🔥Heart Memories (TFYG part two)🔥

kabanata 13

Camera

NAGING maingay ang pagpanhik ng lahat mula sa dalampasigan at pabalik doon sa hotel. Gaya ng inaasahan nanalo na naman ang grupo nila Jane.

Dumiretso ang bawat isa para maglunch. Naramdaman ni Jane na gusto pa siyang magtagal ni Nami doon sa table nila upang makipagkuwentohan pero kailangan na niyang umalis.

She had to go now. May kailangan pa siyang puntahan. She had the time yesterday to rethink about everything. Ngayon na siya nagpasyang humarap ulit kay Austin.

Hindi niya alam kung naroroon nga ito sa piyer pero hindi na siya nagdalawang isip na pumunta. Napabuntong hininga si Jane habang ninanamnam ang magandang tanawin sa paligid. For a while she thought that she can actually come back to a place like this, with her friends and her daughter. Ngayon hindi na siya sigurado doon. She's not even sure of what's going to happen next.

Atheya. Her little girl made her smile instantly. Hindi na siya makapaghintay na mayakap muli ang baby niya.

Hindi pa man niya nakakalahati ang daan patungo roon sa piyer ay bumagal ang kanyang lakad nang mamataan ang isang pigurang nakatayo di kalayuan sa kanya. Napawi ang kanyang ngiti at unti-unting natigil sa paghakbang.

He just stood there. His hands are on his pocket while looking towards the sea. Agad na naramdaman ni Jane ang pag-usbong ng emosyon sa paraan ng pagtingin nito sa malayo. He looked lost on his thoughts that when she decided to go near him, hindi siya nito napansin agad.

Jane sighed. Sa wakas ay bumaling sa kanya si Austin at ngumiti. His smile didn't reach his eyes though. May bahid iyon ng lungkot kaya hindi maiwasang magtaka ni Jane kung tungkol saan ang iniisip nito.

"Ano'ng tinitignan mo?"

"Iyong lighthouse," he answered softly.

Pareho na silang nakatanaw doon. The warmth of the day added to the nostalgic feeling of just staring at that beautiful view of the small island.

Napangiti si Jane. They must be feeling thesame as she did whenever she look at that lighthouse. Sometimes she wondered what it felt to be alone. Iyong wala kang iniisip na problema o pasakit. Loneliness was there and it's old and probably not working now. But, she felt the peacefulness and quietness of that lighthouse even from here.

"Nong magising ako at wala akong maalala sa ilang parte ng nakaraan ko, etong lugar na 'to ang una kong napanaginipan. Paulit-ulit... At nang malaman kong may nabili akong Isla... Nakita ko 'yung lighthouse. Parehong-pareho... Kaya hangang ngayon, hindi ko parin alam kung nananaginip ako sa tuwing pinagmamasdan ko ito sa malayo."

Then that means he owns that piece of Island too? Medyo nagulat siyang sumulyap. Uminit ang pisngi ni Jane at umiwas nang mapagtama ang kanilang mga mata ng ilang sandali. God how can she start this talk she wanted to happen if she's too affected by his mere nearness.

There's no explanations if his memories might come back.  Sometimes hope is not even enough to assure her that eventually he will remember. But that feeling of him, and being with him like this, feels comforting to her. She did not want it to past.

"Maganda ang lighthouse. Iyon ang una kong nagustohan noong makarating ako dito sa dalampasigan. Medyo nakakalungkot at masakit na tanawin pero ayaw kong umiwas ng tingin. Hindi nagbabago kahit pa ngayon. Ganon din ba sayo?" aniya at may ngiting tumingin kay Austin.

"Sa'kin?" Nagbago ang titig nito sa kanya. She can see the intensity in the darkness of his eyes.

"Iyong naramdaman ko nong nakita ko iyon... Siya ring naramdaman ko nong una kitang makita sa piyer."