μου χάλαγε την ήμερα.
Το σχολείο ηταν σχεδόν άδειο οπότε ήμουν λίγο πολυ μόνη μου.
Πήγα στην τάξη να βγάλω τα βιβλία της πρώτης ώρας.
"Μα που ειναι;Τι;Οχι οχι οχι οχι το ξέχασα!αμαν!."
Έξηνα το κεφάλι μου μεχρι που...
"Α!η βιβλιοθήκη.Πρεπει να εχει τα βιβλία."
Άρχιζα να τρέχω σαν τρελή.
Έφτασα έξω απο την πόρτα και μπήκα μέσα σαν κοινηγημενη.
"Μα που ειναι;;"ηταν τεράστια δεν θα το έβρισκα ποτε.
Άρχιζα να ψάχνω παντού μεχρι που παρατήρησα κατι ταμπέλες που κρεμοντουσαν απο το ταβάνι.
"Βιβλία Μαθημάτων"
"Ααααα εδω ειναι"
Αλλα και εκει τα ράφια ηταν τοσο ψηλά και τεράστια που κουράστηκα να ψάχνω.
"Μα που ειναι εδω δεν επρεπε να ειναι."
"Έλα ΜΑΡΙΝΑ ενα βιβλίο δεν μπορείς να βρεις"
Ειμουν ετοιμη να τα παρατήσω.
"Μήπως χρειάζεσε βοήθεια;"
Πάγωσα αλλα κάπου την ήξερα αυτή την φωνή.Γυρισα σιγά σιγα.Ουαου.
Μπροστά μου στεκόταν ένας πολυ ξανά λέω ΠΟΛΥ ωραίος άνδρας.Ειχα σαστησει.Ηταν τοσο υπέροχα ντυμένος και τοσο ψηλός και γεροδεμενος με ενα πανέμορφο προσοπω και υπέροχα μαλλιά που η καστανή φράτζα έπεφτε τοσο όμορφα στο πρόσωπο σαν τα ιαπονεζικα μανγκα σχέδια.Για μια στιγμή-
Χαμογέλασε χωρίς να δείξει τα δόντια του αλλα και παλυ ηταν τοσο γλυκό που-
Κοίταξε κατω και συνέχιζε να χαμογελάει μετα με κοίταξε στα ματιά ηταν τοσο γλυκός και γοητευτικος.
"Γεια Μαρινα."συνεχειζε να με κοιτάει και να εχει αυτο το υπέροχο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του.
"Ε-ε"
"Δεν ξερω αν με θυμας-"
"Ναι Γρηγόρη φυσικά και σε θυμαμε θα σε ξεχναγα;εννοώ το ξερω οτι πάσχω απο ενα είδος πολυ σπάνιου Αλτσχάιμερ αλλα ξερεις τωωωρααα μερικές φορές τα φάρμακα κάνουν καλό και μερικές φορές το πολυ παγωτό γιατι παγώνει ο εγκέφαλος μου και για κάποιο λόγο με κανει να νιώθω καλύτερα"
Αυτός καθόταν και με κοίταγε.Αληθεια Μαρινα;Αλτσχάιμερ;φάρμακα;παγωτό; Γκρρρρ.
Ξαφνικά άρχιζε να γελάει και εμφανιστείκε το απόλυτο χαμόγελο.Ενταξει.ΟΥΑΟΥ.
"Εισαι πολυ αστεία"συνέχεισε να μου χαμογελάει.
"Χαχα ναι το ξερω"είπα με ειρωνικό ήφος.
"Τι κανεις εδω πρωί πρωι;"συνεχεισα.
"Είμαι ο υπεύθυνος της βιβλιοθήκης εσυ;"
Α ναιιιιι μου το είχε πει.
"Λοιπον;"
"Ορίστε;"
"Ρώτησα αν ήθελες βοηθεια πριν"ει
"Α εεε"
"Πιο βιβλίο ψάχνεις"
"Βίο-Βιολογίας;"
Ξαφνικά ήρθε απότομα κοντα μου και άπλωσε το χέρι του ενώ το αλλο ηταν στην τσέπη του.Εγω ειμουν απο κατω του κολλημένη στα ράφια και μαζεμένη λες και ήμουν ενα φοβισμένο κοτοπουλακι.Ειχα πάρει αγκαλιά ενα βιβλίο που είχα διαλέξει πριν και κρύφτηκα απο πίσω του μόνο τα ματιά μου εξυχαν.
