SAUDADE (mabel)

Bölüm •18• | Sezon Finali

Hissederek Okumalar.. ✨

✨✨

Ağır ağır parktan çıktığımda gördüğüm suret ile duraksadım.. Hazar abi kaşları çatık bir ifadeyle arkama bakıyordu.. Öfkesinin bana olmadığını anlamam çok uzun sürmedi.. Hoşlanmazlardı birbirlerinden çok.. Rüzgar'a hep çok üzülmüş, onlara hep çok kızmıştım.. Dışlandığını düşünürdüm çoğu zaman.. Oyunlara alınmaz, buluşmalara çağırılmaz, kimse onunla muhabbet etmezdi genelde.. Ama şimdi düşününce anlıyordum tüm bunların nedenini..

Oyunlara alınmazdı,
çünkü girdiği bütün oyunları bozardı..
Buluşmalara çağırılmazdı,
çünkü gittiği her yerde huzursuzluk çıkarırdı..
Kimse onunla muhabbet etmezdi,
çünkü insanların ona anlattığı her şeyi bir gün mutlaka koz olarak kullanırdı..

Evet belki gerçekten dışlanmıştı her zaman.. Ama kimse bunu hak etmediğini söyleyemezdi.. Çünkü yalnız kalmak kendi tercihiydi.. Hep öyle olmuştu..
Üzülmesin diye onunla oyun oynamak istediğimde, dışarıya çağırdığımda, ya da konuşmak istediğimde hep azarlardı beni.. Belkide istediği ben değildim, bilmiyordum.. Ya da o zaten benimle oyun oynamıştı yeterince ve fazlasına gerek duymamıştı, olabilirdi..

Ben düşüncelerle cebelleşirken Hazar abinin gözleri beni buldu.. "Gidelim mi abim?" dedi.. Kafamı salladığımda gözümden düşen yaşa aldırış etmeden onayladım onu.. "Gidelim.." Beni kolunun altına aldığında sokağa kadar sessizce yürüdük..
"Sahile inelim mi, hem konuşuruz biraz?" Çatallı çıkan sesini duyduğumda onunda konuşmaya ihtiyacı olduğunu gördüm.. Çökmüştü omuzları, saçı sakalı birbirine karışmıştı..
"İki dakika bekler misin, ayakkabılarımı giyeyim?"

Dejavu.. Bu kez yalın ayak değil, ev terliklerimleyim.. Yine aynı kestirme yoldan giderken bile sanki bu gece yaşıyormuş gibiydim her şeyi.. Kapının önüne geldiğimizde saksının altındaki yedek anahtarı alıp eve girdim hemen.. Telefonumu alıp aşağı indiğim sırada kapının önündeki annemi gördüğümde karanlıktan dolayı irkilsemde önemsemeden devam ettim.. "Kızım, iyi misin?" Kısık tutmaya çalıştığı sesindeki korku, gözlerindeki telaş burukça gülümsememe neden oldu..

"İyiyim annem.. Hava almaya çıkmıştım biraz, Hazar abiyide uyku tutmamış.. Dolaşalım dedik biraz.." Dudaklarımı yanağına bastırıp çekildim..
"Hazar yanında olacak değil mi?" Ne söylesem içi rahat etmeyecekti, biliyordum..
"Evet, o söyledi zaten dolaşalım diye.. Sen merak etme beni, uyu hadi.." Elleriyle sol elimi kavradı sıkıca.. Gözlerime baktı uzunca..
"Senin gözüne uyku girmezken ben nasıl uyuyayım yavrum... Git hadi, bekletme Hazar'ı.."

Dudaklarım bir kaç kez aralansada ne söyleyeceğimi bilemedim.. En sonunda ayakkabılarımı giyip kapıyı araladığımda o da peşimden geliyordu.. Hazar abiyi görmeden içi rahat etmeyecekti anlaşılan.. Dışarı çıktığımda Hazar abininde gözleri bizi buldu..
"Oğlum, sana emanet.." Anneme bakmadan merdivenleri inmeye başladım..
"Aklın kalmasın Nalan sultan.." İçten bir gülümseme gönderdiğinde kapının kapanma sesi gelmişti.. "Arabayla inelim.." Ben yine başımı salladığımda sessizce arabaya geçtik..

Yarım saat sonra bostanlı sahile gelmiştik.. Kemerimi çözüp arabadan indiğimde onun hiç takmadığını fark ettim.. Kapıyı sertçe kapattığında kilitleyip cebine koydu anahtarı.. Saatten dolayı sanırım normale göre sakindi.. Bir kaç genç grup, iki üç şarapçı dışında kimse yoktu.. Gün batımı terasında kimsenin olmadığını gördüğümde adımlarımı oraya yönlendirdim.. Ortada bir yere oturduğumda o da yanıma oturdu.. Dakikalar sonra nefes sesleri sıklaştı.. Sıkıntılı gözüküyordu.. Hatta gözükmüyordu, öyleydi..

"Abi, konuşmak ister misin biraz?" Dizlerimi kendime doğru çekip kollarım ile sardım.. Başımıda yasladığımda kendimce rahat bir dinleme pozisyonu almıştım.. Önce derince soluklandı..
"Nasıl yaptın, nasıl başardın bunu?" Kaşlarım bilinmezlikle çatılırken devam etmesi için sustum.. "Beni başka biriyle yan yana gelme düşüncesi bile delirtirken sen nasıl dayandın Âlâ, nasıl vazgeçtin?" Onun gözleri bana dönerken ben denize çevirdim bakışlarımı.. Bir kaç saniye sessizce bekledim..