TATLIM

Neden?

Yüzümü gıdıklayan sıcak nefesle gözlerimi açtım.

"Berkan?"

Yüzümde birkaç saniye önce yanağımı öptüğünü düşündüren bir ıslaklık hissetmiştim.

"Günaydın tatlım."

"Ne yapıyorsun?"

Bana sarılmıştı.

"Özür dilerim. Bu son günümüz ya..."

"Ne son günü?"

Kafasını gömdüğü saçlarıma iyice gömmüştü şimdi.

"İstanbul'da yani."

"Evet." dedim anlamaz bir tavırla.

"Beni bırakır mısın? Ayrıca dün olanlar da neydi? Gerçekten birini mi öldürdün?"

"Evet."

Bu kadar sakin olması sinirimi bozuyordu.

"Nasıl bu kadar sakin kalabiliyorsun?"

Beni umursamaz bir tavırla yataktan kalktı.

"Neyse hazırlan, gidiyoruz."

"Sen gidiyorsun, biz değil."

"Uçağı kaçıracağız."

"Seninle hiçbir yere gelmiyorum ben. Rahat bırak beni!"

"Bırakacağım. Sen uçağa bindikten sonra bırakacağım, söz."

"Ben uçağa falan binmiyorum."

"Lütfen durumu zorlaştırma. Kibar olmaya çalışıyorum. Biliyorsun kibarlık konusunda pek iyi değilim."

"Ne zamandan beri kibarlıktan bahsediyoruz?"

Beni kolumdan tuttuğu gibi odadan çıkardı. Merdivenlerden inerken düşmemekte zorlanıyordum.

"Berkan dur, düşeceğim!"

Ani bir hareketle durması ve bana dönmesiyle dudaklarımız birbirine değmişti. Yavaşça çekildi.

"Kendin yürüyecek misin peki?"

"E-evet."

Kan lekeleriyle dolu elbiseme bir bakış attım.

"Üzerimi değiştireyim."

"Hayır, kalsın. Acelemiz var."

"Bu halde mi uçağa bineceğim?"

Sorumu duymamazlıktan geldi ve dışarı çıkmam için eliyle kapıyı işaret etti.

Evin kapısının sertçe kapanmasından sonra bizi hazır olarak bekleyen şoför bana arka kapıyı açtı.

Şoföre "Git." işareti yaptıktan sonra sürücü koltuğuna geçti.

"Arkamızdan gelmeyin!" diyerek bağırmıştı arabanın camından orada bekleyen birkaç adama.

"Öne geç."

Bu "emir"le dediğini yaptım.

"Neden bu kadar acele ediyoruz?"

"Uçağı kaçıracağız."

Yüzüme bakmadan cevap vermişti. Bunu her yaptığında yalan söylediği hissine kapılıyordum.

"Saat daha 7.00. 11'de dediğini sanıyordum."

Aslında öyle bir şey dememişti. Ağzını arıyordum.

"Evet ama... Erken gideceğiz."

Tuzağıma düşmüştü.

"Neden?"