Τελικά έπιασε ενα βιβλίο και μου το έδωσε.Εγω να έχω πάθει τρία καρδιακά ενα εγκεφαλικό και εκείνος το βιβλιο!
"Ορίστε"μύριζε τοσο ωραία.Η κολόνια του ηταν υπέροχη.
Το χέρι μου έτρεμε και μάλλον θα το πρόσεξε.Απομακρυνθηκε.
"Συγνωμη αν σε τρόμαξα"
"Δε-δε πειράζει"
Σκέφτηκε κατι και συνέχεισε.
"Θέλεις να σε κεράσω ενα καφέ;"
Ε;άκουσα καλα;αυτός θέλει να κερασει εμένα εναν καφέ;
"Ιλικρινα δεν εισαι υποχρεωμένος δεν πειράζει"
"Θελω να το κάνω"
"Ε εντάξει τότε.Αλλα μην περιμένεις καμία καλή παρέα"
"Αμφιβάλλω"
Εκανε άκρη και με άφησε να περάσω μπροστά οοοο τι γλυκός.
Περπαταγαμε στο διάδρομος χωρίς να μιλήσει κανένας.Αυτος είχε τα χερια του στις τσέπες και εγω έπαιζα και κοίταγα τα δικά μου.
Βγήκαμε εξω και πήγαμε προς την καντίνα που στην πραγματικότητα ηταν ενα μικρό κτήριο με ενα εστιατόριο μέσα μάλλον αυτο θα σήμενε "καντίνα" για τους πλούσιους.
Αλλα εμείς κάτσαμε εξω και ηταν πανέμορφα είχε διακοσμηθει ο χώρος απο πολύχρωμα φυτά.
Κάτσαμε σε ενα τραπέζι που ηταν κατω απο ενα δέντρο που είχε τέτοια κλίση ώστε να εμποδίζει τον ήλιο σε μεγάλο βαθμό.Αλλα απο κάποια μέρη που ηταν ακάλυπτα τα χτύπαγε ο ήλιος και ηταν τοσο όμορφα.
Καθησαμε και ήρθε ο σερβιτόρος.
"Τι θα θέλατε;"
"Εναν γαλλικό και η δεσπινης..."
Γύρισε προς το μέρος μου.
"Ενα παγωμένο τσάι ροδάκινο"είπα και χαμογέλασα.
"Μάλιστα"
Έφυγε και ο Γρηγόρης γύρισε προς το μέρος μου.
"Περίεργο"
"Πιο πράγμα;"
"Εισαι ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζω που δεν πίνει καφέ"
"Χεχε ειδες;"
Μας έφεραν τα ροφήματα και μετα απο πέντε λεπτά η συζήτηση έγινε απίστευτα ευχάριστη και ενδιαφέρουσα μιλάγαμε για την σχολή το μέλλον τι κάνουμε τώρα τα ενδιαφέροντα μας αλλα εκείνος εχει απίστευτο χιούμορ γελαγα συνέχεια ενιωθα τοσο άνετα κοντα του.Και χάρηκα που δεν με βαρέθηκε τελείως και άκουγε με ενδιαφέρον αυτα που του έλεγα.
Γελαγαμε μεχρι που χτύπησε το κουδούνι.Αλλα δεν δώσαμε σημασία συνεχεισαμε.Ο χώρος γέμιζε απο μαθητές και μας κοίταζαν περίεργα αλλα εμείς δεν παρατηρούσαμε τίποτα είμασταν εγω και εκείνος και κανέναν άλλος.
Ξαφνικά άρχιζαν να φωνάζουν τα κορίτσια.
"Έρχονται έρχονται οι Φ3 ο Θεέ μου έρχονται"
Άρχιζαν να τσιριζουν υστερικα
μα καλα πιο ειναι οι Φ3;
Μεχρι που το τσούρμο χωρίστηκε σε δυο και και στην μέση εμφανίστηκαν τρία άτομα:
Τα δυο άγνωστα αγόρια και ο Άρης.