SAUDADE (mabel)

Bölüm •16•

Hissederek okumalar.. ✨

✨✨

Bir türlü uyuyamayınca biraz dolaşmaya karar verdim.. Hava almak iyi gelirdi belki.. Saat gecenin ikisiydi.. Bu saatte benden başka kimsenin olmayacağını bilerek pijamalarımı değiştirmedim.. Sessiz adımlarla Barış'ın odasına girdiğimde otuz ikinci rüyasının ortalarındaydı tahminimce.. Yüzümdeki gülümsemeyle üzerini örtüp aynı sessizlikte çıktım odasından.. Ayağıma terliklerimi geçirip anahtarı aldım ve çıktım..

Bu gece hava serindi.. Üzerime bir şey almadığım için biraz üşüsemde önemsemeden devam ettim.. Kapıda gördüğüm Ateş'in arabası yüzümdeki gülümsemeyi genişletti.. Penceresine baktığımda karanlık karşıladı beni.. En azından birimiz uyuyabiliyorduk.. Derin bir nefes alıp parka ilerlemeye başladım.. Kapının önünde oturmak istemiyordum.. Adım attığım sırada bağırış sesleriyle irkildim.. Duraksadığımda gelen gürültüyle arkamı dönmek zorunda kaldım.

Bir şeylerin kırılma sesleriydi.. Evlere tek tek baktığımda ışığı yanan tek bir ev vardı, onların evi.. Kavga ediyorlardı.. Camları açıktı, sesleri o yüzden bu kadar çok geliyor olmalıydı.. Dikkatli bir şekilde baktığımda Zeynep'in yüzünü gördüm camdan, bağırıyordu.. Ne dediğini anlayamasamda uğultusunu duyuyordum.. İleriye doğru atıldığında yalnızca sütyenle duran bedeni göründü.. Ellerini saçlarına götürüyor, daha da dağıtıyordu..

Beklemeden arkamı dönüp yürümeye devam ettim.. Ne de olsa karı-kocarlardı.. Dinlemekte, ayırmakta bana düşmezdi.. İçimdeki hissizlikle birlikte parka kadar ağır ağır yürüdüm.. Yerdeki taşları izleyen başımı kaldırdığımda Hazar abiyi gördüm.. Dağılmıştı.. Sarhoş muydu bilmiyorum ama oturuşu bile yıkıktı.. Sırtını ağaca yaslamış, bir dizini kendine çekmişti.. Elinde yarıladığı sigarası ile karşıya bakıyordu yalnızca..

Yanına gitmekle, eve dönmek arasında kaldığımda bir kaç saniye duraksadım.. Sonra ağır adımlarım ona yarım metre mesafe kala durdu.. Beni hâlâ fark etmemişti.. Ne olmuştuda bu hale gelmişti?
"Abi!?" Sesimi duyduğunda başını kaldırdı.. "İyi misin?" Değildi.. Yinede sormak zorunda hissettim kendimi.. Titreyen dudaklarını gördüğümde yanına çöktüm hemen..

"Bitti.." diye fısıldadı boğuk sesiyle.. "Kaybettim, gitti.." dedi sonra.. Bahsettiği kişi Beste abla olmasın diye dua ettim içimden.. O bu haldeyse kız mahvolmuştur çünkü.. İçime dolan korku ile gözlerimi etrafta gezdirdim.. Oturduğu yer iki boş paket ve izmaritlerle doluydu.. Hali perişandı..
"Abi, ne oldu böyle?" Biten sigarasından son bir kez içip söndürdü.. "Kimden söz ediyorsun?" Titrek bir nefes çekti içine.. "Beste abla mı?"

Adını duyar duymaz yüzü acıyla kasıldı.. Aldığı nefes kursağında kaldı sanki.. Sıkı sıkı yumdu gözlerini.. O an anladım işte.. "Benden nefret bile etmiyor artık.." Bunu gerçeği kabullenmiş ama altında kalmıştı.. Nefes alamıyor gibiydi.. Bu park daha kaç yıkılışa şahit olacaktı?
"Sever mi yine Âlâ?" Hayır dersem küçük bir çocuk gibi ağlayacaktı sanki..
"O, seni çok sevdi abi.." Artık sevmiyor diyemedim.. Seviyorda diyemezdim.. Ne olduğunu bilmiyordum.. "Konuşmak, anlatmak istersen....."

"Çok seviyorum.." dedi ağlamaklı sesiyle.. "Hep sevdim.." diye devam etti sonra.. Duyduklarımın gerçekliğini sorgulayamadım bir an.. Ne demişti?
"Olmaz dedim, Deniz neyse o da o dedim.." O an anladım aslında.. En öfkeli, en hırçın iki kişi vardı.. Biri Ateş, biride Hazar abiydi.. Ve ikisininde en büyük öfkesi kendineydi.. Bundandı hırçınlıkları.. "Her zaman benden daha cesurdu.." Geçmişe gitmiş gibi duraksadı.. "On yedi yaşında ufacık kız çocuğu seni seviyorum dedi.. Ben diyemedim.."

Titreyen gözlerimden akan yaş Beste ablaya, en güzel yaşlarında yaşadığı hayal kırıklıklarınaydı.. "Çok güzeldi Âlâ.." Konuşmaya başladığından beri ilk defa bana dönen gözleri kıpkırmızıydı.. "Celladım olan kızıl saçları.." Titreyen dudaklarımı ısırdım daha çok ağlamamak için.. Hazar abi nefret ediyordu onun saçlarından.. Her fırsatta dile getiriyordu bunu.. "Saçları yüzünden herkes ona bakıyordu, hâlâ bakıyor.." Bu muydu nefretinin nedeni.. "Ben ona kıydım, o saçlarına.."